Τα τελευταία τρία περίπου χρόνια η υπόθεση της εξόρυξη χρυσού στην περιοχή της Β.Α. Χαλκιδικής έχει γνωρίσει μια πρωτοφανή δημοσιότητα, συνέπεια της ολοένα και μεγαλύτερης προσπάθειας των χρυσοθήρων να πετύχουν το σκοπό τους αλλά και της ανυποχώρητης αντίστασης των κατοίκων στα σχέδια τους. Ως νέα συλλογικότητα ασχολούμαστε με το συγκεκριμένο ζήτημα από το Μάρτη του 2013 ενώ από τον Απρίλιο του ίδιου έτους συμμετέχουμε στη Συντονιστική Συνέλευση Αλληλεγγύης στον Αγώνα των κατοίκων της Β.Α. Χαλκιδικής. Έχοντας όλο αυτό τον καιρό ασχοληθεί κυρίως με την περιβαλλοντική πλευρά του ζητήματος θεωρήσαμε δόκιμο να αναδείξουμε σε αυτή την εκδήλωση μια άλλη πλευρά και συγκεκριμένα την σημασία του ως κοινωνικού αγώνα στο ευρύτερο πλαίσιο της σπουδαιότητας των κοινωνικών αγώνων.

Το γεγονός ότι συλλογικότητες και μεμονωμένα άτομα απ’ όλη την Ελλάδα έδειξαν την αλληλεγγύη τους , αναδεικνύουν τη σημασία του αγώνα αυτού. Θεωρούμε ότι αγώνες όπως αυτός διεξάγονται μέσα από πραγματικές κοινότητες και στη βάση κοινών προβλημάτων, όπου τα άτομα συνευρίσκονται και αλληλεπιδρούν μεταξύ τους , συνδεόμενα όχι απλά με πολιτική συγγένεια αλλά μέσα από την συνύπαρξη τους σε ένα χώρο. Αυτός είναι και ο λόγος για τον οποίο πιστεύουμε ότι το συγκεκριμένο ζήτημα συσχετίζεται άμεσα και με άλλους αγώνες είτε αυτή διεξάγονται στην ύπαιθρο, είτε στις γειτονιές, είτε στους χώρους εργασίας. Ακόμα πιστεύουμε πως μέσα από τέτοιους αγώνες τα προτάγματα μας παίρνουν πραγματική υπόσταση. Εδώ μπορούμε να αναφέρουμε τις ισχυρές κοινωνικές αντιστάσεις των κατοίκων οι οποίες εκφράζονται ποικιλοτρόπως, την έμπρακτη αλληλεγγύη που πραγματώνεται σε ολόκληρο τον ελλαδικό χώρο, αλλά και στο εξωτερικό εν μέρει (με πορείες, συγκεντρώσεις, συναυλίες, έντυπο και οπτικοακουστικό υλικό και άλλα μέσα) και την εναντίωση στην καταστροφή της φύσης και πάσης φύσεως αφεντικά.

Τεράστια σημασία για εμάς έχει το γεγονός ότι μέσα από τις διαδικασίες της Χαλκιδικής έγινε εφικτό το ξεπέρασμα, μέχρι ενός σημείου τουλάχιστον, της καταστροφικής για κάθε αγώνα, αλλά και για την οργάνωση των ζωών μας γενικότερα, λογικής της ανάθεσης. Δεν έχουμε γνωρίσει από κοντά τις διαδικασίες οργάνωσης των κατοίκων, είναι πολύ σημαντικό όμως το γεγονός ότι η οργάνωση αυτή γίνεται μέσα από οριζόντιες δομές όπως συνελεύσεις χωριών και επιτροπές αγώνα, αλλά και το συντονιστικό τους, το οποίο λειτουργεί κατά κάποιον τρόπο στα πρότυπα της ομοσπονδίας.

Οι αγώνες αυτοί δεν μπορούν να διεξαχθούν με σκεπτικά ανάθεσης, αλλά μόνο με τη φυσική παρουσία των ανθρώπων. Εφόσον θεωρούμε το κράτος έναν ιδεολογικό και κατασταλτικό μηχανισμό των αφεντικών, πιστεύουμε ότι καμία κυβέρνηση, κανένα υπουργείο, κανένα ψήφισμα δεν θα δικαιώσει σε βάθος χρόνου ούτε τον συγκεκριμένο αγώνα, αλλά ούτε και κανένα κοινωνικό αγώνα. Όπως έχει αποδειχθεί άλλωστε σε αυτό το βάρβαρο σύστημα, νόμος είναι τα συμφέροντα του κεφαλαιοκράτη. Αυτό στη συγκεκριμένη περίπτωση μπορούμε να το δούμε τόσο στη συνέχιση των διεργασιών για την εξόρυξη, παρά τη φαινομενικά αντίθετη απόφαση του ΣτΕ, όσο και στην ουσιαστική κατάργηση στα χωριά της Χαλκιδικής του αστικού δικαιώματος του συναθροίζεστε. Δεν είναι άλλωστε η πρώτη φορά που το κράτος καταπατά τους δικούς του νόμους προς όφελος του, αλλά και προς όφελος των νταβατζίδων του.

Φυσικά υπάρχουν διαφορές μεταξύ των κοινωνικών αγώνων με ορισμένους παράγοντες διαφοροποίησης να είναι ο τρόπος με τον οποίο αντιλαμβάνονται το περιεχόμενο του κάθε αγώνα οι εκάστοτε ομαδοποιήσεις, τα μέσα πάλης και η δυνατότητα χρησιμοποίησης τους αλλά και ενάντια σε ποια πτυχή του συστήματος στρέφονται. Παρά τις όποιες διαφορές τους, θεωρούμε ότι όλοι αυτοί οι αγώνες πηγάζουν από μια κοινή βάση, τις κοινωνικές και οικονομικές ανισότητες. Κάθε τέτοιος αγώνας εξάλλου, αποτελεί μια υπεράσπιση ενός μικρού ή μεγάλου κεκτημένου απ’ τους μηχανισμούς της κυριαρχίας.

Πέρα όμως από την υπεράσπιση των κεκτημένων, αυτοί οι αγώνες συμβάλουν καθοριστικά στη διαμόρφωση των συνειδήσεων μας. Όπως έχουμε αναφέρει και παλιότερα, θεωρούμε ότι το πολιτικό είναι ο τρόπος που κοιτάς μπροστά, ενώ το κοινωνικό ο τρόπος που προχωράς. Ως αναρχικοί πιστεύουμε ότι η χειραφέτηση των ζωών μας μετά το γκρέμισμα αυτού του απάνθρωπου συστήματος δεν θα επέλθει μέσα από μια πολιτική, αλλά μέσα από μια κοινωνική επανάσταση.

senza classi
ελευθεριακή συλλογικότητα

Ενάντια στα σχέδια κράτους και χρυσοθήρων για εγκατάσταση ανοικτού μεταλλείου χρυσού, που θα αφανίσει τη φύση και τα χωριά της περιοχής.

Ενάντια στην παραπληροφόρηση των ΜΜΕ και τη κρατική τρομοκρατία

παρασκευή 7 Μάρτη: ΣΥΝΑΥΛΙΑ

σάββατο 8 Μάρτη: ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ & ΣΥΖΗΤΗΣΗ

Όταν εμποδίζουν τους σκοπούς του κράτους, όλες οι ελευθερίες, ακόμα και οι αστικές, γίνονται κουρελόχαρτο. Η τρομοκρατική οργάνωση «Ελληνική Αστυνομία», προφασιζόμενη τις έρευνες για τον εντοπισμό του Χριστόδουλου Ξηρού, έχει εξαπολύσει τις τελευταίες ημέρες ένα κύμα συνεχών εισβολών σε σπίτια αγωνιστών που συμμετέχουν σε αυτοοργανωμένα και κοινωνικά εγχειρήματα, το οποίο ξεκίνησε από τις 21-1. Έκτοτε ο αριθμός των εισβολών έχει φτάσει τις 40, πάντα με τη γελοία πρόφαση περί «ανωνύμων καταγγελιών».

Το κύμα αυτών των εισβολών φυσικά κάθε άλλο παρά μεμονωμένο σε σχέση με τις ευρύτερες κοινωνικές διεργασίες είναι. Οτιδήποτε απειλεί, έστω και δυνητικά, τις υπάρχουσες κοινωνικές ισορροπίες λανσάρεται από τους μηχανισμούς προπαγάνδας των κεφαλαιοκρατικών μηχανισμών ως αποδιοπομπαίος τράγος, βιώνει στο πετσί του το ολοκληρωτικό πρόσωπο του δόγματος της ασφάλειας. Μερικά μόνο πρόσφατα παραδείγματα ακόμα είναι η δολοφονία μεταναστών στο Φαρμακονήσι από λιμενικούς και η επίθεση φασιστών στο αυτοδιαχειριζόμενο στέκι «Ρεσάλτο» στο Κερατσίνι, υπό την προκλητική κάλυψη των μπάτσων. Το κράτος ασελγεί επίσης σε όλους όσους ανήκουν στα χαμηλότερα κοινωνικά στρώματα, με τις εξώσεις στα σπίτια και τις διακοπές θέρμανσης και ρεύματος (να μην ξεχνάμε και τη σύλληψη μετανάστριας, που έχασε το παιδί της από έγκαυμα λάμπας πετρελαίου που λειτουργούσε ελλείψη ρεύματος) να αποτελούν χαρακτηριστικό δείγμα του πόση σχέση έχουν ο καπιταλισμός και το Κράτος με την Πρόνοια, ειδικά όταν το παγκόσμιο ρεύμα της Αγοράς επιτάσσει λιγότερο καρότο και περισσότερο μαστίγιο.

Ενδεχομένως κάποιος να καταλόγιζε την υπάρχουσα κοινωνική συνθήκη όχι στον ίδιο το θεσμό του Κράτους, αλλά σε μια τάχα κατάχρηση των νόμων από την κυβέρνηση και εκτροπή από την αστική δημοκρατία. Κάτι τέτοιο όμως δεν συμβαίνει, καθότι το νομικό οπλοστάσιο της αστικής δημοκρατίας αρκεί για να έχουν οι εχθροί των κεφαλαιοκρατών ολοκληρωτική αντιμετώπιση. Εδώ να αναφέρουμε τον ισχύοντα εδώ και 4 ολόκληρα χρόνια (από τον Οκτώβρη του 2010) νόμο του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου που εισήγαγε ο Ισπανός βουλευτής Πέδρο Αγκραμουτ, και ο οποίος προβλέπει ότι «Παρότι οι ελευθερίες της έκφρασης και της συνάρθροισης αποτελούν τους πυλώνες μιας πλουραλιστικής δημοκρατίας, η άσκηση τους μπορεί να περιοριστεί, ιδίως όταν ένας τέτοιος περιορισμός αντιστοιχεί σε μια πιεστική κοινωνική ανάγκη». Με άλλα λόγια, χωρίς καμία περαιτέρω ανωμαλία στην αστική δημοκρατία, κάθε αγωνιζόμενος μπορεί να βαφτιστεί «εχθρός της κοινωνίας» και να υποστεί μεταχείριση δικτατορικών προδιαγραφών.

Προς το παρών βέβαια, το κράτος δεν έχει χρειαστεί να καταφύγει σε περιστολή των ελευθεριών αυτών για να καταστείλει τους αγωνιζόμενους. Η εισβολή όμως των λακέδων του στον προσωπικό χώρο ατόμων, αποσκοπεί, πέρα από την προσπάθεια τρομοκράτησης τους και στην απομόνωση και τον αποπροσανατολισμό του κινήματος. Η παντελής σχεδόν έλλειψη προβολής των συμβάντων από τα καθεστωτικά μέσα, αποδεικνύει την προσπάθεια να μπλέξουμε σε έναν πόλεμο που αφορά την ίδια την προάσπιση μας σαν δομές χειραφέτησης, καθιστώντας μας έτσι αδύναμους να ασχοληθούμε με τα ευρύτερα κοινωνικά προβλήματα, με τελικό στόχο την περιθωριοποίησή μας.

Βιώνουμε μία φάση ύφεσης για το κίνημα. Οι κινητοποιήσεις χαρακτηρίζονται από μια φθίνουσα δυναμικότητα. Μάλιστα, αν παρατηρήσει κανείς τα χρονικά, η πτώση αυτή της δυναμικότητας και της μαζικότητας συμπίπτει με την περίοδο των εκλογών, επιβεβαιώνοντας για άλλη μια φορά το ρόλο τους ως βαλβίδα αποσυμπίεσης του συστήματος. Η απάθεια και η λογική της ανάθεσης κυριαρχούν, με το μεγαλύτερο κομμάτι των δυσαρεστημένων από την υπάρχουσα κατάσταση ατόμων να αναζητούν διέξοδο είτε στον ατομικό δρόμο, είτε στην ταύτιση με κομματικές και τεχνοκρατικές «αυθεντίες». Υπό αυτές τις συνθήκες, πρέπει όχι μόνο να μην υποταχθούμε στην επιβαλλόμενη εξαθλίωση, αλλά και να αναβαθμίσουμε την οργάνωση μας για να δώσουμε μια συνολική, συλλογική και αδιαμεσολάβητη απάντηση για την υπεράσπιση του χώρου ζωής μας, τόσο από τους πηληκιοφόρους μπάτσους όσο και από τα αφεντικά τους, τους γραβατοφόρους -και μη- κεφαλαιοκράτες.

ΤΑΞΙΚΗ ΑΝΤΕΠΙΘΕΣΗ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΚΡΑΤΙΚΗ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ

senza classi
ελευθεριακή συλλογικότητα

ως ελάχιστη ένδειξη αλληλεγγύης αναρτήσαμε 2 πανό. Ένα στην Αργυρούπολη και ένα στον Καρέα.

πεζογέφυρα λεωφόρου Βουλιαγμένης, Αργυρούπολη.

πεζογέφυρα περιφερειακής λεωφόρου, Καρέας.

Η ΕΠΙΘΕΣΗ ΣΤΙΣ ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ ΕΙΝΑΙ ΕΠΙΘΕΣΗ ΣΕ ΟΠΟΙΟΝ ΑΝΤΙΣΤΕΚΕΤΑΙ

senza classi
ελευθεριακή συλλογικότητα

Τα ξημερώματα της Δευτέρας 5 Αυγούστου, πραγματοποιήθηκε στην Πάτρα επιχείρηση εκκένωσης 3 καταλήψεων από την αστυνομία. Αυτές ήταν το στέκι ΤΕΙ Πατρών, το «Μαραγκοπούλειο» και το Παράρτημα του Πανεπιστημίου, το οποίο αποτελεί ιστορική κατάληψη καθώς υπήρξε και κέντρο αγώνα ενάντια στη Χούντα του 67. Κατά τη διάρκεια της επιχείρησης συνελήφθησαν 5 άτομα που βρίσκονταν στην κατάληψη «Μαραγκοπούλειο» αλλά και προσήχθησαν αλληλέγγυοι που προσπάθησαν να προσεγγίσουν το σημείο.

Η επίθεση του κράτους στις καταλήψεις στην Πάτρα δεν είναι σίγουρα τυχαία, καθώς στην πόλη υπάρχει δυναμική αντιφασιστική παρουσία και αρκετές δομές αντίστασης στο υπάρχον εκμεταλλευτικό σύστημα. Θεωρούμε όμως αναγκαίο να τονίσουμε πως η επίθεση αυτή δεν είναι ξεκομμένη από τη συνολική επίθεση στην κοινωνία, αντίθετα εντάσσεται στο ευρύτερο πλαίσιο καταστολής των κοινωνικών αγώνων. Περιπτώσεις όπως οι εισβολές σε άλλους κατειλημμένους και αυτοοργανωμένους χώρους (Βίλλα Αμαλίας, Σκαραμαγκά, Λέλας Καραγιάννη, Δέλτα, στέκι ΑΣΟΕΕ κ.α.),οι σχεδιασμένες επιθέσεις σε μετανάστες με βασανισμούς, δολοφονίες και απελάσεις , η άγρια καταστολή στον αναρχικό χώρο που αποτελεί ένα από τα πιο μαχόμενα κομμάτια της κοινωνίας με παράνομες φυλακίσεις, βασανισμούς και συλλήψεις, οι επιστρατεύσεις στους εργαζομένους του μετρό, στους ναυτεργάτες και στους καθηγητές, το κλείσιμο της ΕΡΤ αλλά και το τσάκισμα κάθε μορφής αντίστασης που αποκλίνει από τον κρατικό έλεγχο επιβεβαιώνουν το δόγμα της «μηδενικής ανοχής» που εφαρμόζει το κράτος και το κεφάλαιο καθημερινά μέσω της αστυνομίας, των ΜΜΕ και διάφορων άλλων μηχανισμών. Αυτό το δόγμα έχει σαν σκοπό την επιβολή της «κανονικότητας» και του προτύπου του «φιλήσυχου πολίτη», ο οποίος θα υπακούει πιστά στις επιταγές των αφεντικών και θα συναινεί στην υποτίμηση της εργασίας του και κατ’ επέκταση της ίδιας της ζωής του.

Σε αυτό το σημείο να αναφέρουμε πως οι κυρίαρχοι, δεν περιορίζονται μονάχα στην εκκένωση των καταλήψεων, εντούτοις διαδίδοντας πλήθος κατηγοριών π.χ. «εστίες ανομίας» και «μονάδες παραμονής περιθωριακών ατόμων» μέσω των καθεστωτικών μέσων ενημέρωσης προσπαθούν να δυσφημίσουν και να διαστρεβλώσουν τη σημασία των καταλήψεων με σκοπό να ενταθεί ο κοινωνικός κανιβαλισμός και κοινωνικά κομμάτια να στραφούν ενάντια σε αυτές. Από την πλευρά μας δεν έχουμε παρά να υπερασπιστούμε τον πραγματικό ρόλο των δομών του ελευθεριακού/αναρχικού κινήματος και να απαντήσουμε στη ρητορική του κράτους. Αρχικά είναι σημαντικό να αναφέρουμε ότι οι καταλήψεις είναι μέρος της κοινωνίας και να σημειώσουμε πως για μας δεν είναι «τα ντουβάρια τους», αλλά οι σχέσεις και οι συντροφικοί δεσμοί που αναπτύσσονται. Οι καταλήψεις είναι πεδίο αλληλεγγυης και αλληλοβοήθειας, συλλογικοποίησης, οριζόντιας οργάνωσης, κοινωνικοπολιτικής ζύμωσης και εναντίωσης σε ανταγωνιστικές, ρατσιστικές και φασιστικές αντιλήψεις. Οι αγωνιστές που δραστηριοποιούνται σε καταλήψεις δεν έπαψαν ποτέ μέσα από συνελεύσεις να λαμβάνουν μέρος σε κοινωνικούς/ταξικούς/αντιφασιστικούς αγώνες, να διοργανώνουν δημιουργικές δραστηριότητες όπως συζητήσεις, θεατρικές παραστάσεις, παρουσιάσεις βιβλίων, προβολές ,συλλογικές κουζίνες, συναυλίες κ.α. Τέλος , ιστορικά οι καταλήψεις πραγματοποιούνταν και για το ζωτικό ζήτημα της στέγασης.

Όλα τα παραπάνω αποδεικνύουν τον κοινωνικό και αγωνιστικό χαρακτήρα των καταλήψεων. Γι’ αυτό είναι αναγκαία η έμπρακτη αλληλεγγύη όχι μόνο κομματιών που στεγάζονται στις καταλήψεις αλλά και ολόκληρης της κοινωνίας. Θεωρούμε επίσης επιτακτικό ζήτημα την σταθερή οργάνωση αυτών των δομών μεταξύ τους, για την αποτελεσματικότερη υπεράσπιση τους, για την ενδυνάμωση τους και για ένα πιο ουσιαστικό άνοιγμα στην κοινωνία. Ακόμα να τονίσουμε πως οι καταλήψεις δεν είναι ουτοπικές νησίδες ελευθερίας, αντίθετα αποτελούν κέντρα αγώνα και εστίες ρήξης με τους εξουσιαστές και το κεφάλαιο στο σήμερα και προετοιμάζουν το έδαφος για το μετασχηματισμό της κοινωνίας μέσα από την κοινωνική επανάσταση.

ΚΑΜΙΑ ΔΙΩΞΗ ΣΤΟΥΣ ΣΥΛΛΗΦΘΕΝΤΕΣ
ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΙΣ ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ

senza classi
ελευθεριακή συλλογικότητα

Στις 28 Μαΐου, Τούρκοι ακτιβιστές καταλαμβάνουν την Πλατεία Taxim, που βρίσκεται στο συμβολικό κέντρο της Κωνσταντινούπολης, με αφορμή την απόφαση της κυβέρνησης να ισοπεδώσει το πάρκο Gezi και να χτιστεί στην θέση του το 94ο εμπορικό κέντρο. Στις 31 Μαΐου το κράτος απαντάει με βίαιη καταστολή, διαλύοντας τις σκηνές που είχαν στηθεί επί της πλατείας, ξυλοκοπώντας τους συγκεντρωμένους και προχωρώντας σε εκατοντάδες συλλήψεις. Η ενέργεια αυτή όμως είχε τα αντίθετα αποτελέσματα από αυτά που περίμεναν. Οι αρχικά ειρηνικές διαδηλώσεις μετατρέπονται σε μια γενικευμένη εξέγερση με χιλιάδες ανθρώπους να κατεβαίνουν στον δρόμο σε περισσότερες από 60 πόλεις της Τουρκίας και πολλές φορές να καταλήγουν σε ανοικτές συγκρούσεις με τις δυνάμεις καταστολής.

Η κυβέρνηση εμφανίζεται ανένδοτη, προχωρώντας σε ένα όργιο καταστολής με χιλιάδες τραυματίες (μεταξύ των οποίων πολλοί βρίσκονται σε κρίσιμη κατάσταση και τουλάχιστον τρείς έχουν υποστεί ακρωτηριασμό), χιλιάδες προσαγωγές-συλλήψεις (με καταγγελίες για βασανιστήρια εις βάρος των συλληφθέντων) φτάνοντας μέχρι και στην δολοφονία διαδηλωτών (με τρεις επιβεβαιωμένους θανάτους μέχρι στιγμής, ένας εκ των οποίων δέχτηκε στοχευμένα πυρά μπάτσου στο κεφάλι). Όλα αυτά, με την συγκάλυψη των τουρκικών (κι όχι μόνο) καθεστωτικών ΜΜΕ την ώρα που στα διαδικτυακά μέσα αντιπληροφόρησης κυκλοφορούν μηνύματα για βοήθεια στην διάδοση της είδησης και αλληλεγγύη στους εξεγερμένους. Παράλληλα, σε πολλές περιοχές έχουν τεθεί περιορισμοί στην πρόσβαση στο διαδίκτυο, ενώ την ίδια στιγμή καταβάλλεται κάθε δυνατή προσπάθεια ώστε να συκοφαντηθεί ο δίκαιος αυτός αγώνας. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελούν οι προκλητικές δηλώσεις του Ερντογάν, που μεταξύ άλλων, είπε «Μήπως περίμεναν να παραδώσουμε το Taxim στους αναρχικούς και τους τρομοκράτες;»,«Δεν θα υποκύψουμε σε αυτούς που βαδίζουν χέρι – χέρι με την τρομοκρατία», όπως επίσης και ότι «δεν μπορείτε να διαδηλώνετε όπου θέλετε»,ενώ δε δίστασε να χαρακτηρίσει τους διαδηλωτές υποκινούμενους απο το «λόμπι του επιτοκίου» και πλιατσικολόγους.

Κατά την άποψη μας, η ισοπέδωση του πάρκου αποτελεί την αφορμή για όσα αναφέρθηκαν παραπάνω. Τα βαθύτερα αίτια βρίσκονται στην διαρκή εξαθλίωση των λαϊκών στρωμάτων της χώρας προς όφελος των αφεντικών, στην διαφθορά και στον απολυταρχικό χαρακτήρα του τούρκικου κράτους. Τα στοιχεία μιλούν από μόνα τους και δείχνουν ότι το «θαύμα του ΔΝΤ» μόνο τέτοιο δεν αποτελεί. Ενδεικτικά, η Τουρκία αποτελεί την 3η χώρα παγκοσμίως με τις μεγαλύτερες ταξικές ανισότητες, πάνω από 15 εκατ. άνθρωποι ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας, τα ποσοστά παιδικής θνησιμότητας είναι ιδιαίτερα υψηλά, ο μέσος μισθός κυμαίνεται στα 350 ευρώ, ενώ τα τελευταία χρόνια στο όνομα της ανάπτυξης τα κοινωνικά δικαιώματα περιορίζονται διαρκώς. Αν λάβουμε υπόψη μας την πρότερη κατάσταση που επικρατούσε στην γειτονική χώρα, δηλαδή ουσιαστικά την ανυπαρξία μαζικών απεργιών, πορειών, κινηματικών δομών καθώς και την γενικότερη αδράνεια που κυριαρχούσε, η μαζική αυτή εξέγερση αποτελεί ένα τεράστιο βήμα για την περαιτέρω κινητοποίηση, οργάνωση και ριζοσπαστικοποίηση της κοινωνίας.

Χρέος όλων μας, να σταθούμε αλληλέγγυοι αλλά και να παραδειγματιστούμε από τον αγώνα αυτόν, ειδικά που σήμερα στην Ελλάδα κυριαρχεί η αδράνεια και η απάθεια.

«Και τώρα αρχίζουμε να μιλάμε. Με λέξεις που κανείς δεν είπε μέχρι τώρα. Για έναν κόσμο που κανείς δεν τον ονειρεύτηκε μέχρι τώρα. Από ανθρώπους που δεν είχαν μιλήσει μέχρι τώρα.
Αρχίσαμε να μιλάμε τώρα. Για να μην σιωπήσουμε ποτέ ξανά.»
Durukan Dudu, τούρκος ακτιβιστής.

AΛΛΗΛΕΓΓΥΗ στους ΕΞΕΓΕΡΜΕΝΟΥΣ ΤΗΣ ΤΟΥΡΚΙΑΣ

Όλοι την Πέμπτη 13/6 στα Προπύλαια στις 18.00