ΣΕ ΕΛΛΑΔΑ ΚΑΙ ΤΟΥΡΚΙΑ ΚΟΙΝΟΣ ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΙΣΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ

Στις 28 Μαΐου, Τούρκοι ακτιβιστές καταλαμβάνουν την Πλατεία Taxim, που βρίσκεται στο συμβολικό κέντρο της Κωνσταντινούπολης, με αφορμή την απόφαση της κυβέρνησης να ισοπεδώσει το πάρκο Gezi και να χτιστεί στην θέση του το 94ο εμπορικό κέντρο. Στις 31 Μαΐου το κράτος απαντάει με βίαιη καταστολή, διαλύοντας τις σκηνές που είχαν στηθεί επί της πλατείας, ξυλοκοπώντας τους συγκεντρωμένους και προχωρώντας σε εκατοντάδες συλλήψεις. Η ενέργεια αυτή όμως είχε τα αντίθετα αποτελέσματα από αυτά που περίμεναν. Οι αρχικά ειρηνικές διαδηλώσεις μετατρέπονται σε μια γενικευμένη εξέγερση με χιλιάδες ανθρώπους να κατεβαίνουν στον δρόμο σε περισσότερες από 60 πόλεις της Τουρκίας και πολλές φορές να καταλήγουν σε ανοικτές συγκρούσεις με τις δυνάμεις καταστολής.

Η κυβέρνηση εμφανίζεται ανένδοτη, προχωρώντας σε ένα όργιο καταστολής με χιλιάδες τραυματίες (μεταξύ των οποίων πολλοί βρίσκονται σε κρίσιμη κατάσταση και τουλάχιστον τρείς έχουν υποστεί ακρωτηριασμό), χιλιάδες προσαγωγές-συλλήψεις (με καταγγελίες για βασανιστήρια εις βάρος των συλληφθέντων) φτάνοντας μέχρι και στην δολοφονία διαδηλωτών (με τρεις επιβεβαιωμένους θανάτους μέχρι στιγμής, ένας εκ των οποίων δέχτηκε στοχευμένα πυρά μπάτσου στο κεφάλι). Όλα αυτά, με την συγκάλυψη των τουρκικών (κι όχι μόνο) καθεστωτικών ΜΜΕ την ώρα που στα διαδικτυακά μέσα αντιπληροφόρησης κυκλοφορούν μηνύματα για βοήθεια στην διάδοση της είδησης και αλληλεγγύη στους εξεγερμένους. Παράλληλα, σε πολλές περιοχές έχουν τεθεί περιορισμοί στην πρόσβαση στο διαδίκτυο, ενώ την ίδια στιγμή καταβάλλεται κάθε δυνατή προσπάθεια ώστε να συκοφαντηθεί ο δίκαιος αυτός αγώνας. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελούν οι προκλητικές δηλώσεις του Ερντογάν, που μεταξύ άλλων, είπε «Μήπως περίμεναν να παραδώσουμε το Taxim στους αναρχικούς και τους τρομοκράτες;»,«Δεν θα υποκύψουμε σε αυτούς που βαδίζουν χέρι – χέρι με την τρομοκρατία», όπως επίσης και ότι «δεν μπορείτε να διαδηλώνετε όπου θέλετε»,ενώ δε δίστασε να χαρακτηρίσει τους διαδηλωτές υποκινούμενους απο το «λόμπι του επιτοκίου» και πλιατσικολόγους.

Κατά την άποψη μας, η ισοπέδωση του πάρκου αποτελεί την αφορμή για όσα αναφέρθηκαν παραπάνω. Τα βαθύτερα αίτια βρίσκονται στην διαρκή εξαθλίωση των λαϊκών στρωμάτων της χώρας προς όφελος των αφεντικών, στην διαφθορά και στον απολυταρχικό χαρακτήρα του τούρκικου κράτους. Τα στοιχεία μιλούν από μόνα τους και δείχνουν ότι το «θαύμα του ΔΝΤ» μόνο τέτοιο δεν αποτελεί. Ενδεικτικά, η Τουρκία αποτελεί την 3η χώρα παγκοσμίως με τις μεγαλύτερες ταξικές ανισότητες, πάνω από 15 εκατ. άνθρωποι ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας, τα ποσοστά παιδικής θνησιμότητας είναι ιδιαίτερα υψηλά, ο μέσος μισθός κυμαίνεται στα 350 ευρώ, ενώ τα τελευταία χρόνια στο όνομα της ανάπτυξης τα κοινωνικά δικαιώματα περιορίζονται διαρκώς. Αν λάβουμε υπόψη μας την πρότερη κατάσταση που επικρατούσε στην γειτονική χώρα, δηλαδή ουσιαστικά την ανυπαρξία μαζικών απεργιών, πορειών, κινηματικών δομών καθώς και την γενικότερη αδράνεια που κυριαρχούσε, η μαζική αυτή εξέγερση αποτελεί ένα τεράστιο βήμα για την περαιτέρω κινητοποίηση, οργάνωση και ριζοσπαστικοποίηση της κοινωνίας.

Χρέος όλων μας, να σταθούμε αλληλέγγυοι αλλά και να παραδειγματιστούμε από τον αγώνα αυτόν, ειδικά που σήμερα στην Ελλάδα κυριαρχεί η αδράνεια και η απάθεια.

«Και τώρα αρχίζουμε να μιλάμε. Με λέξεις που κανείς δεν είπε μέχρι τώρα. Για έναν κόσμο που κανείς δεν τον ονειρεύτηκε μέχρι τώρα. Από ανθρώπους που δεν είχαν μιλήσει μέχρι τώρα.
Αρχίσαμε να μιλάμε τώρα. Για να μην σιωπήσουμε ποτέ ξανά.»

Durukan Dudu, τούρκος ακτιβιστής.

AΛΛΗΛΕΓΓΥΗ στους ΕΞΕΓΕΡΜΕΝΟΥΣ ΤΗΣ ΤΟΥΡΚΙΑΣ

Όλοι την Πέμπτη 13/6 στα Προπύλαια στις 18.00