Όταν εμποδίζουν τους σκοπούς του κράτους, όλες οι ελευθερίες, ακόμα και οι αστικές, γίνονται κουρελόχαρτο. Η τρομοκρατική οργάνωση «Ελληνική Αστυνομία», προφασιζόμενη τις έρευνες για τον εντοπισμό του Χριστόδουλου Ξηρού, έχει εξαπολύσει τις τελευταίες ημέρες ένα κύμα συνεχών εισβολών σε σπίτια αγωνιστών που συμμετέχουν σε αυτοοργανωμένα και κοινωνικά εγχειρήματα, το οποίο ξεκίνησε από τις 21-1. Έκτοτε ο αριθμός των εισβολών έχει φτάσει τις 40, πάντα με τη γελοία πρόφαση περί «ανωνύμων καταγγελιών».

Το κύμα αυτών των εισβολών φυσικά κάθε άλλο παρά μεμονωμένο σε σχέση με τις ευρύτερες κοινωνικές διεργασίες είναι. Οτιδήποτε απειλεί, έστω και δυνητικά, τις υπάρχουσες κοινωνικές ισορροπίες λανσάρεται από τους μηχανισμούς προπαγάνδας των κεφαλαιοκρατικών μηχανισμών ως αποδιοπομπαίος τράγος, βιώνει στο πετσί του το ολοκληρωτικό πρόσωπο του δόγματος της ασφάλειας. Μερικά μόνο πρόσφατα παραδείγματα ακόμα είναι η δολοφονία μεταναστών στο Φαρμακονήσι από λιμενικούς και η επίθεση φασιστών στο αυτοδιαχειριζόμενο στέκι «Ρεσάλτο» στο Κερατσίνι, υπό την προκλητική κάλυψη των μπάτσων. Το κράτος ασελγεί επίσης σε όλους όσους ανήκουν στα χαμηλότερα κοινωνικά στρώματα, με τις εξώσεις στα σπίτια και τις διακοπές θέρμανσης και ρεύματος (να μην ξεχνάμε και τη σύλληψη μετανάστριας, που έχασε το παιδί της από έγκαυμα λάμπας πετρελαίου που λειτουργούσε ελλείψη ρεύματος) να αποτελούν χαρακτηριστικό δείγμα του πόση σχέση έχουν ο καπιταλισμός και το Κράτος με την Πρόνοια, ειδικά όταν το παγκόσμιο ρεύμα της Αγοράς επιτάσσει λιγότερο καρότο και περισσότερο μαστίγιο.

Ενδεχομένως κάποιος να καταλόγιζε την υπάρχουσα κοινωνική συνθήκη όχι στον ίδιο το θεσμό του Κράτους, αλλά σε μια τάχα κατάχρηση των νόμων από την κυβέρνηση και εκτροπή από την αστική δημοκρατία. Κάτι τέτοιο όμως δεν συμβαίνει, καθότι το νομικό οπλοστάσιο της αστικής δημοκρατίας αρκεί για να έχουν οι εχθροί των κεφαλαιοκρατών ολοκληρωτική αντιμετώπιση. Εδώ να αναφέρουμε τον ισχύοντα εδώ και 4 ολόκληρα χρόνια (από τον Οκτώβρη του 2010) νόμο του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου που εισήγαγε ο Ισπανός βουλευτής Πέδρο Αγκραμουτ, και ο οποίος προβλέπει ότι «Παρότι οι ελευθερίες της έκφρασης και της συνάρθροισης αποτελούν τους πυλώνες μιας πλουραλιστικής δημοκρατίας, η άσκηση τους μπορεί να περιοριστεί, ιδίως όταν ένας τέτοιος περιορισμός αντιστοιχεί σε μια πιεστική κοινωνική ανάγκη». Με άλλα λόγια, χωρίς καμία περαιτέρω ανωμαλία στην αστική δημοκρατία, κάθε αγωνιζόμενος μπορεί να βαφτιστεί «εχθρός της κοινωνίας» και να υποστεί μεταχείριση δικτατορικών προδιαγραφών.

Προς το παρών βέβαια, το κράτος δεν έχει χρειαστεί να καταφύγει σε περιστολή των ελευθεριών αυτών για να καταστείλει τους αγωνιζόμενους. Η εισβολή όμως των λακέδων του στον προσωπικό χώρο ατόμων, αποσκοπεί, πέρα από την προσπάθεια τρομοκράτησης τους και στην απομόνωση και τον αποπροσανατολισμό του κινήματος. Η παντελής σχεδόν έλλειψη προβολής των συμβάντων από τα καθεστωτικά μέσα, αποδεικνύει την προσπάθεια να μπλέξουμε σε έναν πόλεμο που αφορά την ίδια την προάσπιση μας σαν δομές χειραφέτησης, καθιστώντας μας έτσι αδύναμους να ασχοληθούμε με τα ευρύτερα κοινωνικά προβλήματα, με τελικό στόχο την περιθωριοποίησή μας.

Βιώνουμε μία φάση ύφεσης για το κίνημα. Οι κινητοποιήσεις χαρακτηρίζονται από μια φθίνουσα δυναμικότητα. Μάλιστα, αν παρατηρήσει κανείς τα χρονικά, η πτώση αυτή της δυναμικότητας και της μαζικότητας συμπίπτει με την περίοδο των εκλογών, επιβεβαιώνοντας για άλλη μια φορά το ρόλο τους ως βαλβίδα αποσυμπίεσης του συστήματος. Η απάθεια και η λογική της ανάθεσης κυριαρχούν, με το μεγαλύτερο κομμάτι των δυσαρεστημένων από την υπάρχουσα κατάσταση ατόμων να αναζητούν διέξοδο είτε στον ατομικό δρόμο, είτε στην ταύτιση με κομματικές και τεχνοκρατικές «αυθεντίες». Υπό αυτές τις συνθήκες, πρέπει όχι μόνο να μην υποταχθούμε στην επιβαλλόμενη εξαθλίωση, αλλά και να αναβαθμίσουμε την οργάνωση μας για να δώσουμε μια συνολική, συλλογική και αδιαμεσολάβητη απάντηση για την υπεράσπιση του χώρου ζωής μας, τόσο από τους πηληκιοφόρους μπάτσους όσο και από τα αφεντικά τους, τους γραβατοφόρους -και μη- κεφαλαιοκράτες.

ΤΑΞΙΚΗ ΑΝΤΕΠΙΘΕΣΗ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΚΡΑΤΙΚΗ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ

senza classi
ελευθεριακή συλλογικότητα

Στις 28 Μαΐου, Τούρκοι ακτιβιστές καταλαμβάνουν την Πλατεία Taxim, που βρίσκεται στο συμβολικό κέντρο της Κωνσταντινούπολης, με αφορμή την απόφαση της κυβέρνησης να ισοπεδώσει το πάρκο Gezi και να χτιστεί στην θέση του το 94ο εμπορικό κέντρο. Στις 31 Μαΐου το κράτος απαντάει με βίαιη καταστολή, διαλύοντας τις σκηνές που είχαν στηθεί επί της πλατείας, ξυλοκοπώντας τους συγκεντρωμένους και προχωρώντας σε εκατοντάδες συλλήψεις. Η ενέργεια αυτή όμως είχε τα αντίθετα αποτελέσματα από αυτά που περίμεναν. Οι αρχικά ειρηνικές διαδηλώσεις μετατρέπονται σε μια γενικευμένη εξέγερση με χιλιάδες ανθρώπους να κατεβαίνουν στον δρόμο σε περισσότερες από 60 πόλεις της Τουρκίας και πολλές φορές να καταλήγουν σε ανοικτές συγκρούσεις με τις δυνάμεις καταστολής.

Η κυβέρνηση εμφανίζεται ανένδοτη, προχωρώντας σε ένα όργιο καταστολής με χιλιάδες τραυματίες (μεταξύ των οποίων πολλοί βρίσκονται σε κρίσιμη κατάσταση και τουλάχιστον τρείς έχουν υποστεί ακρωτηριασμό), χιλιάδες προσαγωγές-συλλήψεις (με καταγγελίες για βασανιστήρια εις βάρος των συλληφθέντων) φτάνοντας μέχρι και στην δολοφονία διαδηλωτών (με τρεις επιβεβαιωμένους θανάτους μέχρι στιγμής, ένας εκ των οποίων δέχτηκε στοχευμένα πυρά μπάτσου στο κεφάλι). Όλα αυτά, με την συγκάλυψη των τουρκικών (κι όχι μόνο) καθεστωτικών ΜΜΕ την ώρα που στα διαδικτυακά μέσα αντιπληροφόρησης κυκλοφορούν μηνύματα για βοήθεια στην διάδοση της είδησης και αλληλεγγύη στους εξεγερμένους. Παράλληλα, σε πολλές περιοχές έχουν τεθεί περιορισμοί στην πρόσβαση στο διαδίκτυο, ενώ την ίδια στιγμή καταβάλλεται κάθε δυνατή προσπάθεια ώστε να συκοφαντηθεί ο δίκαιος αυτός αγώνας. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελούν οι προκλητικές δηλώσεις του Ερντογάν, που μεταξύ άλλων, είπε «Μήπως περίμεναν να παραδώσουμε το Taxim στους αναρχικούς και τους τρομοκράτες;»,«Δεν θα υποκύψουμε σε αυτούς που βαδίζουν χέρι – χέρι με την τρομοκρατία», όπως επίσης και ότι «δεν μπορείτε να διαδηλώνετε όπου θέλετε»,ενώ δε δίστασε να χαρακτηρίσει τους διαδηλωτές υποκινούμενους απο το «λόμπι του επιτοκίου» και πλιατσικολόγους.

Κατά την άποψη μας, η ισοπέδωση του πάρκου αποτελεί την αφορμή για όσα αναφέρθηκαν παραπάνω. Τα βαθύτερα αίτια βρίσκονται στην διαρκή εξαθλίωση των λαϊκών στρωμάτων της χώρας προς όφελος των αφεντικών, στην διαφθορά και στον απολυταρχικό χαρακτήρα του τούρκικου κράτους. Τα στοιχεία μιλούν από μόνα τους και δείχνουν ότι το «θαύμα του ΔΝΤ» μόνο τέτοιο δεν αποτελεί. Ενδεικτικά, η Τουρκία αποτελεί την 3η χώρα παγκοσμίως με τις μεγαλύτερες ταξικές ανισότητες, πάνω από 15 εκατ. άνθρωποι ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας, τα ποσοστά παιδικής θνησιμότητας είναι ιδιαίτερα υψηλά, ο μέσος μισθός κυμαίνεται στα 350 ευρώ, ενώ τα τελευταία χρόνια στο όνομα της ανάπτυξης τα κοινωνικά δικαιώματα περιορίζονται διαρκώς. Αν λάβουμε υπόψη μας την πρότερη κατάσταση που επικρατούσε στην γειτονική χώρα, δηλαδή ουσιαστικά την ανυπαρξία μαζικών απεργιών, πορειών, κινηματικών δομών καθώς και την γενικότερη αδράνεια που κυριαρχούσε, η μαζική αυτή εξέγερση αποτελεί ένα τεράστιο βήμα για την περαιτέρω κινητοποίηση, οργάνωση και ριζοσπαστικοποίηση της κοινωνίας.

Χρέος όλων μας, να σταθούμε αλληλέγγυοι αλλά και να παραδειγματιστούμε από τον αγώνα αυτόν, ειδικά που σήμερα στην Ελλάδα κυριαρχεί η αδράνεια και η απάθεια.

«Και τώρα αρχίζουμε να μιλάμε. Με λέξεις που κανείς δεν είπε μέχρι τώρα. Για έναν κόσμο που κανείς δεν τον ονειρεύτηκε μέχρι τώρα. Από ανθρώπους που δεν είχαν μιλήσει μέχρι τώρα.
Αρχίσαμε να μιλάμε τώρα. Για να μην σιωπήσουμε ποτέ ξανά.»
Durukan Dudu, τούρκος ακτιβιστής.

AΛΛΗΛΕΓΓΥΗ στους ΕΞΕΓΕΡΜΕΝΟΥΣ ΤΗΣ ΤΟΥΡΚΙΑΣ

Όλοι την Πέμπτη 13/6 στα Προπύλαια στις 18.00