Μία μικρή μπροσούρα για το επίκαιρο και σημαντικό ζήτημα της οργάνωσης.

H μπροσούρα σε pdf
σκψοργ

ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΛΕΗΛΑΤΟΥΝ ΤΗ ΦΥΣΗ
ΚΑΙ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΑ

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΥΣ ΔΙΩΚΟΜΕΝΟΥΣ ΑΓΩΝΙΣΤΕΣ

ΠΟΡΕΙΑ
ΣΑΒΒΑΤΟ 13 ΑΠΡΙΛΙΟΥ
ΜΟΝΑΣΤΗΡΑΚΙ 12:00 μ.μ.

Στην σημερινή περίοδο παρουσιάζονται διάφορες προτάσεις και μοντέλα προκειμένου να αντιμετωπιστεί και να ξεπερασθεί η καπιταλιστική οικονομική κρίση. Ένα από αυτά είναι και η ‘αριστερή’ διακυβέρνηση, επί της ουσίας μια κυβέρνηση ενός αριστερού κόμματος ή ένας συνασπισμός αριστερών, προοδευτικών και οικολογικών κομμάτων.

Η πρόταση αυτή φαίνεται να έχει απήχηση σε μεγάλη μερίδα κόσμου.Το ζήτημα είναι όμως αν η ‘λύση’ αυτή έχει ως προσανατολισμό την απελευθέρωση των εκμεταλλευόμενων ή είναι μια ακόμα ‘λύση’ που διατηρεί το υπάρχον βάρβαρο σύστημα;
Η θέση μας λοιπόν, σε αρμονία με την ταξική ανάλυση της πραγματικότητας έρχεται να δείξει συνοπτικά ότι αυτό το εγχείρημα διεξόδου από την κρίση του καπιταλισμού είναι ένας μύθος και μάλιστα έχει χρεοκοπήσει μερικές δεκαετίες νωρίτερα.

Αρχικά μια ‘αριστερή΄ και ‘προοδευτική’ κυβέρνηση έχει ως αντιπρόταση της ενάντια στον λεγόμενο νεοφιλελευθερισμό, το κοινωνικό κράτος ή κράτος δικαίου με το οποίο θα βάλει όρια στην φρενήρη κυριαρχία της αγοράς πάνω στην κοινωνία. Η πρόταση αυτή εντούτοις είναι ανεπαρκής καθώς το κράτος αποτελεί σύμμαχο και όργανο των αφεντικών και είναι ξεκάθαρο πως η παρέμβαση του στην οικονομία εξαρτάται από τις ανάγκες του κεφαλαίου την εκάστοτε χρονική περίοδο. Ιστορικά, η παρέμβαση ‘κεινσιανού’ τύπου μετά τον β’ παγκόσμιο πόλεμο και το σχέδιο Μάρσαλ εξυπηρετούσε την οικονομική ανασυγκρότηση των καπιταλιστικών κρατών και όχι τις ανάγκες του προλεταριάτου. Επίσης κατά τη δεκαετία του 70,λόγω της πετρελαικής κρίσης φάνηκε η ανεπάρκεια του εν λόγω τύπου διαχείρισης της, έτσι το κεφαλαίο οδηγήθηκε στην εγκατάλειψη του.
Ακόμα, στους κόλπους των ‘αριστερών΄ που επιθυμούν την εξουσία του αστικού κοινοβουλίου υπάρχει η εκτίμηση ότι το αστικό σύστημα παραγωγής μπορεί να γίνει πιο ανθρώπινο και βιώσιμο και ότι μέσα σε αυτό με τις υπάρχουσες κοινωνικές σχέσεις(καπιταλιστικές δηλαδή) θα είναι δυνατό να υπάρξουν καλύτερες μέρες για τους εκμεταλλευόμενους. Ουσιαστικά προωθείται το ιδεολόγημα της ταξικής ειρήνης, πιο απλά η πεποίθηση ότι αφεντικά και εργάτες έχουν κοινά συμφέροντα και ότι είναι εφικτό να ζήσουν ικανοποιημένοι όλοι μαζί. Είναι προφανές πως αυτά είναι δεν εξυπηρετούν τα συμφέροντα και τις ανάγκες του λαού αλλά τις αστικής τάξης.

Οι θιασώτες της ‘αριστερής’ διακυβέρνησης ,επιπλέον, ενισχύουν την λογική της ανάθεσης και του βολέματος των ψηφοφόρων της, αφού διακυρήσσουν ότι θα μεριμνήσουν αυτοί για το μέλλον του τόπου και θα αγωνιστούν να τιθασεύσουν τους ευρωπαίους εταίρους και τους ‘άπληστους επιχειρηματίες’. Τέτοιες δηλώσεις έχουν ως αποτέλεσμα τον εφησυχασμό του κόσμου, την κινηματική νωθρότητα και τον αφοπλισμό της όποιας διάθεσης για οργάνωση και συμμετοχή σε συλλογικές διαδικασίες όπου θα μπορεί ο καθένας να πάρει απόφαση ως ίσος μεταξύ ίσων για την κοινωνία.

Στο παρελθόν, αλλά και σήμερα έχουν υπάρξει αυτού του είδους κυβερνήσεις με διαφορετικά χαρακτηριστικά η καθεμία. Τη δεκαετία του 70 στην Χιλή η κυβέρνηση με τον Σ.Αλιέντε ,προσπάθησε να εφαρμόσει αρκετές μεταρρυθμίσεις ‘σοσιαλιστικού’ χαρακτήρα, η ουσιώδης όμως αλλαγή προς την εργατική και κοινωνική απελευθέρωση δεν ήρθε ποτέ καθώς η κυβέρνηση ανετράπη πραξικοπηματικά από το στρατό. Μέσα από αυτό το παράδειγμα φαίνεται ότι δε φτάνουν οι καλές προθέσεις κάποιας κυβέρνησης για να οδηγηθεί η κοινωνία στην λύτρωση της από τα δεσμά του κεφαλαίου και του κράτους. Άλλο ένα χαρακτηριστικό σημερινό μάλιστα παράδειγμα είναι η Κύπρος, με την κυβέρνηση του κόμματος ΑΚΕΛ, το οποίο στο όνομα μιας αριστερής ιδεολογίας όχι απλά δεν πραγμάτωσε αυτά που είχε στο πρόγραμμα του αντιθέτως έβαλε τη χώρα στο ΔΝΤ. Πρόσφατα έχασε τις εκλογές από το δεξιό ΔΗΣΥ, στέλνοντας τον κόσμο ξανά σε μια συνταγή που θα υπηρετήσει πιστά τις επιταγές των αφεντικών.

Διάφορες προσεγγίσεις θεωρούν ως πρότυπο κοινωνικού κράτους τις Σκανδιναβικές χώρες υποστηρίζοντας ότι εκεί ανθεί η παιδεία, η υγεία και άλλες κοινωνικές παροχές, φτάνουν και σε σημείο να απαξιώνουν την ταξική πάλη, λέγοντας ότι η εργασία και το κεφάλαιο συνεργάζονται για το κοινό καλό. Απαντώντας σε αυτές τις αξιώσεις έχουμε να τονίσουμε ότι η κρίση έχει αγγίξει και τις συγκεκριμένες χώρες, που σημαίνει ότι γίνονται αρκετές περικοπές και πως η ευμάρεια τελειώνει για μεγάλα κομμάτια του πληθυσμού. Τέλος να προστεθεί ότι στον καπιταλισμό, εξαιτίας της ανταγωνιστικότητας των εθνικών οικονομιών, τα κράτη με πιο αναπτυγμένη οικονομία και σχετικά καλύτερο βιοτικό επίπεδο έχουν πατήσει επί πτωμάτων άλλων και βασίζουν εκεί σε μεγάλο βαθμό την ‘ανάπτυξη’ τους.

Η κρίση πιθανόν αργά ή γρήγορα θα κάνει τον κύκλο της το θέμα είναι όμως αν θα την πληρώσουν τα κομμάτια της κοινωνίας που παράγουν ή τα αφεντικά και οι υπηρέτες τους; Η θέση μας είναι εκ διαμέτρου αντίθετη από ένα μοντέλο ‘αριστερής’ διαχείρισης καθώς αφενός θεωρούμε ότι οι ουσιαστικές διαφορές του από το φιλευλεύθερο μοντέλο των αναδιαρθρώσεων είναι ελάχιστες. Αφετέρου κανένα κόμμα ή σχήμα εκ των ‘άνω’ δε θα σώσει την εργατική τάξη. Είναι αναγκαίο οι εκμεταλλευόμενοι να μην εγκλωβιστούν σε ψευτοδιλήμματα αριστερής η δεξιάς κυβέρνησης. Ή χειραφέτηση τους είναι μονάχα δικό τους έργο. Μέσα από συλλογικούς αδιαμεσολάβητους και ανυποχώρητους αγώνες στις κινηματικές διαδικασίες και οργάνωση στις σχολές, στις συνελεύσεις γειτονιών, στους τόπους δουλειάς θα έρθουν οι προσωρινές διεκδικήσεις και με σαφή ταξικό προσανατολισμό και συνέπεια θα φτάσουμε στο σημείο να διεκδικήσουμε την κοινωνία που οραματιζόμαστε. Μια κοινωνία με πρώτο στόχο τις ανάγκες των ανθρώπων και όχι την συσσώρευση κέρδους.

‘Της γης οι δούλοι και οι ραγιάδες μοναχοί τους θα σωθούν’ Διεθνής

‘Και αν είναι ο λάκκος σου πολύ
βαθύς, χρέος με τα χέρια σου να σηκωθείς’ Κ.Βάρναλης

ΜΕ ΚΑΘΕ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ
ΙΔΙΑ ΘΑ ΕΙΝΑΙ Η ΚΡΙΣΗ

ΣΤΟΥΣ ΤΑΞΙΚΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ
Η ΔΙΚΙΑ ΜΑΣ ΛΥΣΗ

senza classi
ομάδα ανατρεπτικής σκέψης