περί απεργίας

«Οι συντεχνίες σαμποτάρουν την οικονομική ανάπτυξη της χώρας», «ταλαιπωρούν τον κόσμο», «μια χούφτα τυχοδιωκτών εμποδίζει τους εργαζόμενους να πάει στη δουλεία τους», «δεν σέβονται την κοινωνία και τη δημοκρατία», είναι μερικές από τις φράσεις που τα αφεντικά και τα κρατικά και δημοσιογραφικά τους φερέφωνα αρέσκονται να αναπαράγουν, προκειμένου να δυσφημίσουν τις απεργιακές κινητοποιήσεις. Πίσω από τη δυσφήμιση αυτή κρύβεται φυσικά ο φόβος της εξουσίας για την χειραφέτηση των εργαζομένων και η ανάγκη να στρέψουν την κοινωνία εναντίον τους. Οι διεκδικήσεις όμως των εργαζομένων είναι άμεσα συνυφασμένες με την κοινωνική κατάσταση, καθώς η κάθε επιχείρηση αποτελεί μια μικρογραφία της κοινωνίας και ένα μικρό παρακλάδι του δαιδαλώδους καπιταλιστικού συστήματος.

Παρά τη διαφορετικότητα των διεκδικήσεων, στην επίτευξη των οποίων αποσκοπούν οι απεργίες, τα πραγματικά τους αίτια εστιάζονται στην αντίφαση κεφαλαίου-εργασίας. Συνήθως τα αιτήματα που προβάλλουν αφορούν την αύξηση/μη μείωση των μισθών, η οποία πολλές φορές ανάγεται σε ζήτημα επιβίωσης για τους απεργούς, και την βελτίωση των εγκαταστάσεων για τη μεγαλύτερη ασφάλεια και καλύτερη υγεία των εργαζομένων. Τα προβλήματα των χαμηλών μισθών και της κακής υποδομής συνδέονται άμεσα με το καπιταλιστικό σύστημα, καθώς προέρχονται από την πρόθεση των αφεντικών να αυξήσουν όσο μπορούν τα περιθώρια κέρδους τους. Σε καιρούς κρίσης, λόγω μείωσης του περιθωρίου κερδών μισθοί και συνθήκες υγιεινής φθίνουν επίσης. Η απεργία λοιπόν, που έχει σαν αποτέλεσμα την παράλυση των μέσων παραγωγής, είναι το ισχυρότερο όπλο στα χέρια των εργαζομένων.

Στην προσπάθειά τους να καταπνίξουν όσους στρέφονται εναντίον τους, αφεντικά και κράτος έχουν στο πλευρό τους τον κρατικοδίαιτο συνδικαλισμό, με επικεφαλής τους διαβόητους εργατοπατέρες. Λειτουργώντας λοιπόν ιεραρχικά, ο εργαζόμενος κόσμος εγκλωβίζεται σε πρόσκαιρες διεκδικήσεις. Θεμέλιος λίθος του είναι η γραφειοκρατία στη λήψη των αποφάσεων, που σημαίνει περιθωριοποίηση των «ενοχλητικών» φωνών, ενώ σε καιρούς σχετικής ευημερίας ευρέως διαδεδομένες είναι και οι πελατειακές σχέσεις, απόρροια του ατομικισμού και της λογικής του βολέματος.

Στις περιοδικές κρίσεις του καπιταλισμού, το καρότο τελειώνει και αναλαμβάνει το μαστίγιο. Η κλιμάκωση των απεργιακών κινητοποιήσεων συνεπάγεται την ολοένα και μεγαλύτερη επέμβαση της αστυνομίας και την ολοένα και σκληρότερη καταστολή των απεργών. Τα σώματα ασφαλείας σπεύδουν να διαλύσουν βίαια κάθε μεγάλη κινητοποίηση όχι μόνο στον δημόσιο αλλά και στον ιδιωτικό τομέα(πχ Χαλυβουργία), πράγμα που αποδεικνύει περίτρανα ποιόν στα αλήθεια υπηρετεί το κράτος και οι μηχανισμοί καταστολής του, με τις ευλογίες φυσικά των καθεστωτικών ΜΜΕ που σπεύδουν να το συγχαρούν, λέγοντας ότι φροντίζει για την διατήρηση της ομαλότητας . Οι επιστρατεύσεις εργαζομένων(πχ μετρό, ναυτεργάτες) ,δείχνουν με άλλον ένα τρόπο πόσο αυταρχικό μπορεί να γίνει το κράτος όταν η καθεστηκυία τάξη απειλείται, αλλά και τη δύναμη της απεργίας.

Κοιτάζοντας τις πρόσφατες στον ελλαδικό χώρο ατελέσφορες κινητοποιήσεις, είναι σημαντικό να τονιστεί ότι πέρα από την παρακαταθήκη που μας αφήνουν μικρότερες ή μεγαλύτερες νίκες του κινήματος , η κληρονομία και εκείνων που δεν τελεσφόρησαν μας δίνει πολλά χρήσιμα διδάγματα. Η σκληρή κρατική καταστολή υποδεικνύει ότι τα νόμιμα μέσα δεν αρκούν, δείχνοντας την ανάγκη για περαιτέρω ριζοσπαστικοποίηση του κινήματος. Οι 24ωρες απεργίες-«τουφεκιές στον αέρα» στις οποίες επιδίδονται οι γραφειοκρατικές συνδικαλιστικές ενώσεις όπως η ΓΣΕΕ και η ΑΔΕΔΥ δείχνουν πόσο επίκαιρη είναι πάντα η οργάνωση από τα κάτω, οι δομές χειραφέτησης που θα επιτρέψουν την μακρόχρονη και συνεπώς αποτελεσματική παράλυση της παραγωγής και των υπηρεσιών. Η μη επιτυχία των μεμονωμένων και κλαδικών κινητοποιήσεων καθιστά αναγκαίο το γενικό απεργιακό ξεσηκωμό και τη δημιουργία δεσμών αλληλεγγύης στα λαϊκά στρώματα της κοινωνίας. Τέλος, η περιστροφή της παραγωγής γύρω από το κέρδος προτάσσει σαν απώτερο στόχο της άρνησης εργασίας την ανατροπή του υπάρχοντος σάπιου συστήματος της εκμετάλλευσης.

ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΑ ΑΦΕΝΤΙΚΑ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΛΑΚΕΔΕΣ ΤΟΥΣ
ΠΡΟΤΑΣΣΟΥΜΕ ΤΗΝ ΓΕΝΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΑΠΕΡΓΙΑ ΔΙΑΡΚΕΙΑΣ

senza classi
ομάδα ανατρεπτικής σκέψης

Κάλεσμα στην γενική απεργία 20 φλεβάρη 2013

afisa20feb

Η σημερινή κατάσταση χαρακτηρίζεται από την άγρια επίθεση του κεφαλαίου(ντόπιου και ξένου) και της τρικομματικής κυβέρνησης που το στηρίζει.Η συντονισμένη αυτή επίθεση έχει στόχο την κατάργηση των εργατικών κατακτήσεων,την υποδούλωση της κοινωνίας και την όξυνση των ταξικών αντιθέσεων.Χρέος μας λοιπόν η ανατροπή αυτού του βάρβαρου συστήματος,το οποίο κατασπαράζει τις ζωές μας,με οργανωμένους συλλογικούς αγώνες για τη χειραφέτηση των εργαζομένων και για το χτίσιμο μιας νέας κοινωνίας χωρίς εκμεταλλευτές και εκμεταλλευόμενους.

ΤΕΡΜΑ ΣΤΗΝ ΑΠΑΘΕΙΑ
ΟΛΟΙ -ΕΣ
ΣΤΗΝ ΓΕΝΙΚΗ ΑΠΕΡΓΙΑ 20 ΦΛΕΒΑΡΗ
11:00 π.μ. ΜΟΥΣΕΙΟ

senza classi
ομάδα ανατρεπτικής σκέψης

Σχόλια σχετίκα με την κοινωνία του θεάματος

Σε κάθε κοινωνία υπάρχει μια επικρατούσα άποψη,μια κουλτούρα, ένας κώδικας ηθικής ο οποίος πάντα καθορίζεται από την εκάστοτε άρχουσα τάξη. Στις αρχαίες κοινωνίες αυτοί οι τυπικοί και άτυποι «κώδικες» διέφεραν συχνά από περιοχή σε περιοχή λόγω διαφόρων συνθηκών, όπως η έλλειψη επικοινωνίας μεταξύ των διαφόρων λαών. Από τον Μεσαίωνα όμως και μετά παρατηρείται ότι σε όλες τις ‘πολιτισμένες’ χώρες οι βασικές αυτές αρχές είναι περίπου οι ίδιες. Τότε κυρίαρχο ρόλο είχε η θρησκεία,η πίστη στον θρόνο και στα οικόσημα των ευγενών, σήμερα η ελεύθερη αγορά, ο ανταγωνισμός, η (αστική) δημοκρατία και το έθνος. Βέβαια σε πιο καθυστερημένες χώρες μπορεί να παρατηρηθεί ο θρησκευτικός φανατισμός, αλλά θα μπορούσαμε να πούμε ότι αυτό είναι ένα κατάλοιπο του Μεσαίωνα.

Αρχικά οι αξίες κάθε εποχής εκφράζονταν κυρίως μέσω της τέχνης η οποία ήταν προσιτή μόνο για τα ανώτερα στρώματα της κοινωνίας. Τα τελευταία 200 χρόνια όμως, οι ραγδαίες τεχνολογικές εξελίξεις, έχουν δώσει την δυνατότητα στους δυνάστες της κοινωνίας, να επιβάλλουν τις ιδέες τους με τρόπους πολύ πιο αποτελεσματικούς. ‘Ετσι, στήθηκαν εταιρίες κολοσσοί,που ασχολούνται είτε με την «ενημέρωση» είτε με την ψυχαγωγία και των οποίων οι ιδιοκτήτες θησαυρίζουν από την μία λόγω της εκμετάλλευσης στις καταπιεζόμενες μάζες και από την άλλη αποχαυνώνοντάς τες αναπαράγωντας και επιβάλλοντας τις ‘ιδέες’ τους. Αυτό το κατορθώνουν με δύο τρόπους: μέσω των μέσων ενημέρωσης και των διαφόρων μορφών διασκέδασης.

Από την μία λοιπόν,αρχικά σε εφημερίδες, στη συνέχεια στο ραδιόφωνο (που έχουν χάσει μερίδιο της επιρροής τους πλέον) και στα τηλεοπτικά πάνελ, έχουμε μία κλίκα χρυσοκάνθαρων κονδυλοφόρων,που πλασάρονται ως αυθεντίες και αστέρες της δημοσιογραφίας, οι οποίοι αναλύουν γεγονότα και καταστάσεις κατά παραγγελία των αφεντικών τους. Άλλωστε όλοι οι ραδιοτηλεοπτικοί σταθμοί και οι εφημερίδες που είναι γνωστές στο ευρύ κοινό, ανήκουν σε γνωστούς μεγαλοκαπιταλιστές, και δεν θα μπορούσε να συμβαίνει αλλιώς, μιας και χρειάζονται πολύ μεγάλα κεφάλαια για την ίδρυση και τη λειτουργία τους.Επιπλέον για να αντέξει κανείς στο χώρο των μίντια πρέπει να εξυπηρετεί με το έργο του τα αφεντικά ώστε να του παρέχουν την κατάλληλη υποστήριξη και προώθηση. Αποτέλεσμα των παραπάνω είναι φυσικά να ακούγονται μόνο οι φωνές που «πρέπει» να ακούγονται, να βλέπουν το φως της δημοσιότητας επιλεκτικά όποια συμβάντα βολεύουν τις οικονομικές και πολιτικές ελίτ και πάντα να εξετάζονται από την οπτική γωνία που τους συμφέρει. Ένα τέτοιο παράδειγμα είναι ότι προσφάτως μάθαμε ότι η βίλα Αμαλίας αποτελούσε τον «φόβο και τον τρόμο» του κέντρου της Αθήνας μέχρι που εκκενώθηκε.

Από την άλλη πλευρά,κάθε έργο τέχνης έχει γίνει εμπόρευμα και η μόνη του αξία είναι η τιμή του, ενώ έχει εδραιωθεί και ένα συνονθύλευμα από στήλες εφημερίδων και ραδιοτηλεοπτικές εκπομπές κίτρινου τύπου, lifestyle,αθλητικών,ριάλιτι και πολλών άλλων ειδών οι οποίες το μόνο που κάνουν είναι να αποβλακώνουν και να αλλοτριώνουν ακόμα περισσότερο το κοινό τους. Κύριες ιδέες τους; Μα φυσικά οι ιδέες που πρεσβεύει το καπιταλιστικό σύστημα: ο ατομικισμός, η δίψα για κοινωνική ανέλιξη, ο ανταγωνισμός. Στόχος τους φυσικά ο κομφορμισμός, η απολιτικοποίηση της κοινωνίας, ο αποπροσανατολισμός και η δημιουργία μιας πλαστής εικόνας για την κοινωνία. Ποιός άλλωστε δεν θυμάται το γενικότερο κλίμα ευφορίας που είχε δημιουργηθεί το 2004 στην Ελλάδα; Και ποιος δεν αντιλαμβάνεται τους λόγους που δημιουργήθηκε;Είναι γνωστό άλλωστε ότι όλα τα καθεστώτα ποντάρουν πολλά στην επίδραση των μίντια. Αν κοιτάξει κανείς τις ταινίες της επταετίας (και γενικότερα όλα τα χρόνια μετά τον εμφύλιο) θα δει ότι τα μηνύματα που προβάλλονταν (πέρα από τις προπαγανδιστικές για τον…κομμουνιστικό κίνδυνο) είναι:η ζωή είναι καλή,πρέπει να διασκεδάζουμε,να πηγαίνουμε στα μπουζούκια,δεν χρειάζεται να ασχολούμαστε με την πολιτική, να ανησυχούμε κτλ Δεν θα έπρεπε να μας φαίνεται περίεργο το γεγονός ότι σήμερα ανθεί ο ρατσισμός και ανεβαίνει ο φασισμός ούτε ότι ο κόσμος στρέφεται προς τους διάφορους καιροσκόπους. Είναι φυσικό ότι η πρώτη αντίδραση του,τώρα που τελείωσαν οι μέρες της (σχετικής) αφθονίας, είναι να στραφεί προς τις εύκολες λύσεις. Δεν τον ενδιαφέρει να ψάξει τα βαθύτερα αίτια, δεν τον ενδιαφέρουν οι πολλές αναλύσεις, δεν τον ενδιαφέρει να σκεφτεί και δεν μπορεί γιατί δεν έχει τα εφόδια να το κάνει, ότι έσπειρε τόσα χρόνια τώρα το θερίζει.

Τα τελευταία χρόνια όμως, έχει μπει στη ζωή μας και το ίντερνετ το οποίο στις νεότερες γενιές κυρίως τείνει να παραγκωνίσει πλήρως την επίδραση που τους ασκούν τα υπόλοιπα μέσα ενημέρωσης και έχει πάρει πλέον κυρίαρχη θέση. Επικρατεί γενικά η εντύπωση ότι υπάρχει ένας πλουραλισμός στις ιδέες που διακινούνται εδώ και μια ισονομία όσον αφορά τη δυνατότητα προβολής που δεν συναντάται πουθενά αλλού. Αυτή η άποψη είναι εν μέρει σωστή, καθώς το κόστος για να ανοίξει κανείς ένα σάιτ είναι σχεδόν μηδαμινό, πράγμα που το κάνει προσιτό σχεδόν για όλους, καθώς και προσφέρει πάρα πολλές διευκολύνσεις όπως είναι η πρόσβαση σε πολλών ειδών πληροφορίες. Από την άλλη όμως και στο ίντερνετ υπάρχουν τα βασικά χαρακτηριστικά που επικρατούν και στα υπόλοιπα μέσα ενημέρωσης και διασκέδασης. Την μερίδα του λέοντος στην προβολή έχει όποιος διαθέτει την δυνατότητα να αυτοπροβληθεί, δηλαδή όποιος έχει να διαθέσει τα περισσότερα χρήματα στην διαφήμιση. Είναι φανερό ότι όλοι οι μεγαλοεκδότες έχουν αρχίσει να κάνουν τα πρώτα τους βήματα εκεί, καθώς αντιλαμβάνονται την σημασία του, ενώ τα διάφορα sites και blogs ενημερωτικού χαρακτήρα ξεπετάγονται σαν τα μανιτάρια και πολλά από αυτά γίνονται πασίγνωστα χωρίς κανείς να συνειδητοποιεί πως (αν και μάλλον είναι ευνόητο). Πλέον τα παραδοσιακά ΜΜΕ δεν είναι απαραίτητα για να γίνει κανείς γνωστός. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι οι διάφοροι νέοι πολιτικοί σχηματισμοί που έγιναν γνωστοί κυρίως μέσω του διαδικτύου όπως και η Χρυσή Αυγή η οποία από εκεί κυρίως μπόρεσε να προβάλλει τις θέσεις της, έφτασε μάλιστα σε σημείο να διαφημίζεται στην αρχική σελίδα του youtube! Χρειάζεται λοιπόν αρκετή προσοχή και το διαδίκτυο, γιατί όπως φαίνεται, ασκεί και αυτό πολύ μεγάλη επιρροή,ενώ η διασταύρωση των πληροφοριών είναι πολλές φορές ανύπαρκτη, άλλωστε είναι γνωστές οι ιστορίες με την υποτιθέμενη χρεωκοπία της 25ης Μαρτίου,η με το «θαύμα» του Παϊσίου οι οποίες αναπαράχθηκαν κατά κόρον από τα… έγκυρα blogs και αποδείχθηκαν μυθεύματα. Οφείλουμε να αντιμετωπίζουμε τα πάντα με κάποιον σκεπτικισμό και να έχουμε πάντα κατα νου ότι…

ΤΟ ΚΙΝΗΜΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΕΙΚΟΝΑ ΣΤΙΣ ΕΙΔΗΣΕΙΣ
ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ ΓΕΝΝΙΟΥΝΤΑΙ ΟΙ ΣΥΝΕΙΔΗΣΕΙΣ

Senza classi ομάδα ανατρεπτικής σκέψης

Σχόλια σχετικά με την κοινωνία του θεάματος

Ελευθεριακή συλλογικότητα