Tag Archives: καταστολη

Εμείς πότε θα τους ανταποδώσουμε την «επίσκεψη»;

Όταν εμποδίζουν τους σκοπούς του κράτους, όλες οι ελευθερίες, ακόμα και οι αστικές, γίνονται κουρελόχαρτο. Η τρομοκρατική οργάνωση «Ελληνική Αστυνομία», προφασιζόμενη τις έρευνες για τον εντοπισμό του Χριστόδουλου Ξηρού, έχει εξαπολύσει τις τελευταίες ημέρες ένα κύμα συνεχών εισβολών σε σπίτια αγωνιστών που συμμετέχουν σε αυτοοργανωμένα και κοινωνικά εγχειρήματα, το οποίο ξεκίνησε από τις 21-1. Έκτοτε ο αριθμός των εισβολών έχει φτάσει τις 40, πάντα με τη γελοία πρόφαση περί «ανωνύμων καταγγελιών».

Το κύμα αυτών των εισβολών φυσικά κάθε άλλο παρά μεμονωμένο σε σχέση με τις ευρύτερες κοινωνικές διεργασίες είναι. Οτιδήποτε απειλεί, έστω και δυνητικά, τις υπάρχουσες κοινωνικές ισορροπίες λανσάρεται από τους μηχανισμούς προπαγάνδας των κεφαλαιοκρατικών μηχανισμών ως αποδιοπομπαίος τράγος, βιώνει στο πετσί του το ολοκληρωτικό πρόσωπο του δόγματος της ασφάλειας. Μερικά μόνο πρόσφατα παραδείγματα ακόμα είναι η δολοφονία μεταναστών στο Φαρμακονήσι από λιμενικούς και η επίθεση φασιστών στο αυτοδιαχειριζόμενο στέκι «Ρεσάλτο» στο Κερατσίνι, υπό την προκλητική κάλυψη των μπάτσων. Το κράτος ασελγεί επίσης σε όλους όσους ανήκουν στα χαμηλότερα κοινωνικά στρώματα, με τις εξώσεις στα σπίτια και τις διακοπές θέρμανσης και ρεύματος (να μην ξεχνάμε και τη σύλληψη μετανάστριας, που έχασε το παιδί της από έγκαυμα λάμπας πετρελαίου που λειτουργούσε ελλείψη ρεύματος) να αποτελούν χαρακτηριστικό δείγμα του πόση σχέση έχουν ο καπιταλισμός και το Κράτος με την Πρόνοια, ειδικά όταν το παγκόσμιο ρεύμα της Αγοράς επιτάσσει λιγότερο καρότο και περισσότερο μαστίγιο.

Ενδεχομένως κάποιος να καταλόγιζε την υπάρχουσα κοινωνική συνθήκη όχι στον ίδιο το θεσμό του Κράτους, αλλά σε μια τάχα κατάχρηση των νόμων από την κυβέρνηση και εκτροπή από την αστική δημοκρατία. Κάτι τέτοιο όμως δεν συμβαίνει, καθότι το νομικό οπλοστάσιο της αστικής δημοκρατίας αρκεί για να έχουν οι εχθροί των κεφαλαιοκρατών ολοκληρωτική αντιμετώπιση. Εδώ να αναφέρουμε τον ισχύοντα εδώ και 4 ολόκληρα χρόνια (από τον Οκτώβρη του 2010) νόμο του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου που εισήγαγε ο Ισπανός βουλευτής Πέδρο Αγκραμουτ, και ο οποίος προβλέπει ότι «Παρότι οι ελευθερίες της έκφρασης και της συνάρθροισης αποτελούν τους πυλώνες μιας πλουραλιστικής δημοκρατίας, η άσκηση τους μπορεί να περιοριστεί, ιδίως όταν ένας τέτοιος περιορισμός αντιστοιχεί σε μια πιεστική κοινωνική ανάγκη». Με άλλα λόγια, χωρίς καμία περαιτέρω ανωμαλία στην αστική δημοκρατία, κάθε αγωνιζόμενος μπορεί να βαφτιστεί «εχθρός της κοινωνίας» και να υποστεί μεταχείριση δικτατορικών προδιαγραφών.

Προς το παρών βέβαια, το κράτος δεν έχει χρειαστεί να καταφύγει σε περιστολή των ελευθεριών αυτών για να καταστείλει τους αγωνιζόμενους. Η εισβολή όμως των λακέδων του στον προσωπικό χώρο ατόμων, αποσκοπεί, πέρα από την προσπάθεια τρομοκράτησης τους και στην απομόνωση και τον αποπροσανατολισμό του κινήματος. Η παντελής σχεδόν έλλειψη προβολής των συμβάντων από τα καθεστωτικά μέσα, αποδεικνύει την προσπάθεια να μπλέξουμε σε έναν πόλεμο που αφορά την ίδια την προάσπιση μας σαν δομές χειραφέτησης, καθιστώντας μας έτσι αδύναμους να ασχοληθούμε με τα ευρύτερα κοινωνικά προβλήματα, με τελικό στόχο την περιθωριοποίησή μας.

Βιώνουμε μία φάση ύφεσης για το κίνημα. Οι κινητοποιήσεις χαρακτηρίζονται από μια φθίνουσα δυναμικότητα. Μάλιστα, αν παρατηρήσει κανείς τα χρονικά, η πτώση αυτή της δυναμικότητας και της μαζικότητας συμπίπτει με την περίοδο των εκλογών, επιβεβαιώνοντας για άλλη μια φορά το ρόλο τους ως βαλβίδα αποσυμπίεσης του συστήματος. Η απάθεια και η λογική της ανάθεσης κυριαρχούν, με το μεγαλύτερο κομμάτι των δυσαρεστημένων από την υπάρχουσα κατάσταση ατόμων να αναζητούν διέξοδο είτε στον ατομικό δρόμο, είτε στην ταύτιση με κομματικές και τεχνοκρατικές «αυθεντίες». Υπό αυτές τις συνθήκες, πρέπει όχι μόνο να μην υποταχθούμε στην επιβαλλόμενη εξαθλίωση, αλλά και να αναβαθμίσουμε την οργάνωση μας για να δώσουμε μια συνολική, συλλογική και αδιαμεσολάβητη απάντηση για την υπεράσπιση του χώρου ζωής μας, τόσο από τους πηληκιοφόρους μπάτσους όσο και από τα αφεντικά τους, τους γραβατοφόρους -και μη- κεφαλαιοκράτες.

ΤΑΞΙΚΗ ΑΝΤΕΠΙΘΕΣΗ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΚΡΑΤΙΚΗ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ

senza classi
ελευθεριακή συλλογικότητα

αντιφασιστικό πανό

Με αφορμή τη δολοφονία του Π.Φύσσα και το γενικότερο ζήτημα του φασισμού αναρτήσαμε πανό στην πεζογέφυρα της περιφερειακής λεωφόρου του Καρέα.

DSC01754

DSC01757

ΒΑΦΤΙΣΑΝ ΑΣΦΑΛΕΙΑ ΤΑ ΜΑΧΑΙΡΩΜΑΤΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΚΑΤΑΣΤΟΛΗ
ΝΑ ΤΣΑΚΙΣΟΥΜΕ ΤΟ ΦΑΣΙΣΜΟ
ΜΕ Ή ΧΩΡΙΣ ΣΤΟΛΗ

senza classi
ελευθεριακή συλλογικότητα

πανό αλληλεγγύης στις καταλήψεις

ως ελάχιστη ένδειξη αλληλεγγύης αναρτήσαμε 2 πανό. Ένα στην Αργυρούπολη και ένα στον Καρέα.

πεζογέφυρα λεωφόρου Βουλιαγμένης, Αργυρούπολη.

ξδξσξδσ

πεζογέφυρα περιφερειακής λεωφόρου, Καρέας.

DSC01749

Η ΕΠΙΘΕΣΗ ΣΤΙΣ ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ ΕΙΝΑΙ ΕΠΙΘΕΣΗ ΣΕ ΟΠΟΙΟΝ ΑΝΤΙΣΤΕΚΕΤΑΙ

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΙΣ ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ

senza classi
ελευθεριακή συλλογικότητα

Η ΕΠΙΘΕΣΗ ΣΤΙΣ ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ…ΕΙΝΑΙ ΕΠΙΘΕΣΗ ΣΕ ΟΠΟΙΟΝ ΑΝΤΙΣΤΕΚΕΤΑΙ

Τα ξημερώματα της Δευτέρας 5 Αυγούστου, πραγματοποιήθηκε στην Πάτρα επιχείρηση εκκένωσης 3 καταλήψεων από την αστυνομία. Αυτές ήταν το στέκι ΤΕΙ Πατρών, το «Μαραγκοπούλειο» και το Παράρτημα του Πανεπιστημίου, το οποίο αποτελεί ιστορική κατάληψη καθώς υπήρξε και κέντρο αγώνα ενάντια στη Χούντα του 67. Κατά τη διάρκεια της επιχείρησης συνελήφθησαν 5 άτομα που βρίσκονταν στην κατάληψη «Μαραγκοπούλειο» αλλά και προσήχθησαν αλληλέγγυοι που προσπάθησαν να προσεγγίσουν το σημείο.

Η επίθεση του κράτους στις καταλήψεις στην Πάτρα δεν είναι σίγουρα τυχαία, καθώς στην πόλη υπάρχει δυναμική αντιφασιστική παρουσία και αρκετές δομές αντίστασης στο υπάρχον εκμεταλλευτικό σύστημα. Θεωρούμε όμως αναγκαίο να τονίσουμε πως η επίθεση αυτή δεν είναι ξεκομμένη από τη συνολική επίθεση στην κοινωνία, αντίθετα εντάσσεται στο ευρύτερο πλαίσιο καταστολής των κοινωνικών αγώνων. Περιπτώσεις όπως οι εισβολές σε άλλους κατειλημμένους και αυτοοργανωμένους χώρους (Βίλλα Αμαλίας, Σκαραμαγκά, Λέλας Καραγιάννη, Δέλτα, στέκι ΑΣΟΕΕ κ.α.),οι σχεδιασμένες επιθέσεις σε μετανάστες με βασανισμούς, δολοφονίες και απελάσεις , η άγρια καταστολή στον αναρχικό χώρο που αποτελεί ένα από τα πιο μαχόμενα κομμάτια της κοινωνίας με παράνομες φυλακίσεις, βασανισμούς και συλλήψεις, οι επιστρατεύσεις στους εργαζομένους του μετρό, στους ναυτεργάτες και στους καθηγητές, το κλείσιμο της ΕΡΤ αλλά και το τσάκισμα κάθε μορφής αντίστασης που αποκλίνει από τον κρατικό έλεγχο επιβεβαιώνουν το δόγμα της «μηδενικής ανοχής» που εφαρμόζει το κράτος και το κεφάλαιο καθημερινά μέσω της αστυνομίας, των ΜΜΕ και διάφορων άλλων μηχανισμών. Αυτό το δόγμα έχει σαν σκοπό την επιβολή της «κανονικότητας» και του προτύπου του «φιλήσυχου πολίτη», ο οποίος θα υπακούει πιστά στις επιταγές των αφεντικών και θα συναινεί στην υποτίμηση της εργασίας του και κατ’ επέκταση της ίδιας της ζωής του.

Σε αυτό το σημείο να αναφέρουμε πως οι κυρίαρχοι, δεν περιορίζονται μονάχα στην εκκένωση των καταλήψεων, εντούτοις διαδίδοντας πλήθος κατηγοριών π.χ. «εστίες ανομίας» και «μονάδες παραμονής περιθωριακών ατόμων» μέσω των καθεστωτικών μέσων ενημέρωσης προσπαθούν να δυσφημίσουν και να διαστρεβλώσουν τη σημασία των καταλήψεων με σκοπό να ενταθεί ο κοινωνικός κανιβαλισμός και κοινωνικά κομμάτια να στραφούν ενάντια σε αυτές. Από την πλευρά μας δεν έχουμε παρά να υπερασπιστούμε τον πραγματικό ρόλο των δομών του ελευθεριακού/αναρχικού κινήματος και να απαντήσουμε στη ρητορική του κράτους. Αρχικά είναι σημαντικό να αναφέρουμε ότι οι καταλήψεις είναι μέρος της κοινωνίας και να σημειώσουμε πως για μας δεν είναι «τα ντουβάρια τους», αλλά οι σχέσεις και οι συντροφικοί δεσμοί που αναπτύσσονται. Οι καταλήψεις είναι πεδίο αλληλεγγυης και αλληλοβοήθειας, συλλογικοποίησης, οριζόντιας οργάνωσης, κοινωνικοπολιτικής ζύμωσης και εναντίωσης σε ανταγωνιστικές, ρατσιστικές και φασιστικές αντιλήψεις. Οι αγωνιστές που δραστηριοποιούνται σε καταλήψεις δεν έπαψαν ποτέ μέσα από συνελεύσεις να λαμβάνουν μέρος σε κοινωνικούς/ταξικούς/αντιφασιστικούς αγώνες, να διοργανώνουν δημιουργικές δραστηριότητες όπως συζητήσεις, θεατρικές παραστάσεις, παρουσιάσεις βιβλίων, προβολές ,συλλογικές κουζίνες, συναυλίες κ.α. Τέλος , ιστορικά οι καταλήψεις πραγματοποιούνταν και για το ζωτικό ζήτημα της στέγασης.

Όλα τα παραπάνω αποδεικνύουν τον κοινωνικό και αγωνιστικό χαρακτήρα των καταλήψεων. Γι’ αυτό είναι αναγκαία η έμπρακτη αλληλεγγύη όχι μόνο κομματιών που στεγάζονται στις καταλήψεις αλλά και ολόκληρης της κοινωνίας. Θεωρούμε επίσης επιτακτικό ζήτημα την σταθερή οργάνωση αυτών των δομών μεταξύ τους, για την αποτελεσματικότερη υπεράσπιση τους, για την ενδυνάμωση τους και για ένα πιο ουσιαστικό άνοιγμα στην κοινωνία. Ακόμα να τονίσουμε πως οι καταλήψεις δεν είναι ουτοπικές νησίδες ελευθερίας, αντίθετα αποτελούν κέντρα αγώνα και εστίες ρήξης με τους εξουσιαστές και το κεφάλαιο στο σήμερα και προετοιμάζουν το έδαφος για το μετασχηματισμό της κοινωνίας μέσα από την κοινωνική επανάσταση.

ΚΑΜΙΑ ΔΙΩΞΗ ΣΤΟΥΣ ΣΥΛΛΗΦΘΕΝΤΕΣ
ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΙΣ ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ

senza classi
ελευθεριακή συλλογικότητα

ΜΕ ΑΦΟΡΜΗ ΤΗΝ ΑΠΕΡΓΙΑ ΠΕΙΝΑΣ ΤΟΥ ΑΝΑΡΧΙΚΟΥ ΚΩΣΤΑ ΣΑΚΚΑ

«Έχοντας την άποψη και την θέση πως ο δρόμος για την ατομική – συλλογική ελευθερία είναι γεμάτος από αγώνα και αντίσταση, αποφάσισα από την Τρίτη 4/6, να προχωρήσω σε απεργία πείνας· ημερομηνία που με το ισχύον νομικό καθεστώς, λήγει το μέγιστο όριο προφυλάκισης μου. Διευκρινίζω πως για μένα η επιλογή του να προχωρήσω σε απεργία πείνας, δεν αποτελεί κίνηση απελπισίας, αλλά επιλογή συνέχισης του αγώνα. Ενός αγώνα που δίνουμε από την πρώτη στιγμή της αιχμαλωσίας μας εγώ και οι σύντροφοί μου, αντιστεκόμενοι σε μία δίχως προηγούμενο εκδικητική αντιμετώπιση από τους δικαστικούς μηχανισμούς, οι οποίοι αποφάσισαν για την περίπτωση μας να κάνουν ένα διάλειμμα από τα εισπρακτικά τους καθήκοντα, προκειμένου να υπερασπιστούν την κοινωνία από τους υποτιθέμενους εχθρούς της και τους νόμους από τους παραβάτες τους. Είναι οι ίδιοι μηχανισμοί και οι ίδιοι άνθρωποι πίσω απ’ αυτούς, που αποτελούν τους φυσικούς αυτουργούς της νομιμότητας των επιστρατεύσεων των απεργών, των χιλιάδων πλειστηριασμών και αστέγων, της κατάργησης των εργασιακών διεκδικήσεων, των απολυμένων, της κατάργησης των κοινωνικών παροχών, των χιλιάδων που ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας, των εκατοντάδων αυτόχειρων κάθε χρόνο που βάζουν τέλος στη ζωή τους επειδή αδυνατούν να ανταπεξέλθουν αξιοπρεπώς, της νομιμότητας των στοιβαγμένων ανθρώπων σε στρατόπεδα χαρακτηρίζοντας τους ως λαθραίους. Είναι οι φυσικοί αυτουργοί της νομιμότητας των βασανιστηρίων και των ξυλοδαρμών στα αστυνομικά τμήματα, των τυχαίων εκπυρσοκροτήσεων, της φίμωσης των αντικαθεστωτικών μέσων πληροφόρησης…»

Κ. Σακκάς, Α’ πτέρυγα Κορυδαλλού

Σε μία εποχή όπου τα θεμέλια του συστήματος έχουν αρχίσει να τρίζουν, η αυταρχικοποίηση του κράτους κρίνεται απαραίτητη ώστε να μην καταρρεύσει. Πως αλλιώς μπορεί να κάνει την κοινωνία να σκύψει το κεφάλι, την στιγμή που η καταπίεση εντείνεται σε όλους τους τομείς της ζωής; Ισοπεδώνοντας κάθε κοινωνική αντίσταση. Μέσα από την διάχυση του φόβου, την δυσφήμιση των αγώνων, την εντεινόμενη καταστολή και φίμωση των αγωνιζόμενων κομματιών, τη συνεχόμενη επίθεση που εξαπολύει σε οποιονδήποτε έρχεται σε ρήξη με το υπάρχον σύστημα. Με την βοήθεια των καθεστωτικών ΜΜΕ, που προτάσσουν την «τάξη και την ασφάλεια των πολιτών» και τις τρομερές και ενίοτε επιτυχημένες προσπάθειες της αστυνομίας προκειμένου να εξαλειφθούν οι «τρομοκρατικές οργανώσεις», οι αστυνομικές δυνάμεις συνεχίζουν να προστατεύουν το κεφάλαιο και τα αφεντικά, συγκαλύπτοντας τους φασίστες, διαλύοντας πορείες με ξύλο και χημικά, επιστρατεύοντας εργαζομένους, εισβάλοντας σε φυλακές (πρόσφατα με τα ΕΚΑΜ) και καταλήψεις, εισβάλλοντας σε σπίτια (με πρόσφατο παράδειγμα αυτό των κατοίκων της ΒΑ Χαλκιδικής), συλλαμβάνοντας αγωνιστές πολλοί από τους οποίους αφού βασανιστούν στα αστυνομικά τμήματα οδηγούνται στα δικαστήρια με γελοίες και στημένες κατηγορίες.

Οι αναρχικοί Κ. Σακκάς και Α. Μητρούσιας, ανήκοντας στο αγωνιζόμενο κομμάτι της κοινωνίας, αποτέλεσαν στόχο, με την σύλληψη τους να πραγματοποιείται στις 4 Δεκεμβρίου του 2010 έξω από μια οπλισμένη αποθήκη στη Νέα Σμύρνη. Από την πρώτη στιγμή ο Κ. Σακκάς παραδέχεται την σχέση του με τον οπλισμό και δηλώνει ξεκάθαρα την πολιτική του ταυτότητα: αναρχικός. Τρείς μέρες αργότερα προφυλακίζεται για την συμμετοχή του σε άγνωστη τρομοκρατική οργάνωση και για οπλοκατοχή. Σχεδόν ένα χρόνο αργότερα η κατηγορία αυτή μετατρέπεται σε συμμετοχή στην οργάνωση Συνομωσία Πυρήνων της Φωτιάς, χωρίς να έχει προκύψει απολύτως κανένα νέο στοιχείο. Η συγκεκριμένη κατηγορία, όπως άλλωστε έχει χρησιμοποιηθεί πολλάκις στο παρελθόν, λύνει τα χέρια των εισαγγελέων, των δικαστών και όλου του συναφιού καθώς αυτή της συμμετοχής σε άγνωστη τρομοκρατική οργάνωση δεν θα μπορούσε να σταθεί στο δικαστήριο χωρίς στοιχεία. Λίγο πριν την λήξη της προφυλάκισης του, προφυλακίζεται εκ νέου για την συμμετοχή του σε πάνω από εκατό ενέργειες, για τις οποίες έχει αναλάβει ευθύνη η οργάνωση Συνομωσία Πυρήνων της Φωτιάς και μάλιστα στην συγκεκριμένη δικογραφία δεν αναφέρεται καν το όνομα του. Τον Απρίλιο του 2012 λίγο πριν τελειώσει και η δεύτερη προφυλάκιση, ο εισαγγελέας Μωραΐάκης κάνει πρόταση για παράταση της προφυλάκισης για ακόμη 6 μήνες χωρίς καμία δικαιολογία και το συμβούλιο των εφετών με μία καθαρά εκδικητική και πολιτικού χαρακτήρα απόφαση δέχεται το παραπάνω αίτημα. Στις 4 Ιουνίου 2013, έπειτα από 30 μήνες ομηρίας στα χέρια του κράτους και ημερομηνίας λήξης του μέγιστου ορίου προφυλάκισης, ο Κώστας Σακκάς προχωρεί σε απεργία πείνας, διεκδικώντας την άμεση απελευθέρωση του και συνεχίζοντας τον αγώνα του και εντός φυλακής. Έναν αγώνα για την ατομική και συλλογική απελευθέρωση, έναν αγώνα που πρέπει να βγει και εκτός των τειχών και να μας βρει αλληλέγγυους στην πράξη.


ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΥΣ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥΣ ΚΡΑΤΟΥΜΕΝΟΥΣ
ΑΜΕΣΗ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΤΟΥ ΑΝΑΡΧΙΚΟΥ ΚΩΣΤΑ ΣΑΚΚΑ,
ΑΠΕΡΓΟΥ ΠΕΙΝΑΣ ΑΠΟ 4/6

Η ΑΝΑΠΤΥΞΗ ΤΗΣ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗΣ…ΤΟ ΑΕΡΟΔΡΟΜΙΟ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ

Τον τελευταίο καιρό, κράτος και κεφάλαιο εντείνουν την επίθεση ενάντια στην κοινωνία. Στο όνομα της ανάπτυξης και του «κοινού συμφέροντος» αυξάνεται η καταστολή, η εκμετάλλευση στην εργασία, στην εκπαίδευση, στο  περιβάλλον και σε άλλους τομείς της κοινωνίας με σκοπό την αύξηση της κερδοφορίας του κεφαλαίου (ελληνικού και ξένου). Σε αυτό το πλαίσιο εντάσσονται διάφορα «αναπτυξιακά» σχέδια, τα οποία εκπονούνται ανά την Ελλάδα, όπως το ξεπούλημα και η εκμετάλλευση των μεταλλευμάτων χρυσού στη  βορειοανατολική Χαλκιδική, και το φράγμα εκτροπής του Αχελώου. Η περιοχή της Αττικής δεν θα μπορούσε φυσικά να αποτελεί εξαίρεση στα σχέδια αυτά, με χαρακτηριστικά παραδείγματα το πρώην αεροδρόμιο στο Ελληνικό και τους νέους αυτοκινητόδρομους στο βουνό του Υμηττού.

Θεωρούμε σημαντική την ανάδειξη του ζητήματος του πρώην αεροδρομίου, καθώς πέρα από την σημασία του συγκεκριμένου χώρου, εάν χαθεί αυτός ο αγώνας αφήνει ελεύθερο το πεδίο στο κράτος και τους επίδοξους μεγαλοεπιχειρηματίες αγοραστές να πραγματοποιήσουν και άλλες παρόμοιες ενέργειες .

 Για την «αξιοποίηση» του χώρου από το κράτος δημιουργήθηκε η «Ελληνικό Α.Ε.», η οποία έχει ως σκοπό «τη διοίκηση, τη διαχείριση και την αξιοποίηση της έκτασης και των εγκαταστάσεων του πρώην Αεροδρομίου Ελληνικού» και έπειτα το ΤΑΙΠΕΔ (Ταμείου Αξιοποίησης Ιδιωτικής Περιουσίας του Δημοσίου Α.Ε.) με «αποκλειστικό σκοπό την αξιοποίηση περιουσιακών στοιχείων της ιδιωτικής περιουσίας του Δημοσίου, καθώς και περιουσιακών στοιχείων των δημοσίων επιχειρήσεων των οποίων το μετοχικό κεφάλαιο ανήκει εξ ολοκλήρου, άμεσα ή έμμεσα, στο Δημόσιο ή σε Ν.Π.Δ.Δ. …». Ακόμα η αστική κυβέρνηση στην προσπάθεια της να αποπροσανατολίσει την κοινωνία προωθεί ότι «το προϊόν αξιοποίησης χρησιμοποιείται αποκλειστικά για την αποπληρωμή του δημοσίου χρέους της χώρας…» .

Ειδικότερα, σύμφωνα με  το σχέδιο νόμου του ΥΠΕΚΑ προβλέπονται τα εξής :

  1. Το πράσινο δε θα ξεπερνά τα 1700 στρ. σε σύνολο περίπου 6500 στρ.
  2. Η πολεοδόμηση εκτεταμένων περιοχών και η οικοδόμηση οικιστικών ενοτήτων με αμιγή και γενική κατοικία, καθώς και πολεοδομικά κέντρα.
  3. Καθορίζονται εκτεταμένες ειδικές ζώνες, εντός των οποίων επιτρέπεται η ανάπτυξη κάθε είδους χρήσεων, περιλαμβάνοντας εκτός των άλλων τουριστικές εγκαταστάσεις, γήπεδα γκολφ, εμπορικές χρήσεις μεγάλης κλίμακας, λιμενικές εγκαταστάσεις, θεματικά πάρκα, καζίνο, κατοικίες, ιδιωτικά νοσοκομεία, ιδιωτικά πανεπιστήμια και κέντρα διασκέδασης.
  4. Επιτρέπεται η ανέγερση πολυόροφων κτιρίων καθώς και οι εκτεταμένες παρεμβάσεις στην παραλία, η δυνατότητα προσχώσεων στο θαλάσσιο μέτωπο, ενώ συνολικά παραχωρούνται η παραλία και ο αιγιαλός δίνοντας τη δυνατότητα κατασκευής τεχνητών νησίδων και λιμενικών  εγκαταστάσεων.
  5. Προσδιορίζονται εξαιρετικά υψηλοί όροι εκμετάλλευσης της γης με ΣΔ που κυμαίνονται από 0,2 έως 2,2 (!), οι οποίοι υπό όρους μπορεί να προσαυξάνονται κατά ποσοστό έως και 20%, ανά ζώνη ανάπτυξης ή περιοχή προς πολεοδόμηση καθώς και επιτρεπόμενη κάλυψη 30% με 40%.

Επιπλέον είναι απαραίτητο για τη συνέχιση του έργου να αποβληθούν από το χώρο διάφοροι δημόσιοι φορείς (πολιτιστικό κέντρο, ένωση Ποντίων, σύλλογος Κρητών, πυροσβεστικό σώμα, Μετεωρολογική υπηρεσία κ.ά.)  Τέλος τα αφεντικά και τα καθεστωτικά ΜΜΕ διακηρύττουν ότι το ογκώδες αυτό έργο θα προσφέρει χιλιάδες θέσεις εργασίας.

Τι σημαίνουν πρακτικά λοιπόν τα παραπάνω?   

Να τονίσουμε πως η ολοκλήρωση ενός τέτοιου μεγέθους έργου θα επιφέρει τεράστιες συνέπειες στο φυσικό περιβάλλον και στον άνθρωπο τον ίδιο. Οι αλλαγές που θα πραγματοποιηθούν στον χώρο θα συντελέσουν αναπόφευκτα στην σταδιακή αποσύνθεση του, παρά σε μια ωφέλιμη για την κοινωνία χρήση του.

Αρχικά η τσιμεντοποίηση του χώρου που θα πραγματοποιηθεί με την  κατασκευή επιβλητικών πολυόροφων κτιρίων, με τις προσχώσεις στην παραλία, την κατασκευή λιμανιών και άλλων μεγάλων εγκαταστάσεων αφενός θα αφήσει ανεπανόρθωτες βλάβες στην ακτή και στην θάλασσα και αφετέρου θα μειώσει κατακόρυφα τους χώρους πρασίνου στα νότια της Αθήνας αλλά και το συνολικό πράσινο σε όλη την έκταση της πρωτεύουσας, έπειτα και από τις πρόσφατες μεγάλης έκτασης πυρκαγιές στην Πάρνηθα, στην Πεντέλη και στον Υμηττό.

Να σημειωθεί επίσης πως όλες οι παραπάνω εγκαταστάσεις αποκλείουν την ελεύθερη πρόσβαση στον χώρο του αεροδρομίου. Ενδεικτικό παράδειγμα είναι η αδυναμία της ελεύθερης πρόσβασης στις παραλίες της περιοχής και στα μικρά πάρκα που διαθέτει σήμερα. Μια τέτοια εξέλιξη είναι ακόμη πιο επιζήμια για την ζωή του ήδη αλλοτριωμένου από τον καπιταλισμό  ανθρώπου στις  τσιμεντουπόλεις, ο οποίος αποξενώνεται από τους γύρω του ακόμα περισσότερο καθώς οι ελεύθεροι χώροι θα λιγοστεύουν.

Βέβαια ένα τέτοιο έργο δεν καταστρέφει μόνο το περιβάλλον αλλά και αυξάνει την εκμετάλλευση και καταπίεση ντόπιων και μεταναστών εργατών προς όφελος μιας μερίδας μεγαλοαστών. Είναι γνωστό ότι σε αντίστοιχα έργα (πχ Ολυμπιακοί αγώνες) εργάζονταν χιλιάδες άνθρωποι υπό άθλιες συνθήκες και με πενιχρούς μισθούς. Αυτές οι κατασκευές είναι βούτυρο στο ψωμί των πολυεθνικών τεχνικών εταιριών διότι εξασφαλίζουν υπέρογκα ποσά, απομυζώντας και αρπάζοντας την υπεραξία χιλιάδων εργαζόμενων.

Διάφορες εκδηλώσεις (συναυλίες, συνελεύσεις, πολιτιστικοί σύλλογοι, αθλητικά δρώμενα και δεντροφυτεύσεις) λαμβάνουν μέρος στο αεροδρόμιο, όμως οι κινήσεις αυτές τις περισσότερες των περιπτώσεων αν όχι όλες αποτελούν πρωτοβουλία του Δήμου Ελληνικού-Αργυρούπολης, ο οποίος προσπαθεί με θεσμικό τρόπο και μέσω συμβιβαστικών λύσεων να κερδίσει τον αγώνα στο Ελληνικό.

Εμείς θεωρούμε πως μια τέτοια προσέγγιση στο ζήτημα συντηρεί την ανάθεση ακόμα και σε τοπικό επίπεδο. Αντίθετα πιστεύουμε πως για να καταφέρει ο αγωνιζόμενος κόσμος να κερδίσει επιμέρους νίκες, όπως αυτή του Ελληνικού είναι εξαιρετικά σημαντικό να οργανωθεί και να πάρει την κατάσταση στα χέρια του.

Όσον αφορά κάποια πρόταση για την περίπτωση του Ελληνικού, μία ενδεικτική είναι η δημιουργία ενός αυτοδιαχειριζόμενου πάρκου, που να λειτουργεί ως πεδίο κοινωνικοπολιτικής ζύμωσης που θα ενδυναμώσει τα οριζόντια εγχειρήματα της περιοχής αλλά και θα βοηθήσει στο να συσταθούν νέα. ‘Όμως αυτό είναι μια απλή πρόταση, η καθοριστική απόφαση για την εξέλιξη του πρώην αεροδρομίου θα έρθει μέσα από αδιαμεσολάβητες διαδικασίες της ίδιας της κοινωνίας.

ΝΑ ΜΗΝ ΘΥΣΙΑΣΟΥΜΕ ΤΙΣ ΓΕΙΤΟΝΙΕΣ ΜΑΣ ΣΤΟ ΒΩΜΟ ΤΟΥ ΚΕΡΔΟΥΣ!

ΣΕ ΕΛΛΑΔΑ ΚΑΙ ΤΟΥΡΚΙΑ ΚΟΙΝΟΣ ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΙΣΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ

Στις 28 Μαΐου, Τούρκοι ακτιβιστές καταλαμβάνουν την Πλατεία Taxim, που βρίσκεται στο συμβολικό κέντρο της Κωνσταντινούπολης, με αφορμή την απόφαση της κυβέρνησης να ισοπεδώσει το πάρκο Gezi και να χτιστεί στην θέση του το 94ο εμπορικό κέντρο. Στις 31 Μαΐου το κράτος απαντάει με βίαιη καταστολή, διαλύοντας τις σκηνές που είχαν στηθεί επί της πλατείας, ξυλοκοπώντας τους συγκεντρωμένους και προχωρώντας σε εκατοντάδες συλλήψεις. Η ενέργεια αυτή όμως είχε τα αντίθετα αποτελέσματα από αυτά που περίμεναν. Οι αρχικά ειρηνικές διαδηλώσεις μετατρέπονται σε μια γενικευμένη εξέγερση με χιλιάδες ανθρώπους να κατεβαίνουν στον δρόμο σε περισσότερες από 60 πόλεις της Τουρκίας και πολλές φορές να καταλήγουν σε ανοικτές συγκρούσεις με τις δυνάμεις καταστολής.

Η κυβέρνηση εμφανίζεται ανένδοτη, προχωρώντας σε ένα όργιο καταστολής με χιλιάδες τραυματίες (μεταξύ των οποίων πολλοί βρίσκονται σε κρίσιμη κατάσταση και τουλάχιστον τρείς έχουν υποστεί ακρωτηριασμό), χιλιάδες προσαγωγές-συλλήψεις (με καταγγελίες για βασανιστήρια εις βάρος των συλληφθέντων) φτάνοντας μέχρι και στην δολοφονία διαδηλωτών (με τρεις επιβεβαιωμένους θανάτους μέχρι στιγμής, ένας εκ των οποίων δέχτηκε στοχευμένα πυρά μπάτσου στο κεφάλι). Όλα αυτά, με την συγκάλυψη των τουρκικών (κι όχι μόνο) καθεστωτικών ΜΜΕ την ώρα που στα διαδικτυακά μέσα αντιπληροφόρησης κυκλοφορούν μηνύματα για βοήθεια στην διάδοση της είδησης και αλληλεγγύη στους εξεγερμένους. Παράλληλα, σε πολλές περιοχές έχουν τεθεί περιορισμοί στην πρόσβαση στο διαδίκτυο, ενώ την ίδια στιγμή καταβάλλεται κάθε δυνατή προσπάθεια ώστε να συκοφαντηθεί ο δίκαιος αυτός αγώνας. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελούν οι προκλητικές δηλώσεις του Ερντογάν, που μεταξύ άλλων, είπε «Μήπως περίμεναν να παραδώσουμε το Taxim στους αναρχικούς και τους τρομοκράτες;»,«Δεν θα υποκύψουμε σε αυτούς που βαδίζουν χέρι – χέρι με την τρομοκρατία», όπως επίσης και ότι «δεν μπορείτε να διαδηλώνετε όπου θέλετε»,ενώ δε δίστασε να χαρακτηρίσει τους διαδηλωτές υποκινούμενους απο το «λόμπι του επιτοκίου» και πλιατσικολόγους.

Κατά την άποψη μας, η ισοπέδωση του πάρκου αποτελεί την αφορμή για όσα αναφέρθηκαν παραπάνω. Τα βαθύτερα αίτια βρίσκονται στην διαρκή εξαθλίωση των λαϊκών στρωμάτων της χώρας προς όφελος των αφεντικών, στην διαφθορά και στον απολυταρχικό χαρακτήρα του τούρκικου κράτους. Τα στοιχεία μιλούν από μόνα τους και δείχνουν ότι το «θαύμα του ΔΝΤ» μόνο τέτοιο δεν αποτελεί. Ενδεικτικά, η Τουρκία αποτελεί την 3η χώρα παγκοσμίως με τις μεγαλύτερες ταξικές ανισότητες, πάνω από 15 εκατ. άνθρωποι ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας, τα ποσοστά παιδικής θνησιμότητας είναι ιδιαίτερα υψηλά, ο μέσος μισθός κυμαίνεται στα 350 ευρώ, ενώ τα τελευταία χρόνια στο όνομα της ανάπτυξης τα κοινωνικά δικαιώματα περιορίζονται διαρκώς. Αν λάβουμε υπόψη μας την πρότερη κατάσταση που επικρατούσε στην γειτονική χώρα, δηλαδή ουσιαστικά την ανυπαρξία μαζικών απεργιών, πορειών, κινηματικών δομών καθώς και την γενικότερη αδράνεια που κυριαρχούσε, η μαζική αυτή εξέγερση αποτελεί ένα τεράστιο βήμα για την περαιτέρω κινητοποίηση, οργάνωση και ριζοσπαστικοποίηση της κοινωνίας.

Χρέος όλων μας, να σταθούμε αλληλέγγυοι αλλά και να παραδειγματιστούμε από τον αγώνα αυτόν, ειδικά που σήμερα στην Ελλάδα κυριαρχεί η αδράνεια και η απάθεια.

«Και τώρα αρχίζουμε να μιλάμε. Με λέξεις που κανείς δεν είπε μέχρι τώρα. Για έναν κόσμο που κανείς δεν τον ονειρεύτηκε μέχρι τώρα. Από ανθρώπους που δεν είχαν μιλήσει μέχρι τώρα.
Αρχίσαμε να μιλάμε τώρα. Για να μην σιωπήσουμε ποτέ ξανά.»

Durukan Dudu, τούρκος ακτιβιστής.

AΛΛΗΛΕΓΓΥΗ στους ΕΞΕΓΕΡΜΕΝΟΥΣ ΤΗΣ ΤΟΥΡΚΙΑΣ

Όλοι την Πέμπτη 13/6 στα Προπύλαια στις 18.00

Eλλάς-Ελλήνων-Επιστρατευμένων

Το πολιτικο προσωπικό του κεφαλαίου,στα πλαίσια της πολιτικής της λιτότητας που εφαρμόζει και στον τομέα της εκπαίδευσης,πέρασε με προεδρικό διάταγμα ένα νομοσχέδιο που προβλέπει αύξηση των ωρών εργασίας και συνεπώς την απόλυση 10.000 περίπου αναπληρωτών και χιλιάδες υποχρωτικές μεταθέσεις.Οι καθηγητές αποφάσισαν να απαντήσουν στην υποτίμηση του προιόντος της εργασίας τους και στο ενδεχόμενο της ανεργίας με απεργία και η κυβέρνηση,πιστή στο δόγμα της μηδενικής ανοχής μετά την επιστράτευση των λιμενεργατών και των εργαζομένων στο μετρό,συνέχισε με την ‘προληπτική επιστράτευση’ των εκπαιδευτικών.

Η συγκυρία (λίγο πριν τις πανελλήνιες) κατα την οποία αποφασίστηκε να περάσει το παραπάνω νομοσχέδιο δεν είναι καθόλου τυχαία.Αντίθετα αποσκοπεί στη δημιουργία ενός πλασματικού διπόλου μεταξύ μαθητών-γονέων και καθηγητών,στα πλαίσια της λογικής του κοινωνικού αυτοματισμού και κατ’επέκταση στη συκωφάντηση του αγώνα των εκπαιδευτικών. Σε παρόμοιες συγκυρίες λήφθηκαν οι αποφάσεις που αφορούσαν και άλλους κλάδους όπως αυτούς των οδηγών ταξί και των λιμενεργατών.Είναι σημαντικό να τονιστεί ότι το μέτρο της επιστράτευσης,το οποίο χρησιμοποιείται για τρίτη φορά αυτό το χρόνο,είναι ένα όπλο στα χέρια του κράτους εναντίον των κομματιών της κοινωνίας που αντιστέκονται και με πρόσχημα την ‘τάξη και την ασφάλεια’ καλλιεργείται ένα κλίμα τρομοκρατίας σε όποιονδήποτε σκεφτεί να σηκώσει κεφάλι.Σε αυτό συντελούν σημαντικά και οι μηχανισμοί προπαγάνδας του κεφαλαίου δυσφημίζοντας κάθε κοινωνικό αγώνα.Επιπλέον μέσω αυτών γεννιούνται και αναπαράγονται συγκεκριμένα στερεότυπα όπως αυτά του ‘τεμπέλη δημοσίου υπαλλήλου’,του ‘φοροφυγά μικροϊδιοκτήτη’,του ‘κοπανατζή δασκάλου’, του ‘βυσματία εργαζομένου στο μετρό’ κτλ με σκοπό τον αποπροσανατολισμό και τις διαμάχες μεταξύ των καταπιεζόμενων.Με αυτόν τον τρόπο εντείνεται το φαινόμενο του κοινωνικού κανιβαλισμού,το οποίο ευθύνεται εν μέρει για την αδυναμία των εκμεταλλευομένων να δράσουν συλλογικά και μαζικά για τη διεκδίκηση των δικαιωμάτων τους και την υπεράσπιση των κεκτημένων τους.

Η έξαρση της καταστολής που εντείνει το φαινόμενο του κοινωνικού κανιβαλισμού και αντίστροφα ο κοινωνικός κανιβαλισμός που καθιστά εύκολη λεία στα χέρια του κράτους τα εκάστοτε αγωνιζόμενα κομμάτια της κοινωνίας,σε συνδυασμό με την ηττοπάθεια που έχει κυριαρχήσει λόγω των συνεχόμενων αποτυχιών των διαφόρων κοινωνικών αγώνων των προηγούμενων χρόνων (2010-2012) έχει σαν αποτέλεσμα την ανάπτυξη ατομικιστικών ή στενά συντεχνιακών λογικών.Σε όλα αυτά,έρχεται να προστεθεί και μία μορφή κρατικοδίαιτου συνδικαλισμού με αυστηρά ιεραρχικές και γραφειοκρατικές δομές.Έτσι ενισχύεται η λογική της ανάθεσης και αποκόπτεται ο εκάστοτε αγώνας απο το κοινωνικό σύνολο,καθιστώντας τις διάφορες κλαδικές διεκδικήσεις ασύνδετες μεταξύ τους και συνεπώς ατελέσφορες,αδυνατώντας έτσι να τεθούν σε μία κοινή βάση που θα τις συνολικοποιήσει με κατέυθυνση την γενικότερη ανατροπή της υπάρχουσας κατάστασης.Παράλληλα,τα πρόσφατα παραδείγματα της άρνησης της Α.Δ.Ε.Δ.Υ. να συνδράμει τον αγώνα των εκπαιδευτικών και να προκυρήξει πανδημοσιοϋπαλληλική απεργία την πρώτη ημέρα των πανελλαδικών αλλα και της απόφασης του διοικητικού συμβουλίου της Ο.Λ.Μ.Ε. να αναστείλει την απεργία,ενάντια στηναπόφαση των τοπικών Ε.Λ.Μ.Ε. δείχνουν για άλλη μία φορά ξεκάθαρα την υποταγή των εργατοπατέρων στις επιταγές του αστικού κράτους.

Η επίθεση του κράτους και του κεφαλαίου,είναι επίθεση ενάντια στο σύνολο της κοινωνίας και ως τέτοια πρέπει να αντιμετωπιστεί.Για να μη μένουν οι διεκδικήσεις σε πρόσκαιρα αιτήματα είναι αναγκαία η απαξίωση και η υπέρβαση των παραπάνω γραφειοκρατικών δομών απο τους εργαζόμενους (κάτι που ήδη συμβαίνει) και ως αντιπρόταση η συγκρότηση αδιαμεσολάβητων και οριζόντιων δομών που θα δημιουργήσουν δεσμούς αλληλεγγύης στις τάξεις των καταπιεζομένων,μέσω των οποίων τα αιτήματα αυτά θα λειτουργήσουν ως εφαλτήριο για την πραγματοποίηση χειραφετημένων αγώνων με συγκεκριμένη πολιτική κατεύθυνση,για μια κοινωνία αυτοδιευθυνόμενη,χωρίς εκμεταλλευτές και εκμεταλλευόμενους.

Για να μη γίνουν οι επιστρατεύσεις καθημερινότητα…

…αδιαμεσολάβητοι ταξικοί αγώνες

senza classi
ελευθεριακή συλλογικότητα

ΚΑΛΕΣΜΑ ΓΙΑ ΠΟΡΕΙΑ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ ΣΤΟ athens indymedia , ΣΤΟΝ 98 fm ΚΑΙ ΣΤΟΝ entasi fm

2526april

ΟΣΟ ΕΠΙΒΑΛΛΟΥΝ ΤΗ ΣΙΩΠΗ ΔΥΝΑΜΩΝΟΥΝ ΟΙ ΦΩΝΕΣ ΜΑΣ

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΑ ΜΕΣΑ ΑΝΤΙΠΛΗΡΟΦΟΡΗΣΗΣ

athens.indymedia.org

radio98fm.org

entasifm.org

ΟΥΤΕ ΒΗΜΑ ΠΙΣΩ

ΠΟΡΕΙΑ 25/4
ΜΟΝΑΣΤΗΡΑΚΙ 18:00

ΚΑΙ

ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ 26/4
ΠΛΑΤΕΙΑ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟΥΠΟΛΗΣ ΖΩΓΡΑΦΟΥ 10:00

21η Απριλίου…46 χρόνια μετά

Πέρασαν 46 χρόνια από την ημέρα που το καθεστώς της 21ης Απριλίου ανέβηκε στην εξουσία και η συζήτηση γύρω από αυτο,φαίνεται να είναι ακόμα επίκαιρη.Σήμερα οι κυρίαρχες απόψεις για τη χούντα των συνταγματαρχών είναι ουσιαστικά δύο.Από τη μία,ένα κομμάτι της κοινωνίας,μειοψηφικό αλλά σχετικά μεγάλο,και με αυξητικές τάσεις λόγω του γενικότερου εκφασισμού της κοινωνίας ή καποιες φορές λόγω την άγνοιας,είναι οι λεγόμενοι «νοσταλγοί» του καθεστώτος.Από την άλλη πλευρά,οι πραξικοπηματίες αντιπετωπίζονται σαν κάτι ξένο για το τότε αλλα και το σημερινό σύστημα,σαν μια θλιβερή παρένθεση που έκλεισε,εξιδανικεύοντας ετσι τόσο την κατάσταση πριν το πραξικόπημα αλλα και μετά την πτώση της δικτατορίας.

Είναι λίγο πολύ γνωστή στο μεγαλύτερο κομμάτι της κοινωνίας η απίστευτη κρατική καταστολή κατα τη διάρκεια της επταετίας.Αυτη περιελάμβανε απαγόρευση της κυκλοφορίας κατα τις βραδινές ώρες,απαγόρευση των συναθροίσεων,συλλήψεις για το παραμικρό και κράτηση στην ασφάλεια,πράγμα το οποίο συμπεριλάμβανε άγριους βασανισμούς.Χιλιάδες άνθρωποι στάλθηκαν σε εξορίες στα ξερονήσια,απλα και μόνο λόγω των πολιτικών τους φρονιμάτων ως «προληπτικώς εκτοπισμένοι».Οι δολοφονίες από άτομα που στελέχωναν τον κρατικό μηχανισμό ήταν συχνές ενώ οι έννοιες «ατομικές ελευθερίες» και «προσωπική ζωή» ήταν ουσιαστικά κενά γράμματα λόγω της κατασκοπίας,του φακελώματος και του χαφιεδισμού.

Αυτό που κατά τα μεταπολιτευτικά χρόνια δεν τονίστηκε αρκετά κατα τη γνώμη μας είναι η διαφθορά στη διάρκεια της επταετίας.Όχι πως αν δεν υπήρχε αυτή θα υποστηρίζαμε την ύπαρξη ενός τέτοιου καθεστώτος,αλλά οι θέσεις περι των «χουντολάγνων» για περι αδιάφθορων ηγετών που οδήγησαν τη χώρα στην ευημερία δεν πρέπει να μένουν αναπάντητες.Χαρακτηριστικό είναι οτι ο ίδιος ο Παπαδόπουλος λίγους μήνες μετά το πραξικόπημα διπλασίασε τον πρωθυπουργικό μισθό(δηλαδή τον δικό του) ενώ το 1970 θεσμοθέτησε ένα διάταγμα που στην ουσία επέτρεπε να βγει διαζύγιο σε μία μέρα,προκειμένου να χωρίσει με την τότε σύζυγό του Νίκη ώστε να παντρευτεί την τότε ερωμένη του και πολιτική υπάλληλο του Υπουργείου Εθνικής Άμυνας Λένα Γάσπαρη, ενώ την επόμενη μέρα το διάταγμα αποσύρθηκε(κατα τα άλλα ήταν και υπέρμαχος του πατρίς,θρησκεία, οικογένεια).Το διάταγμα Επίσης διόρισε τον αδερφό του Κωνσταντίνο σε 4(!) κρατικές θέσεις παράλληλα (στρατιωτικό ακόλουθο, Γενικό Γραμματέα του Υπουργείου Προεδρίας, Περιφερειακό Διοικητή Αττικής και «υπουργό παρά τω πρωθυπουργώ»).Σε ρουσφέτια παρόμοια με αυτόν επιδόθηκαν και οι άλλοι επιφανείς πραξικοπηματίες.Συγκεκριμένα ο Παττακός ανέθεσε στο γαμπρό του, τον Αντρέα Μεϊντάση διάφορα κατασκευαστικά έργα του Δήμου Αθηναίων,ενώ ο Λαδάς και ο Ρουφογάλης φρόντιζαν για τη διαμεσολάβηση προκειμένου άνθρωποι του περιβάλλοντος τους να εξασφαλίζουν δανειοδοτήσεις.Άλλα γνωστά σκάνδαλα είναι το…ταμα του Παπαδόπουλου με το οποίο εξαφάνισαν 406 εκατομύρια δραχμές,η θέσπιση για πρώτη φορά νόμου περι ευθύνης υπουργών,η υπόθεση με το σάπιο κρέας απο την Αργεντινή και άλλα.

Ένα άλλο επιχείρημα που χρησιμοποιούν πολύ συχνά οι υμνητές της χούντας είναι η οικονομική ευμάρεια κατα τη διάρκεια της επταετίας και αυτό της χαμηλής ανεργίας,φτάνοντας ορισμένοι να μιλάνε και για…οικονομικό θάυμα! Αρχικά όντως εξετάζοντας απλά τους αριθμούς στα πλαίσια της πολιτικής οικονομίας, φαίνεται να ευσταθεί αυτο το επιχείρημα.Με μία ουσιώδη διαφορά όμως:δεν μπορεί να πιστωθεί στο καθεστώς αυτη η πραγματικότητα.Μιλάμε για μία περίοδο ανάπτυξης του καπιταλισμού σε παγκόσμιο επίπεδο,την εποχή που το κεϋνσιανό μοντέλο ήταν ακόμη το κυρίαρχο στον δυτικό κόσμο,την εποχή του σχεδίου Μάρσαλ κτλ.Στα πλαίσια αυτής της καπιταλιστικής ανάπτυξης μεταπολεμικά για πάνω από 20 χρόνια καλλιεργήθηκε μια υπεραισιοδοξία σε όλη την Ευρώπη και ένα κλίμα ευφορίας,που διαψέυστηκε όμως με την μεγάλη πετραιλαική κρίση του 1973.Στην Ελλάδα συγκεκριμένα η ανάπτυξη μέσα σε αυτό το πλαίσιο κυμάνθηκε σε μεγαλύτερα επίπεδα ακόμα και απο τα ευρωπαϊκα όντας την περίοδο 1950-1973 η χώρα με τον δέυτερο μεγαλύτερο δείκτη ανάπτυξης παγκοσμίως,πίσω απο την Ιαπωνία.Ο δείκτης αυτός μάλιστα πολλές φορές τη δεκαετία του 50 ήταν πάνω απο 10%.Αυτό βέβαια δεν σημαίνει οτι στη χώρα επικρατούσε αφθονία,κάθε άλλο,αλλά συνέβει γιατί ουσιαστικά η παραγωγή μετά το 1950 έπρεπε να αρχίσει απο το μηδέν.Η ανεργία από την άλλη ήταν όντως στα χρόνια της χούντας σε αρκετά χαμηλά επίπεδα και με πτωτική τάση.Συγκεκριμένα το 1967 ήταν στο 5.4% ενω το 1973 στο 2%.Αλλά οι αριθμοί απο μόνοι τους δε λένε ποτέ την αλήθεια.Στη χαμηλή ανεργία μπορεί να αντιπαρατεθεί το τεράστιο ρέυμα μετανάστευσης εκείνα τα χρόνια: ενδεικτικά 51.000 έφυγαν απο την Ελλάδα το 1968,91.500 το 1969 και 93.000 το 1970 οι μισοί άντρες απο 20-40 χρονών εργαζόντουσαν στο εξωτερικό.Οι συνδέσεις δε του τότε ποσοστού ανεργίας με το σημερινό είναι ακόμα πιο ατυχείς για δύο ακόμα λόγους:η αντιμετώπιση της ανεργίας στα καπιταλιστικά κράτη τότε ήταν εντελώς διαφορετική,η στρατιωτική θητεία τότε ήταν πολυ μεγαλύτερη ενώ οι στρατιές εξόριστων και φυλακισμένων θεωρούταν εκτός εργατικού δυναμικού,αρα δεν θεωρούνται άνεργοι.Τα περι μηδενικού χρέους την εποχή εκείνη δεν είναι άξια σχολιασμού καν,μιας και μιλάμε για μία καπιταλιστική οικονομία.Θα αρκεστούμε να πούμε ότι απο τα 38.7 δις.το 1967 εφτασε στα 87.5 δις. το 1973 λόγω του ελλείματος τρεχουσων συναλλαγών.Η κρίση του 1973 σε συνδιασμό με τη νομισματική και τη δημοσιονομική πολιτική του καθεστώτος είχαν σαν αποτέλεσμα την ανοδο του πληθωρισμού σε επίπεδα πολεμικής περιόδου. Απο τον Απρίλη του 1973 έως αυτόν του 1974 αυξήθηκε κατα 37.8% προκαλώντας μείωση των πραγματικών μισθών κατα 6%.

Αυτό που κατα τη γνώμη μας όμως πρέπει να υπογραμμιστεί πιο πολύ είναι η σχέση του καθεστώτος με το μεγάλο κεφάλαιο με αντάλλαγμα βέβαια τη στήριξη της αστικής τάξης προς αυτό.Η στήριξη αυτή καθόρισε και και τη στάση των αστικών πολιτικών δυνάμεων απέναντι στους δικτάτορες:Ο «εθνάρχης» Κωνσταντίνος Καραμανλής δεν έκανε ούτε μία δήλωση εναντίον τους.Πολυ χαρακτηριστικό είναι το γεγονός οτι η βίλα στην οποία έμενε ο ίδιος ο Παπαδόπουλος στο Λαγονήσι άνηκε στον Αριστοτέλη Ωνάση με τον οποίο διατηρούσε φιλική σχέση,ενώ ο Μακαρέζος είχε σχέσεις με τον έτερο κροίσο Στάυρο Νιάρχο.Άλλωστε η Ένωση Ελλήνων Εφοπλιστών όντας ευχαριστημένη απο τις υπηρεσίες που της παρείχε η χούντα ανακύρηξε τον δικτάτορα ισόβιο πρόεδρο της το 1972.Επίσης λίγες μέρες μετα το πραξικόπημα(15 Μαϊου) υπογράφηκε σύμβαση ύψους 1.2 εκ. Δολαρίων με την αμερικάνικη εταιρεία Litton με αντάλλαγμα την…παροχή «υπηρεσιών οργανώσεως και διεκπεραιώσεως της οικονομικής αναπτύξεως»χωρίς επι της ουσίας να παράγει κανένα έργο.Απόδειξη αυτού η δήλωση του υπεύθυνου του γραφείου της εταιρείας στην Αθήνα Robert Alan στο περιοδικό Ramparts:«Τα κέρδη μας είναι ασφαλώς μεγάλα, διότι ουσιαστικά δεν κάνουμε επενδύσεις».Aνάλογη ήταν και η σύμβαση με τον εργολάβο Robert McDonald,αλλά και οι συναλλαγές με τον Τομ Πάππας Ελληνοαμερικάνο επιχειρηματία και ένθερμο υποστηρικτή και χρηματοδότη του καθεστώτος στον οποίο μεταξύ άλλων δόθηκε η άδεια δημιουργίας εργοστασίων εμφιάλωσης της Coca Cola.Στην ουσία Η γενικότερη πολιτική του καθεστώτος είχε ξεκάθαρο ταξικό χαρακτήρα:κατα την περίοδο 1967-1973 τα κέρδη της βιομηχανίας αυξήθηκαν κατα 80% σε βάρος των εργατών ενώ η απαγόρευση κάθε συνδικαλιστικής δράσης έδωσε στην αστική τάξη τη δυνατότητα να ασελγεί πάνω στους εργαζόμενους χωρίς να συναντά καμία αντίσταση, εντατικοποιώντας την εργασία.

Γίνεται λοιπόν έυκολα αντιληπτό το γεγονός ότι το καθεστώς της 21ης Απριλίου δεν ήταν κάτι ενάντιο ή ξένο προς το οικονομικό αλλα και πολιτικό κατεστημένο της εποχής.Το ερώτημα που μπορεί να θέσει κανείς τότε έιναι «για ποιο λόγο τότε ανέβηκε στην εξουσία;δεν θα μπορούσαν να κάνουν αυτο το έργο οι πολιτικες δυνάμεις που κυριαρχούσαν πριν;»Για να απαντήσουμε σ’αυτό το ερώτημα πρέπει να ανατρέξουμε στην εποχή εκείνη.Οι λαϊκές μάζες μετά από χρόνια αρχίζουν να εξεγείρονται,ενάντια στο καταπιεστικό μετεμφυλιακό καθεστώς των βασανιστηρίων,των δολοφονιών,της λογοκρισίας με αποτέλεσμα να υπάρξει έντονη ιδεολογική πόλωση.Μεγαλιώδεις πορείες και συγκεντρώσεις και απεργίες ανα την Ελλάδα που συχνά κατέληγαν σε συγκρούσεις με τα σώματα ασφαλείας.Η βίαιη καταστολή και τα όργια του παρακράτους αδυνατούν να θέσουν την κατάσταση υπο έλεγχο και να επαναφέρει τη «νομιμότητα».Η αστική τάξη και το πολιτικό της προσωπικό κοιτάνε αμήχανα την κατάσταση και αντιλαμβάνονται οτι προκειμένου να επιβάλλουν τα συμφέροντα των ντόπιων και των ξένων αφεντικών πρέπει να παρθούν μέτρα τα οποία ακόμα και η αστική δημοκρατία με τα δεδομένα της εποχής αδυνατεί να λάβει.Αυτόν ακριβώς το ρόλο έρχονται να παίξουν οι συνταγματάρχες.Έρχονται να δώσουν μία προσωρινή λύση στην πολιτική αστάθεια που δημιουργήθηκε μετα τα Ιουλιανά το 1965 για την αστική τάξη,σε βάρος του λαού και των ελευθεριών του αλλα παράλληλα το πολιτικό της κατεστημένο όταν επιστρέφει παρουσιάζεται στα μάτια του κόσμου σαν λυτρωτές.

Δεν πρέπει να ξεχνάμε τέλος ότι οι χουντικοί ποτέ δεν προέβησαν σε καμία ουσιαστική αλλαγή ούτε στις παραγωγικές σχέσεις ούτε στον κρατικό μηχανισμό,ούτε επίσης άλλαξαν στο ελάχιστο μετά την πτώση τους.Η άγρια καταστολή,το παρακράτος,οι δολοφονίες οι βασανισμοί κτλ υφίσταντο και πριν και μετά τη δικτατορία,απλά αυτη τα εντατικοποίησε.Άλλωστε πολλοί απο αυτούς που στελέχωσαν τον κρατικό μηχανισμό αλλα και τους μηχανισμούς πραπαγάνδας της αστικής τάξης(πχ Λαμπράκης του Βήματος) άρχισαν τη σταδιοδρομία ή εγιναν γνωστοί τους κατα τη διάρκεια της επταετίας.Το ίδιο ισχύει και για τους μηχανισμούς που αναπτύχθηκαν προκειμένου να αποπροσανατολιστεί ο κόσμος,όπως η έντονη ενασχόλησει με το ποδόσφαιρο και η επικράτηση των μπουζουκιών σαν τρόπος διασκέδασης, καταστάσεις που μεσουρανούσαν στη χούντα αλλα και μετά την πτώση της.

Γίνεται σαφές οτι το δίπολο «δημοκρατία και δικτατορία» στα πλαίσια του αστικού κράτους στην ουσία είναι οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος.Σε περιόδους εντατικοποίησης των ταξικών (και όχι μόνο) αγώνων ακόμα και αυτές,οι περιορισμένες αστικές ελευθερίες,που αποτελούν κεκτημένα και δε χαρίστηκαν απο κανέναν,πνίγουν κράτος και κεφάλαιο.Αυτό γίνεται στις μέρες μας πλέον προφανές μιας και τα φαίνόμενα βίαιης καταστολής,τρομοκρατίας και φίμωσης απο την πλευρά του κράτους είναι πλέον καθημερινά.Η μόνη ουσιαστική απάντηση που μπορεί να δοθεί στην κοινωνία είναι οι αδιαμεσολάβητοι μαζικοί και οργανωμένοι από τη βάση ταξικοί αγώνες σε κάθε πεδίο δράσης για την υπεράσπιση των κεκτημένων μας σε πρώτο χρόνο και με τελικό στόχο την ολοκληρωτική ανατροπή του υπάρχοντος συστήματος και την οικοδόμηση μιας κοινωνίας χωρίς εκμετάλλευση και καταπίεση.

senza classi
ομάδα ανατρεπτικής σκέψης