Tag Archives: καπιταλισμός

για το συντονιστικό αναρχικών κοινοτήτων αγώνα στα νότια και ανατολικά της Αθήνας

Την Τρίτη 2-10 το συντονιστικό αναρχικών κοινοτήτων στα νότια και ανατολικά της Αθήνας πραγματοποιήσε μαζική παρέμβαση στην Ηλίουπολη.
Οι αφίσες του συντονιστικού που κολλήθηκαν :

ελευθερία ή βαρβαρότητα

BARBAROTHTA-page-0

θέρος τρύγος πόλεμος

theros trygos polemos-page-0

το κείμενο της συλλογικότητας μας που μοιράστηκε στην παρέμβαση:

Στη σημερινή συγκυρία, τα αφεντικά προκειμένου να διατηρήσουν τα κέρδη τους εντείνουν την επίθεση στα εργαζόμενα κομμάτια και χαμηλότερα στρώματα της κοινωνίας. Η επίθεση αυτή εκφράζεται μέσα από μειώσεις μισθών που πολλές φορές δεν επαρκούν ούτε για τις βασικές ανάγκες, απολύσεις αυτών που «περισσεύουν», αύξηση εκμετάλλευσης ντόπιων και μεταναστών μέσω της «μαύρης» και επισφαλούς εργασίας. Για να επιτευχθούν τα παραπάνω τα αφεντικά με αγαστή συνεργασία του αστικού κράτους, προωθούν μια σειρά μεθόδων καταστολής και αδρανοποίησης των θιγόμενων κομματιών της κοινωνίας. Ειδικότερα κλιμακώνεται η κρατική βία μέσω της αστυνομοκρατίας , καλλιεργείται ένα κλίμα φόβου και ανασφάλειας για το μέλλον και ενεργοποιούνται τα πιο αντιδραστικά αντανακλαστικά της κοινωνίας(«κοινωνικός κανιβαλισμός» μέσα από την υπόδειξη «αποδιοπομπαίων τράγων» όπως οι μετανάστες ή δημόσιοι υπάλληλοι, εκφασισμός και άνοδος των ναζιστών).

Θεωρούμε πως η παραπάνω συνθήκη δεν είναι αποτέλεσμα κακής διαχείρισης αλλά είναι η ουσία του ίδιου του καπιταλισμού. Ο αγώνας για μας και για άλλες ομάδες που παρεμβαίνουν στο κοινωνικό πεδίο είναι τόσο αντικρατικός όσο και αντικαπατιλιστικός. Στο σύνολο τους οι ομάδες αυτές αποτελούν τον χώρο του κοινωνικού αναρχισμού και υπάρχουν σε πανελλαδική εμβέλεια. Η συνεργασία των ομάδων αυτών δεν αποτελεί καινούργιο φαινόμενο ,μέχρι τώρα όμως γινόταν κατά κύριο λόγο σε επίπεδο ευκαιριακό και για ορισμένα ζητήματα. Πιστεύουμε πως είναι αναγκαιότητα οι αναρχικές ομάδες να οργανωθούν πιο συνολικά, διότι όχι μόνο προσφέρει αύξηση του ποσοτικού επιπέδου των δυνάμεων μας αλλά και γιατί είναι θέση μας πως ο αυθορμητισμός ξεκινάει και λειτουργεί προωθητικά, όμως δεν έχει τη δυνατότητα να προχωρήσει συντεταγμένα και με σαφή στόχο και «ξεφουσκώνει». Με το σκεπτικό αυτό λοιπόν και ξεκινώντας από τις γειτονιές αποφασίσαμε να συμμετάσχουμε στο Συντονιστικό αναρχικών κοινοτήτων αγώνα στα Νότια και Ανατολικά της Αθήνας.

Σε αυτό το σημείο θα θέλαμε να παρουσιάσουμε συνοπτικά τη δικιά μας οπτική γύρω από το Συντονιστικό. Όπως αναφέραμε συμμετέχουν αναρχικές ομάδες από τα νότια και τα ανατολικά της Αθήνας. Οι πολιτικές μας συμφωνίες είναι αποτέλεσμα συνδιαμόρφωσης και όχι επιβολής από κάποιου είδους ανώτερη και πεφωτισμένη ηγεσία. Μέσα από το συντονιστικό είναι δυνατή η ύπαρξη ενός πιο ενοποιημένου και ισχυρού αναρχικού λόγου ο οποίος να είναι προσιτός στο κοινωνικό πεδίο.

Θα θέλαμε να καταστεί σαφές πως ο συντονισμός αυτός δε δημιουργήθηκε για να πάρει στα χέρια του κάποιου είδους εξουσία, αλλά για να λειτουργήσει προωθητικά για τον κοινωνικό ξεσηκωμό και για να δείξει το δρόμο της αυτοοργάνωσης.

Τέλος πιστεύουμε πως οι τρόποι οργάνωσης αντανακλούν την κοινωνία που οραματιζόμαστε και πως ο μοναδικός τρόπος για να ανατραπεί ολοκληρωτικά το υπάρχον σύστημα είναι η κοινωνική επανάσταση.

ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΚΑΙ ΑΓΩΝΑΣ ΣΕ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΓΕΙΤΟΝΙΕΣ
ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΡΧΙΑ ΚΑΙ ΤΟΝ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟ

senza classi
ελευθεριακή συλλογικότητα

Η ΑΝΑΠΤΥΞΗ ΤΗΣ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗΣ…ΤΟ ΑΕΡΟΔΡΟΜΙΟ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ

Τον τελευταίο καιρό, κράτος και κεφάλαιο εντείνουν την επίθεση ενάντια στην κοινωνία. Στο όνομα της ανάπτυξης και του «κοινού συμφέροντος» αυξάνεται η καταστολή, η εκμετάλλευση στην εργασία, στην εκπαίδευση, στο  περιβάλλον και σε άλλους τομείς της κοινωνίας με σκοπό την αύξηση της κερδοφορίας του κεφαλαίου (ελληνικού και ξένου). Σε αυτό το πλαίσιο εντάσσονται διάφορα «αναπτυξιακά» σχέδια, τα οποία εκπονούνται ανά την Ελλάδα, όπως το ξεπούλημα και η εκμετάλλευση των μεταλλευμάτων χρυσού στη  βορειοανατολική Χαλκιδική, και το φράγμα εκτροπής του Αχελώου. Η περιοχή της Αττικής δεν θα μπορούσε φυσικά να αποτελεί εξαίρεση στα σχέδια αυτά, με χαρακτηριστικά παραδείγματα το πρώην αεροδρόμιο στο Ελληνικό και τους νέους αυτοκινητόδρομους στο βουνό του Υμηττού.

Θεωρούμε σημαντική την ανάδειξη του ζητήματος του πρώην αεροδρομίου, καθώς πέρα από την σημασία του συγκεκριμένου χώρου, εάν χαθεί αυτός ο αγώνας αφήνει ελεύθερο το πεδίο στο κράτος και τους επίδοξους μεγαλοεπιχειρηματίες αγοραστές να πραγματοποιήσουν και άλλες παρόμοιες ενέργειες .

 Για την «αξιοποίηση» του χώρου από το κράτος δημιουργήθηκε η «Ελληνικό Α.Ε.», η οποία έχει ως σκοπό «τη διοίκηση, τη διαχείριση και την αξιοποίηση της έκτασης και των εγκαταστάσεων του πρώην Αεροδρομίου Ελληνικού» και έπειτα το ΤΑΙΠΕΔ (Ταμείου Αξιοποίησης Ιδιωτικής Περιουσίας του Δημοσίου Α.Ε.) με «αποκλειστικό σκοπό την αξιοποίηση περιουσιακών στοιχείων της ιδιωτικής περιουσίας του Δημοσίου, καθώς και περιουσιακών στοιχείων των δημοσίων επιχειρήσεων των οποίων το μετοχικό κεφάλαιο ανήκει εξ ολοκλήρου, άμεσα ή έμμεσα, στο Δημόσιο ή σε Ν.Π.Δ.Δ. …». Ακόμα η αστική κυβέρνηση στην προσπάθεια της να αποπροσανατολίσει την κοινωνία προωθεί ότι «το προϊόν αξιοποίησης χρησιμοποιείται αποκλειστικά για την αποπληρωμή του δημοσίου χρέους της χώρας…» .

Ειδικότερα, σύμφωνα με  το σχέδιο νόμου του ΥΠΕΚΑ προβλέπονται τα εξής :

  1. Το πράσινο δε θα ξεπερνά τα 1700 στρ. σε σύνολο περίπου 6500 στρ.
  2. Η πολεοδόμηση εκτεταμένων περιοχών και η οικοδόμηση οικιστικών ενοτήτων με αμιγή και γενική κατοικία, καθώς και πολεοδομικά κέντρα.
  3. Καθορίζονται εκτεταμένες ειδικές ζώνες, εντός των οποίων επιτρέπεται η ανάπτυξη κάθε είδους χρήσεων, περιλαμβάνοντας εκτός των άλλων τουριστικές εγκαταστάσεις, γήπεδα γκολφ, εμπορικές χρήσεις μεγάλης κλίμακας, λιμενικές εγκαταστάσεις, θεματικά πάρκα, καζίνο, κατοικίες, ιδιωτικά νοσοκομεία, ιδιωτικά πανεπιστήμια και κέντρα διασκέδασης.
  4. Επιτρέπεται η ανέγερση πολυόροφων κτιρίων καθώς και οι εκτεταμένες παρεμβάσεις στην παραλία, η δυνατότητα προσχώσεων στο θαλάσσιο μέτωπο, ενώ συνολικά παραχωρούνται η παραλία και ο αιγιαλός δίνοντας τη δυνατότητα κατασκευής τεχνητών νησίδων και λιμενικών  εγκαταστάσεων.
  5. Προσδιορίζονται εξαιρετικά υψηλοί όροι εκμετάλλευσης της γης με ΣΔ που κυμαίνονται από 0,2 έως 2,2 (!), οι οποίοι υπό όρους μπορεί να προσαυξάνονται κατά ποσοστό έως και 20%, ανά ζώνη ανάπτυξης ή περιοχή προς πολεοδόμηση καθώς και επιτρεπόμενη κάλυψη 30% με 40%.

Επιπλέον είναι απαραίτητο για τη συνέχιση του έργου να αποβληθούν από το χώρο διάφοροι δημόσιοι φορείς (πολιτιστικό κέντρο, ένωση Ποντίων, σύλλογος Κρητών, πυροσβεστικό σώμα, Μετεωρολογική υπηρεσία κ.ά.)  Τέλος τα αφεντικά και τα καθεστωτικά ΜΜΕ διακηρύττουν ότι το ογκώδες αυτό έργο θα προσφέρει χιλιάδες θέσεις εργασίας.

Τι σημαίνουν πρακτικά λοιπόν τα παραπάνω?   

Να τονίσουμε πως η ολοκλήρωση ενός τέτοιου μεγέθους έργου θα επιφέρει τεράστιες συνέπειες στο φυσικό περιβάλλον και στον άνθρωπο τον ίδιο. Οι αλλαγές που θα πραγματοποιηθούν στον χώρο θα συντελέσουν αναπόφευκτα στην σταδιακή αποσύνθεση του, παρά σε μια ωφέλιμη για την κοινωνία χρήση του.

Αρχικά η τσιμεντοποίηση του χώρου που θα πραγματοποιηθεί με την  κατασκευή επιβλητικών πολυόροφων κτιρίων, με τις προσχώσεις στην παραλία, την κατασκευή λιμανιών και άλλων μεγάλων εγκαταστάσεων αφενός θα αφήσει ανεπανόρθωτες βλάβες στην ακτή και στην θάλασσα και αφετέρου θα μειώσει κατακόρυφα τους χώρους πρασίνου στα νότια της Αθήνας αλλά και το συνολικό πράσινο σε όλη την έκταση της πρωτεύουσας, έπειτα και από τις πρόσφατες μεγάλης έκτασης πυρκαγιές στην Πάρνηθα, στην Πεντέλη και στον Υμηττό.

Να σημειωθεί επίσης πως όλες οι παραπάνω εγκαταστάσεις αποκλείουν την ελεύθερη πρόσβαση στον χώρο του αεροδρομίου. Ενδεικτικό παράδειγμα είναι η αδυναμία της ελεύθερης πρόσβασης στις παραλίες της περιοχής και στα μικρά πάρκα που διαθέτει σήμερα. Μια τέτοια εξέλιξη είναι ακόμη πιο επιζήμια για την ζωή του ήδη αλλοτριωμένου από τον καπιταλισμό  ανθρώπου στις  τσιμεντουπόλεις, ο οποίος αποξενώνεται από τους γύρω του ακόμα περισσότερο καθώς οι ελεύθεροι χώροι θα λιγοστεύουν.

Βέβαια ένα τέτοιο έργο δεν καταστρέφει μόνο το περιβάλλον αλλά και αυξάνει την εκμετάλλευση και καταπίεση ντόπιων και μεταναστών εργατών προς όφελος μιας μερίδας μεγαλοαστών. Είναι γνωστό ότι σε αντίστοιχα έργα (πχ Ολυμπιακοί αγώνες) εργάζονταν χιλιάδες άνθρωποι υπό άθλιες συνθήκες και με πενιχρούς μισθούς. Αυτές οι κατασκευές είναι βούτυρο στο ψωμί των πολυεθνικών τεχνικών εταιριών διότι εξασφαλίζουν υπέρογκα ποσά, απομυζώντας και αρπάζοντας την υπεραξία χιλιάδων εργαζόμενων.

Διάφορες εκδηλώσεις (συναυλίες, συνελεύσεις, πολιτιστικοί σύλλογοι, αθλητικά δρώμενα και δεντροφυτεύσεις) λαμβάνουν μέρος στο αεροδρόμιο, όμως οι κινήσεις αυτές τις περισσότερες των περιπτώσεων αν όχι όλες αποτελούν πρωτοβουλία του Δήμου Ελληνικού-Αργυρούπολης, ο οποίος προσπαθεί με θεσμικό τρόπο και μέσω συμβιβαστικών λύσεων να κερδίσει τον αγώνα στο Ελληνικό.

Εμείς θεωρούμε πως μια τέτοια προσέγγιση στο ζήτημα συντηρεί την ανάθεση ακόμα και σε τοπικό επίπεδο. Αντίθετα πιστεύουμε πως για να καταφέρει ο αγωνιζόμενος κόσμος να κερδίσει επιμέρους νίκες, όπως αυτή του Ελληνικού είναι εξαιρετικά σημαντικό να οργανωθεί και να πάρει την κατάσταση στα χέρια του.

Όσον αφορά κάποια πρόταση για την περίπτωση του Ελληνικού, μία ενδεικτική είναι η δημιουργία ενός αυτοδιαχειριζόμενου πάρκου, που να λειτουργεί ως πεδίο κοινωνικοπολιτικής ζύμωσης που θα ενδυναμώσει τα οριζόντια εγχειρήματα της περιοχής αλλά και θα βοηθήσει στο να συσταθούν νέα. ‘Όμως αυτό είναι μια απλή πρόταση, η καθοριστική απόφαση για την εξέλιξη του πρώην αεροδρομίου θα έρθει μέσα από αδιαμεσολάβητες διαδικασίες της ίδιας της κοινωνίας.

ΝΑ ΜΗΝ ΘΥΣΙΑΣΟΥΜΕ ΤΙΣ ΓΕΙΤΟΝΙΕΣ ΜΑΣ ΣΤΟ ΒΩΜΟ ΤΟΥ ΚΕΡΔΟΥΣ!

ΣΕ ΕΛΛΑΔΑ ΚΑΙ ΤΟΥΡΚΙΑ ΚΟΙΝΟΣ ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΙΣΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ

Στις 28 Μαΐου, Τούρκοι ακτιβιστές καταλαμβάνουν την Πλατεία Taxim, που βρίσκεται στο συμβολικό κέντρο της Κωνσταντινούπολης, με αφορμή την απόφαση της κυβέρνησης να ισοπεδώσει το πάρκο Gezi και να χτιστεί στην θέση του το 94ο εμπορικό κέντρο. Στις 31 Μαΐου το κράτος απαντάει με βίαιη καταστολή, διαλύοντας τις σκηνές που είχαν στηθεί επί της πλατείας, ξυλοκοπώντας τους συγκεντρωμένους και προχωρώντας σε εκατοντάδες συλλήψεις. Η ενέργεια αυτή όμως είχε τα αντίθετα αποτελέσματα από αυτά που περίμεναν. Οι αρχικά ειρηνικές διαδηλώσεις μετατρέπονται σε μια γενικευμένη εξέγερση με χιλιάδες ανθρώπους να κατεβαίνουν στον δρόμο σε περισσότερες από 60 πόλεις της Τουρκίας και πολλές φορές να καταλήγουν σε ανοικτές συγκρούσεις με τις δυνάμεις καταστολής.

Η κυβέρνηση εμφανίζεται ανένδοτη, προχωρώντας σε ένα όργιο καταστολής με χιλιάδες τραυματίες (μεταξύ των οποίων πολλοί βρίσκονται σε κρίσιμη κατάσταση και τουλάχιστον τρείς έχουν υποστεί ακρωτηριασμό), χιλιάδες προσαγωγές-συλλήψεις (με καταγγελίες για βασανιστήρια εις βάρος των συλληφθέντων) φτάνοντας μέχρι και στην δολοφονία διαδηλωτών (με τρεις επιβεβαιωμένους θανάτους μέχρι στιγμής, ένας εκ των οποίων δέχτηκε στοχευμένα πυρά μπάτσου στο κεφάλι). Όλα αυτά, με την συγκάλυψη των τουρκικών (κι όχι μόνο) καθεστωτικών ΜΜΕ την ώρα που στα διαδικτυακά μέσα αντιπληροφόρησης κυκλοφορούν μηνύματα για βοήθεια στην διάδοση της είδησης και αλληλεγγύη στους εξεγερμένους. Παράλληλα, σε πολλές περιοχές έχουν τεθεί περιορισμοί στην πρόσβαση στο διαδίκτυο, ενώ την ίδια στιγμή καταβάλλεται κάθε δυνατή προσπάθεια ώστε να συκοφαντηθεί ο δίκαιος αυτός αγώνας. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελούν οι προκλητικές δηλώσεις του Ερντογάν, που μεταξύ άλλων, είπε «Μήπως περίμεναν να παραδώσουμε το Taxim στους αναρχικούς και τους τρομοκράτες;»,«Δεν θα υποκύψουμε σε αυτούς που βαδίζουν χέρι – χέρι με την τρομοκρατία», όπως επίσης και ότι «δεν μπορείτε να διαδηλώνετε όπου θέλετε»,ενώ δε δίστασε να χαρακτηρίσει τους διαδηλωτές υποκινούμενους απο το «λόμπι του επιτοκίου» και πλιατσικολόγους.

Κατά την άποψη μας, η ισοπέδωση του πάρκου αποτελεί την αφορμή για όσα αναφέρθηκαν παραπάνω. Τα βαθύτερα αίτια βρίσκονται στην διαρκή εξαθλίωση των λαϊκών στρωμάτων της χώρας προς όφελος των αφεντικών, στην διαφθορά και στον απολυταρχικό χαρακτήρα του τούρκικου κράτους. Τα στοιχεία μιλούν από μόνα τους και δείχνουν ότι το «θαύμα του ΔΝΤ» μόνο τέτοιο δεν αποτελεί. Ενδεικτικά, η Τουρκία αποτελεί την 3η χώρα παγκοσμίως με τις μεγαλύτερες ταξικές ανισότητες, πάνω από 15 εκατ. άνθρωποι ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας, τα ποσοστά παιδικής θνησιμότητας είναι ιδιαίτερα υψηλά, ο μέσος μισθός κυμαίνεται στα 350 ευρώ, ενώ τα τελευταία χρόνια στο όνομα της ανάπτυξης τα κοινωνικά δικαιώματα περιορίζονται διαρκώς. Αν λάβουμε υπόψη μας την πρότερη κατάσταση που επικρατούσε στην γειτονική χώρα, δηλαδή ουσιαστικά την ανυπαρξία μαζικών απεργιών, πορειών, κινηματικών δομών καθώς και την γενικότερη αδράνεια που κυριαρχούσε, η μαζική αυτή εξέγερση αποτελεί ένα τεράστιο βήμα για την περαιτέρω κινητοποίηση, οργάνωση και ριζοσπαστικοποίηση της κοινωνίας.

Χρέος όλων μας, να σταθούμε αλληλέγγυοι αλλά και να παραδειγματιστούμε από τον αγώνα αυτόν, ειδικά που σήμερα στην Ελλάδα κυριαρχεί η αδράνεια και η απάθεια.

«Και τώρα αρχίζουμε να μιλάμε. Με λέξεις που κανείς δεν είπε μέχρι τώρα. Για έναν κόσμο που κανείς δεν τον ονειρεύτηκε μέχρι τώρα. Από ανθρώπους που δεν είχαν μιλήσει μέχρι τώρα.
Αρχίσαμε να μιλάμε τώρα. Για να μην σιωπήσουμε ποτέ ξανά.»

Durukan Dudu, τούρκος ακτιβιστής.

AΛΛΗΛΕΓΓΥΗ στους ΕΞΕΓΕΡΜΕΝΟΥΣ ΤΗΣ ΤΟΥΡΚΙΑΣ

Όλοι την Πέμπτη 13/6 στα Προπύλαια στις 18.00

21η Απριλίου…46 χρόνια μετά

Πέρασαν 46 χρόνια από την ημέρα που το καθεστώς της 21ης Απριλίου ανέβηκε στην εξουσία και η συζήτηση γύρω από αυτο,φαίνεται να είναι ακόμα επίκαιρη.Σήμερα οι κυρίαρχες απόψεις για τη χούντα των συνταγματαρχών είναι ουσιαστικά δύο.Από τη μία,ένα κομμάτι της κοινωνίας,μειοψηφικό αλλά σχετικά μεγάλο,και με αυξητικές τάσεις λόγω του γενικότερου εκφασισμού της κοινωνίας ή καποιες φορές λόγω την άγνοιας,είναι οι λεγόμενοι «νοσταλγοί» του καθεστώτος.Από την άλλη πλευρά,οι πραξικοπηματίες αντιπετωπίζονται σαν κάτι ξένο για το τότε αλλα και το σημερινό σύστημα,σαν μια θλιβερή παρένθεση που έκλεισε,εξιδανικεύοντας ετσι τόσο την κατάσταση πριν το πραξικόπημα αλλα και μετά την πτώση της δικτατορίας.

Είναι λίγο πολύ γνωστή στο μεγαλύτερο κομμάτι της κοινωνίας η απίστευτη κρατική καταστολή κατα τη διάρκεια της επταετίας.Αυτη περιελάμβανε απαγόρευση της κυκλοφορίας κατα τις βραδινές ώρες,απαγόρευση των συναθροίσεων,συλλήψεις για το παραμικρό και κράτηση στην ασφάλεια,πράγμα το οποίο συμπεριλάμβανε άγριους βασανισμούς.Χιλιάδες άνθρωποι στάλθηκαν σε εξορίες στα ξερονήσια,απλα και μόνο λόγω των πολιτικών τους φρονιμάτων ως «προληπτικώς εκτοπισμένοι».Οι δολοφονίες από άτομα που στελέχωναν τον κρατικό μηχανισμό ήταν συχνές ενώ οι έννοιες «ατομικές ελευθερίες» και «προσωπική ζωή» ήταν ουσιαστικά κενά γράμματα λόγω της κατασκοπίας,του φακελώματος και του χαφιεδισμού.

Αυτό που κατά τα μεταπολιτευτικά χρόνια δεν τονίστηκε αρκετά κατα τη γνώμη μας είναι η διαφθορά στη διάρκεια της επταετίας.Όχι πως αν δεν υπήρχε αυτή θα υποστηρίζαμε την ύπαρξη ενός τέτοιου καθεστώτος,αλλά οι θέσεις περι των «χουντολάγνων» για περι αδιάφθορων ηγετών που οδήγησαν τη χώρα στην ευημερία δεν πρέπει να μένουν αναπάντητες.Χαρακτηριστικό είναι οτι ο ίδιος ο Παπαδόπουλος λίγους μήνες μετά το πραξικόπημα διπλασίασε τον πρωθυπουργικό μισθό(δηλαδή τον δικό του) ενώ το 1970 θεσμοθέτησε ένα διάταγμα που στην ουσία επέτρεπε να βγει διαζύγιο σε μία μέρα,προκειμένου να χωρίσει με την τότε σύζυγό του Νίκη ώστε να παντρευτεί την τότε ερωμένη του και πολιτική υπάλληλο του Υπουργείου Εθνικής Άμυνας Λένα Γάσπαρη, ενώ την επόμενη μέρα το διάταγμα αποσύρθηκε(κατα τα άλλα ήταν και υπέρμαχος του πατρίς,θρησκεία, οικογένεια).Το διάταγμα Επίσης διόρισε τον αδερφό του Κωνσταντίνο σε 4(!) κρατικές θέσεις παράλληλα (στρατιωτικό ακόλουθο, Γενικό Γραμματέα του Υπουργείου Προεδρίας, Περιφερειακό Διοικητή Αττικής και «υπουργό παρά τω πρωθυπουργώ»).Σε ρουσφέτια παρόμοια με αυτόν επιδόθηκαν και οι άλλοι επιφανείς πραξικοπηματίες.Συγκεκριμένα ο Παττακός ανέθεσε στο γαμπρό του, τον Αντρέα Μεϊντάση διάφορα κατασκευαστικά έργα του Δήμου Αθηναίων,ενώ ο Λαδάς και ο Ρουφογάλης φρόντιζαν για τη διαμεσολάβηση προκειμένου άνθρωποι του περιβάλλοντος τους να εξασφαλίζουν δανειοδοτήσεις.Άλλα γνωστά σκάνδαλα είναι το…ταμα του Παπαδόπουλου με το οποίο εξαφάνισαν 406 εκατομύρια δραχμές,η θέσπιση για πρώτη φορά νόμου περι ευθύνης υπουργών,η υπόθεση με το σάπιο κρέας απο την Αργεντινή και άλλα.

Ένα άλλο επιχείρημα που χρησιμοποιούν πολύ συχνά οι υμνητές της χούντας είναι η οικονομική ευμάρεια κατα τη διάρκεια της επταετίας και αυτό της χαμηλής ανεργίας,φτάνοντας ορισμένοι να μιλάνε και για…οικονομικό θάυμα! Αρχικά όντως εξετάζοντας απλά τους αριθμούς στα πλαίσια της πολιτικής οικονομίας, φαίνεται να ευσταθεί αυτο το επιχείρημα.Με μία ουσιώδη διαφορά όμως:δεν μπορεί να πιστωθεί στο καθεστώς αυτη η πραγματικότητα.Μιλάμε για μία περίοδο ανάπτυξης του καπιταλισμού σε παγκόσμιο επίπεδο,την εποχή που το κεϋνσιανό μοντέλο ήταν ακόμη το κυρίαρχο στον δυτικό κόσμο,την εποχή του σχεδίου Μάρσαλ κτλ.Στα πλαίσια αυτής της καπιταλιστικής ανάπτυξης μεταπολεμικά για πάνω από 20 χρόνια καλλιεργήθηκε μια υπεραισιοδοξία σε όλη την Ευρώπη και ένα κλίμα ευφορίας,που διαψέυστηκε όμως με την μεγάλη πετραιλαική κρίση του 1973.Στην Ελλάδα συγκεκριμένα η ανάπτυξη μέσα σε αυτό το πλαίσιο κυμάνθηκε σε μεγαλύτερα επίπεδα ακόμα και απο τα ευρωπαϊκα όντας την περίοδο 1950-1973 η χώρα με τον δέυτερο μεγαλύτερο δείκτη ανάπτυξης παγκοσμίως,πίσω απο την Ιαπωνία.Ο δείκτης αυτός μάλιστα πολλές φορές τη δεκαετία του 50 ήταν πάνω απο 10%.Αυτό βέβαια δεν σημαίνει οτι στη χώρα επικρατούσε αφθονία,κάθε άλλο,αλλά συνέβει γιατί ουσιαστικά η παραγωγή μετά το 1950 έπρεπε να αρχίσει απο το μηδέν.Η ανεργία από την άλλη ήταν όντως στα χρόνια της χούντας σε αρκετά χαμηλά επίπεδα και με πτωτική τάση.Συγκεκριμένα το 1967 ήταν στο 5.4% ενω το 1973 στο 2%.Αλλά οι αριθμοί απο μόνοι τους δε λένε ποτέ την αλήθεια.Στη χαμηλή ανεργία μπορεί να αντιπαρατεθεί το τεράστιο ρέυμα μετανάστευσης εκείνα τα χρόνια: ενδεικτικά 51.000 έφυγαν απο την Ελλάδα το 1968,91.500 το 1969 και 93.000 το 1970 οι μισοί άντρες απο 20-40 χρονών εργαζόντουσαν στο εξωτερικό.Οι συνδέσεις δε του τότε ποσοστού ανεργίας με το σημερινό είναι ακόμα πιο ατυχείς για δύο ακόμα λόγους:η αντιμετώπιση της ανεργίας στα καπιταλιστικά κράτη τότε ήταν εντελώς διαφορετική,η στρατιωτική θητεία τότε ήταν πολυ μεγαλύτερη ενώ οι στρατιές εξόριστων και φυλακισμένων θεωρούταν εκτός εργατικού δυναμικού,αρα δεν θεωρούνται άνεργοι.Τα περι μηδενικού χρέους την εποχή εκείνη δεν είναι άξια σχολιασμού καν,μιας και μιλάμε για μία καπιταλιστική οικονομία.Θα αρκεστούμε να πούμε ότι απο τα 38.7 δις.το 1967 εφτασε στα 87.5 δις. το 1973 λόγω του ελλείματος τρεχουσων συναλλαγών.Η κρίση του 1973 σε συνδιασμό με τη νομισματική και τη δημοσιονομική πολιτική του καθεστώτος είχαν σαν αποτέλεσμα την ανοδο του πληθωρισμού σε επίπεδα πολεμικής περιόδου. Απο τον Απρίλη του 1973 έως αυτόν του 1974 αυξήθηκε κατα 37.8% προκαλώντας μείωση των πραγματικών μισθών κατα 6%.

Αυτό που κατα τη γνώμη μας όμως πρέπει να υπογραμμιστεί πιο πολύ είναι η σχέση του καθεστώτος με το μεγάλο κεφάλαιο με αντάλλαγμα βέβαια τη στήριξη της αστικής τάξης προς αυτό.Η στήριξη αυτή καθόρισε και και τη στάση των αστικών πολιτικών δυνάμεων απέναντι στους δικτάτορες:Ο «εθνάρχης» Κωνσταντίνος Καραμανλής δεν έκανε ούτε μία δήλωση εναντίον τους.Πολυ χαρακτηριστικό είναι το γεγονός οτι η βίλα στην οποία έμενε ο ίδιος ο Παπαδόπουλος στο Λαγονήσι άνηκε στον Αριστοτέλη Ωνάση με τον οποίο διατηρούσε φιλική σχέση,ενώ ο Μακαρέζος είχε σχέσεις με τον έτερο κροίσο Στάυρο Νιάρχο.Άλλωστε η Ένωση Ελλήνων Εφοπλιστών όντας ευχαριστημένη απο τις υπηρεσίες που της παρείχε η χούντα ανακύρηξε τον δικτάτορα ισόβιο πρόεδρο της το 1972.Επίσης λίγες μέρες μετα το πραξικόπημα(15 Μαϊου) υπογράφηκε σύμβαση ύψους 1.2 εκ. Δολαρίων με την αμερικάνικη εταιρεία Litton με αντάλλαγμα την…παροχή «υπηρεσιών οργανώσεως και διεκπεραιώσεως της οικονομικής αναπτύξεως»χωρίς επι της ουσίας να παράγει κανένα έργο.Απόδειξη αυτού η δήλωση του υπεύθυνου του γραφείου της εταιρείας στην Αθήνα Robert Alan στο περιοδικό Ramparts:«Τα κέρδη μας είναι ασφαλώς μεγάλα, διότι ουσιαστικά δεν κάνουμε επενδύσεις».Aνάλογη ήταν και η σύμβαση με τον εργολάβο Robert McDonald,αλλά και οι συναλλαγές με τον Τομ Πάππας Ελληνοαμερικάνο επιχειρηματία και ένθερμο υποστηρικτή και χρηματοδότη του καθεστώτος στον οποίο μεταξύ άλλων δόθηκε η άδεια δημιουργίας εργοστασίων εμφιάλωσης της Coca Cola.Στην ουσία Η γενικότερη πολιτική του καθεστώτος είχε ξεκάθαρο ταξικό χαρακτήρα:κατα την περίοδο 1967-1973 τα κέρδη της βιομηχανίας αυξήθηκαν κατα 80% σε βάρος των εργατών ενώ η απαγόρευση κάθε συνδικαλιστικής δράσης έδωσε στην αστική τάξη τη δυνατότητα να ασελγεί πάνω στους εργαζόμενους χωρίς να συναντά καμία αντίσταση, εντατικοποιώντας την εργασία.

Γίνεται λοιπόν έυκολα αντιληπτό το γεγονός ότι το καθεστώς της 21ης Απριλίου δεν ήταν κάτι ενάντιο ή ξένο προς το οικονομικό αλλα και πολιτικό κατεστημένο της εποχής.Το ερώτημα που μπορεί να θέσει κανείς τότε έιναι «για ποιο λόγο τότε ανέβηκε στην εξουσία;δεν θα μπορούσαν να κάνουν αυτο το έργο οι πολιτικες δυνάμεις που κυριαρχούσαν πριν;»Για να απαντήσουμε σ’αυτό το ερώτημα πρέπει να ανατρέξουμε στην εποχή εκείνη.Οι λαϊκές μάζες μετά από χρόνια αρχίζουν να εξεγείρονται,ενάντια στο καταπιεστικό μετεμφυλιακό καθεστώς των βασανιστηρίων,των δολοφονιών,της λογοκρισίας με αποτέλεσμα να υπάρξει έντονη ιδεολογική πόλωση.Μεγαλιώδεις πορείες και συγκεντρώσεις και απεργίες ανα την Ελλάδα που συχνά κατέληγαν σε συγκρούσεις με τα σώματα ασφαλείας.Η βίαιη καταστολή και τα όργια του παρακράτους αδυνατούν να θέσουν την κατάσταση υπο έλεγχο και να επαναφέρει τη «νομιμότητα».Η αστική τάξη και το πολιτικό της προσωπικό κοιτάνε αμήχανα την κατάσταση και αντιλαμβάνονται οτι προκειμένου να επιβάλλουν τα συμφέροντα των ντόπιων και των ξένων αφεντικών πρέπει να παρθούν μέτρα τα οποία ακόμα και η αστική δημοκρατία με τα δεδομένα της εποχής αδυνατεί να λάβει.Αυτόν ακριβώς το ρόλο έρχονται να παίξουν οι συνταγματάρχες.Έρχονται να δώσουν μία προσωρινή λύση στην πολιτική αστάθεια που δημιουργήθηκε μετα τα Ιουλιανά το 1965 για την αστική τάξη,σε βάρος του λαού και των ελευθεριών του αλλα παράλληλα το πολιτικό της κατεστημένο όταν επιστρέφει παρουσιάζεται στα μάτια του κόσμου σαν λυτρωτές.

Δεν πρέπει να ξεχνάμε τέλος ότι οι χουντικοί ποτέ δεν προέβησαν σε καμία ουσιαστική αλλαγή ούτε στις παραγωγικές σχέσεις ούτε στον κρατικό μηχανισμό,ούτε επίσης άλλαξαν στο ελάχιστο μετά την πτώση τους.Η άγρια καταστολή,το παρακράτος,οι δολοφονίες οι βασανισμοί κτλ υφίσταντο και πριν και μετά τη δικτατορία,απλά αυτη τα εντατικοποίησε.Άλλωστε πολλοί απο αυτούς που στελέχωσαν τον κρατικό μηχανισμό αλλα και τους μηχανισμούς πραπαγάνδας της αστικής τάξης(πχ Λαμπράκης του Βήματος) άρχισαν τη σταδιοδρομία ή εγιναν γνωστοί τους κατα τη διάρκεια της επταετίας.Το ίδιο ισχύει και για τους μηχανισμούς που αναπτύχθηκαν προκειμένου να αποπροσανατολιστεί ο κόσμος,όπως η έντονη ενασχόλησει με το ποδόσφαιρο και η επικράτηση των μπουζουκιών σαν τρόπος διασκέδασης, καταστάσεις που μεσουρανούσαν στη χούντα αλλα και μετά την πτώση της.

Γίνεται σαφές οτι το δίπολο «δημοκρατία και δικτατορία» στα πλαίσια του αστικού κράτους στην ουσία είναι οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος.Σε περιόδους εντατικοποίησης των ταξικών (και όχι μόνο) αγώνων ακόμα και αυτές,οι περιορισμένες αστικές ελευθερίες,που αποτελούν κεκτημένα και δε χαρίστηκαν απο κανέναν,πνίγουν κράτος και κεφάλαιο.Αυτό γίνεται στις μέρες μας πλέον προφανές μιας και τα φαίνόμενα βίαιης καταστολής,τρομοκρατίας και φίμωσης απο την πλευρά του κράτους είναι πλέον καθημερινά.Η μόνη ουσιαστική απάντηση που μπορεί να δοθεί στην κοινωνία είναι οι αδιαμεσολάβητοι μαζικοί και οργανωμένοι από τη βάση ταξικοί αγώνες σε κάθε πεδίο δράσης για την υπεράσπιση των κεκτημένων μας σε πρώτο χρόνο και με τελικό στόχο την ολοκληρωτική ανατροπή του υπάρχοντος συστήματος και την οικοδόμηση μιας κοινωνίας χωρίς εκμετάλλευση και καταπίεση.

senza classi
ομάδα ανατρεπτικής σκέψης

ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ 1821 ΚΑΙ ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΔΙΑΠΑΙΔΑΓΩΓΗΣΗ

Η μπροσούρα της ομάδας μας για την επανάσταση του 1821 αλλά και την ιστορική διαπαιδαγώγηση στα σχολεία.

Σε pdf εδώ
ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ 1821 ΚΑΙ ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΔΙΑΠΑΙΔΑΓΩΓΗΣΗ (2)

ΣΚΕΨΕΙΣ ΠΑΝΩ ΣΤΗΝ ΚΡΙΣΗ

Μπήκαμε πλέον στον έκτο χρόνο της οικονομικής κρίσης και ένα μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας είναι βυθισμένο στην εξαθλίωση,ενώ φαίνεται να μην είναι δυνατή η βελτίωση της κατάστασης για τον εργαζόμενο λαό στο άμεσο μέλλον.Σίγουρα,όλοι έχουμε ακούσει αναλύσεις επί αναλύσεων πάνω στα αίτια της κρίσης.Η δική μας άποψη,είναι ότι αυτή δημιουργήθηκε λόγω των βασικών αρχών και αντιφάσεων της λειτουργίας του ίδιου του καπιταλιστικού συστήματος,οτι οι περιοδικές κρίσεις του (1929,1970,2008 κτλ) είναι αναπόφευκτες και σύμφυτες με τη λειτουργία του και αυτό θα προσπαθήσουμε να δείξουμε στο παρόν κείμενο.

Αρχικά, η κεφαλαιοκρατική παραγωγή και διανομή λειτουργεί με δύο βασικές αρχές: την επιδίωξη του κέρδους και τον ανταγωνισμό.Αυτό μακροπρόθεσμα έχει σαν αποτέλεσμα απο τη μία πλευρά τη συσσώρευση ενός μεγάλου μέρους του κεφαλαίου και την παραμονή του σε κατάσταση αδράνειας (άλλωστε δεν θα είχε νόημα γα έναν καπιταλιστή η παραγωγή, εάν όλα τα κέρδη τα διέθετε σ’ αυτήν χωρίς να παρακρατά ένα σημαντικό μέρος τους) και από την άλλη, την κατάρρευση και το κλείσιμο όσων επιχειρήσεων δεν έχουν τη δυνατότητα να αντέξουν τον ανταγωνισμό, πράγμα που προκύπτει συνήθως από την έλλειψη κεφαλαίων.

Επομένως το μεγαλύτερο μέρος του
πλούτου, μαζέυεται στα χέρια μιας χούφτας ανθρώπων οι οποίοι μάλιστα δεν συμμετέχουν άμεσα στην διαδικασία της παραγωγής.Σε κάθε χώρα δημιουργείται στην ουσία μία ελίτ στην οποία ανήκουν τα πάντα ενώ την ίδια στιγμή που η υπόλοιπη κοινωνία γίνεται φτωχότερη μέρα με τη μέρα,οδηγείται δηλαδή η παραγωγή σε μία μονοπωλιακή κατάσταση.Αυτό, σε συνδιασμό με τη σταδιακή καθίζηση των μεσαίων στρωμάτων οδηγεί την κυρίαρχη τάξη στην απώλεια κινήτρου επαναπροώθησης κεφαλαίων στην παραγωγή,αφού η αγοραστική δύναμη του καταναλωτικού κοινού μειώνεται δραματικά με αποτέλεσμα να στενέυουν τα περιθώρια κέρδους.Για να διατηρήσει σ’αυτή τη φάση τα κέρδη της,καταφέυγει σε άλλες μεθόδους όπως μειώσεις μισθών και απολύσεις,οι οποίες παρόλο που μπορει βραχυπρόθεσμα να της προσφέρουν οφέλη,σε δεύτερο χρόνο μειώνουν εκ νέου την κατανάλωση άρα βαθαίνουν πιο πολύ την κρίση. Ακόμα αναποφεύκτη είναι η προσπάθεια εισβολής σε νέες αγορές και καταστροφή κεφαλαίου (πχ πόλεμοι).Οξύνονται με αυτόν τον τρόπο οι ταξικές αντιθέσεις,οι κατώτερες και οι μεσαίες τάξεις εξαθλιώνονται όλο και περισσότερο.Η αστική τάξη λοιπόν είναι αυτή που οδηγεί την κοινωνία στην φτώχεια και την εξαθλίωση,μαζί με τους εντολοδόχους της και κάθε ελπίδα για μια ζωή με αξιοπρέπεια θυσιάζεται στο βωμό του κέρδους.

Στο σημείο αυτό,ας προσθέσουμε και κάποια άλλα στοιχεία,ώστε να γίνει πιο κατανοητή η σημερινή κατάσταση.Mέχρι την δεκαετία του 90 το κάθε κράτος είχε τη δυνατότητα να ‘προστατέυει’ την εγχώρια παραγωγή απο τους ανταγωνιστές σε άλλες χώρες ,ως έναν βαθμό, με την επιβολή δασμών. Με την δημιουργία όμως της Ευρωπαικής ένωσης και με την υπογραφή της συνθήκης του Μάαστριχτ,πάυει αυτη η δυνατότητα,καταργούνται δηλαδή,μεταξύ άλλων,οι δασμοί εντός της ένωσης.Άρα ο κάθε παραγωγός πλέον έχει να ανταγωνιστεί,πέρα από τους ισχυρούς της χώρας στην οποία δραστηριοποιείται,τα αφεντικά ολόκληρης της Ευρώπης με άμεσο τρόπο.Έτσι ο ανταγωνισμός γίνεται αδυσώπυτος.Ο μικρός βιοτέχνης, ο αυτοαπασχολούμενος, ο αγρότης, με την ελευθερία μετακίνησης των κεφαλαίων,τσακίζεται απο εταιρείες κολοσσούς,οι οποίες μπορούν να παράγουν με μηδαμινό σχεδόν κόστος στην άλλη άκρη του πλανήτη,εκμεταλλευόμενες πολλές φορές ακόμα και παιδική εργασία.Επιπλέον το κεφάλαιο,κάθε φορά που οι εργαζόμενοι αποφασίζουν να σηκώσουν κεφάλι και να διαμαρτυρηθούν για τις συνθήκες εργασίας,για τους μισθούς ή οτιδήποτε άλλο,είναι σε θέση να τους εκβιάζει λόγω της δυνατότητάς του να μεταφερθεί οπουδήποτε αλλού πολύ πιο εύκολα.Βλέπουμε λοιπόν ότι η λειτουργία της Ευρωπαικής Ένωσης όχι μόνο δε μπορεί να λύσει τα προβλήματα που δημιουργεί στην κοινωνία ο ελέυθερος ανταγωνισμός,αλλά αντίθετα τα οξύνει και επίσης είναι προφανές ποία τάξη ευνοείται με τον τρόπο λειτουργίας της.

Ακριβώς εδώ μπαίνει το ‘παιχνίδι του δανεισμού’.Για να μπορέσουν τα μεσαία στρώματα να αντέξουν κάτω απο αυτές τις συνθήκες προωθήθηκε ένα μοντέλο υπερκατανάλωσης και πιο έυκολου δανεισμού.Για να καταφέρει η ντόπια παραγωγή να ανταπεξέλθει στον ανταγωνισμό έπρεπε η κοινωνία να καταναλώνει συνεχώς,αλλά έπρεπε να βρίσκει και περισσότερα κεφάλαια.Αυτο έγινε δυνατό με τον δανεισμό,ιδιωτικό και δημόσιο.Με αυτόν τον τρόπο όμως,ενισχύθηκε πιο πολύ το τραπεζικό σύστημα,αφού ο ρόλος του στην οικονομία γιγαντώθηκε και τα κέρδη του εκτοξεύθηκαν.Η υπερσυσσώρευση που περιγράψαμε πριν, λαμβάνει χώρα πλέον κυρίως στο χρηματοπιστωτικό σύστημα.Όπως αποδείχτηκε όμως το 2008 ούτε για αυτό το νέο μοντέλο ήταν δυνατό να ξεπεράσει τις θεμελιώδεις αντιφάσεις του καπιταλισμού και έτσι πολλά νοικοκυρία,επιχειρήσεις και κράτη βρέθηκαν με χρέη που αδυνατούσαν να διαχειριστούν,και οδηγηθήκαμε σε μια βαθύτατη κρίση.

Από την αρχή της κρίσης τα ΜΜΕ και οι διάφοροι καλοθελητές του συστήματος,προσπαθούν να φορτώσουν την ευθύνη για ότι συμβαίνει σήμερα σε διάφορους αποδιοπομπαίους τράγους όπως είναι οι δημόσιοι υπάλληλοι,οι μετανάστες,οι Γερμανοί και άλλοι.Είναι αναγκαίο να αντιληφθεί ο καθένας ότι όλοι είμαστε καταπιεσμένοι του ίδιου βάρβαρου συστήματος και να προχωρήσουμε με δεσμούς ταξικής αλληλεγγύης σε οργανωμένους και μαζικούς αγώνες για την διεκδίκηση όσων μας ανήκουν,για τη χειραφέτηση των εργαζομένων και για μία κοινωνία χωρίς εκμεταλλευτές και εκμεταλλευόμενους,την Κομμουνιστική.

Μόνη διέξοδος από την κρίση η κοινωνική επανάσταση

senza classi
ομάδα ανατρεπτικής σκέψης