ΕΜΠΡΟΣ ΓΙΑ ΑΠΕΡΓΙΕΣ ΔΙΑΡΚΕΙΑΣ

ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ :
ΜΟΥΣΕΙΟ 11 π.μ.

Μία μικρή μπροσούρα για το επίκαιρο και σημαντικό ζήτημα της οργάνωσης.

H μπροσούρα σε pdf
σκψοργ

Μπήκαμε πλέον στον έκτο χρόνο της οικονομικής κρίσης και ένα μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας είναι βυθισμένο στην εξαθλίωση,ενώ φαίνεται να μην είναι δυνατή η βελτίωση της κατάστασης για τον εργαζόμενο λαό στο άμεσο μέλλον.Σίγουρα,όλοι έχουμε ακούσει αναλύσεις επί αναλύσεων πάνω στα αίτια της κρίσης.Η δική μας άποψη,είναι ότι αυτή δημιουργήθηκε λόγω των βασικών αρχών και αντιφάσεων της λειτουργίας του ίδιου του καπιταλιστικού συστήματος,οτι οι περιοδικές κρίσεις του (1929,1970,2008 κτλ) είναι αναπόφευκτες και σύμφυτες με τη λειτουργία του και αυτό θα προσπαθήσουμε να δείξουμε στο παρόν κείμενο.

Αρχικά, η κεφαλαιοκρατική παραγωγή και διανομή λειτουργεί με δύο βασικές αρχές: την επιδίωξη του κέρδους και τον ανταγωνισμό.Αυτό μακροπρόθεσμα έχει σαν αποτέλεσμα απο τη μία πλευρά τη συσσώρευση ενός μεγάλου μέρους του κεφαλαίου και την παραμονή του σε κατάσταση αδράνειας (άλλωστε δεν θα είχε νόημα γα έναν καπιταλιστή η παραγωγή, εάν όλα τα κέρδη τα διέθετε σ’ αυτήν χωρίς να παρακρατά ένα σημαντικό μέρος τους) και από την άλλη, την κατάρρευση και το κλείσιμο όσων επιχειρήσεων δεν έχουν τη δυνατότητα να αντέξουν τον ανταγωνισμό, πράγμα που προκύπτει συνήθως από την έλλειψη κεφαλαίων.

Επομένως το μεγαλύτερο μέρος του
πλούτου, μαζέυεται στα χέρια μιας χούφτας ανθρώπων οι οποίοι μάλιστα δεν συμμετέχουν άμεσα στην διαδικασία της παραγωγής.Σε κάθε χώρα δημιουργείται στην ουσία μία ελίτ στην οποία ανήκουν τα πάντα ενώ την ίδια στιγμή που η υπόλοιπη κοινωνία γίνεται φτωχότερη μέρα με τη μέρα,οδηγείται δηλαδή η παραγωγή σε μία μονοπωλιακή κατάσταση.Αυτό, σε συνδιασμό με τη σταδιακή καθίζηση των μεσαίων στρωμάτων οδηγεί την κυρίαρχη τάξη στην απώλεια κινήτρου επαναπροώθησης κεφαλαίων στην παραγωγή,αφού η αγοραστική δύναμη του καταναλωτικού κοινού μειώνεται δραματικά με αποτέλεσμα να στενέυουν τα περιθώρια κέρδους.Για να διατηρήσει σ’αυτή τη φάση τα κέρδη της,καταφέυγει σε άλλες μεθόδους όπως μειώσεις μισθών και απολύσεις,οι οποίες παρόλο που μπορει βραχυπρόθεσμα να της προσφέρουν οφέλη,σε δεύτερο χρόνο μειώνουν εκ νέου την κατανάλωση άρα βαθαίνουν πιο πολύ την κρίση. Ακόμα αναποφεύκτη είναι η προσπάθεια εισβολής σε νέες αγορές και καταστροφή κεφαλαίου (πχ πόλεμοι).Οξύνονται με αυτόν τον τρόπο οι ταξικές αντιθέσεις,οι κατώτερες και οι μεσαίες τάξεις εξαθλιώνονται όλο και περισσότερο.Η αστική τάξη λοιπόν είναι αυτή που οδηγεί την κοινωνία στην φτώχεια και την εξαθλίωση,μαζί με τους εντολοδόχους της και κάθε ελπίδα για μια ζωή με αξιοπρέπεια θυσιάζεται στο βωμό του κέρδους.

Στο σημείο αυτό,ας προσθέσουμε και κάποια άλλα στοιχεία,ώστε να γίνει πιο κατανοητή η σημερινή κατάσταση.Mέχρι την δεκαετία του 90 το κάθε κράτος είχε τη δυνατότητα να ‘προστατέυει’ την εγχώρια παραγωγή απο τους ανταγωνιστές σε άλλες χώρες ,ως έναν βαθμό, με την επιβολή δασμών. Με την δημιουργία όμως της Ευρωπαικής ένωσης και με την υπογραφή της συνθήκης του Μάαστριχτ,πάυει αυτη η δυνατότητα,καταργούνται δηλαδή,μεταξύ άλλων,οι δασμοί εντός της ένωσης.Άρα ο κάθε παραγωγός πλέον έχει να ανταγωνιστεί,πέρα από τους ισχυρούς της χώρας στην οποία δραστηριοποιείται,τα αφεντικά ολόκληρης της Ευρώπης με άμεσο τρόπο.Έτσι ο ανταγωνισμός γίνεται αδυσώπυτος.Ο μικρός βιοτέχνης, ο αυτοαπασχολούμενος, ο αγρότης, με την ελευθερία μετακίνησης των κεφαλαίων,τσακίζεται απο εταιρείες κολοσσούς,οι οποίες μπορούν να παράγουν με μηδαμινό σχεδόν κόστος στην άλλη άκρη του πλανήτη,εκμεταλλευόμενες πολλές φορές ακόμα και παιδική εργασία.Επιπλέον το κεφάλαιο,κάθε φορά που οι εργαζόμενοι αποφασίζουν να σηκώσουν κεφάλι και να διαμαρτυρηθούν για τις συνθήκες εργασίας,για τους μισθούς ή οτιδήποτε άλλο,είναι σε θέση να τους εκβιάζει λόγω της δυνατότητάς του να μεταφερθεί οπουδήποτε αλλού πολύ πιο εύκολα.Βλέπουμε λοιπόν ότι η λειτουργία της Ευρωπαικής Ένωσης όχι μόνο δε μπορεί να λύσει τα προβλήματα που δημιουργεί στην κοινωνία ο ελέυθερος ανταγωνισμός,αλλά αντίθετα τα οξύνει και επίσης είναι προφανές ποία τάξη ευνοείται με τον τρόπο λειτουργίας της.

Ακριβώς εδώ μπαίνει το ‘παιχνίδι του δανεισμού’.Για να μπορέσουν τα μεσαία στρώματα να αντέξουν κάτω απο αυτές τις συνθήκες προωθήθηκε ένα μοντέλο υπερκατανάλωσης και πιο έυκολου δανεισμού.Για να καταφέρει η ντόπια παραγωγή να ανταπεξέλθει στον ανταγωνισμό έπρεπε η κοινωνία να καταναλώνει συνεχώς,αλλά έπρεπε να βρίσκει και περισσότερα κεφάλαια.Αυτο έγινε δυνατό με τον δανεισμό,ιδιωτικό και δημόσιο.Με αυτόν τον τρόπο όμως,ενισχύθηκε πιο πολύ το τραπεζικό σύστημα,αφού ο ρόλος του στην οικονομία γιγαντώθηκε και τα κέρδη του εκτοξεύθηκαν.Η υπερσυσσώρευση που περιγράψαμε πριν, λαμβάνει χώρα πλέον κυρίως στο χρηματοπιστωτικό σύστημα.Όπως αποδείχτηκε όμως το 2008 ούτε για αυτό το νέο μοντέλο ήταν δυνατό να ξεπεράσει τις θεμελιώδεις αντιφάσεις του καπιταλισμού και έτσι πολλά νοικοκυρία,επιχειρήσεις και κράτη βρέθηκαν με χρέη που αδυνατούσαν να διαχειριστούν,και οδηγηθήκαμε σε μια βαθύτατη κρίση.

Από την αρχή της κρίσης τα ΜΜΕ και οι διάφοροι καλοθελητές του συστήματος,προσπαθούν να φορτώσουν την ευθύνη για ότι συμβαίνει σήμερα σε διάφορους αποδιοπομπαίους τράγους όπως είναι οι δημόσιοι υπάλληλοι,οι μετανάστες,οι Γερμανοί και άλλοι.Είναι αναγκαίο να αντιληφθεί ο καθένας ότι όλοι είμαστε καταπιεσμένοι του ίδιου βάρβαρου συστήματος και να προχωρήσουμε με δεσμούς ταξικής αλληλεγγύης σε οργανωμένους και μαζικούς αγώνες για την διεκδίκηση όσων μας ανήκουν,για τη χειραφέτηση των εργαζομένων και για μία κοινωνία χωρίς εκμεταλλευτές και εκμεταλλευόμενους,την Κομμουνιστική.

Μόνη διέξοδος από την κρίση η κοινωνική επανάσταση

senza classi
ομάδα ανατρεπτικής σκέψης

Στην σημερινή περίοδο παρουσιάζονται διάφορες προτάσεις και μοντέλα προκειμένου να αντιμετωπιστεί και να ξεπερασθεί η καπιταλιστική οικονομική κρίση. Ένα από αυτά είναι και η ‘αριστερή’ διακυβέρνηση, επί της ουσίας μια κυβέρνηση ενός αριστερού κόμματος ή ένας συνασπισμός αριστερών, προοδευτικών και οικολογικών κομμάτων.

Η πρόταση αυτή φαίνεται να έχει απήχηση σε μεγάλη μερίδα κόσμου.Το ζήτημα είναι όμως αν η ‘λύση’ αυτή έχει ως προσανατολισμό την απελευθέρωση των εκμεταλλευόμενων ή είναι μια ακόμα ‘λύση’ που διατηρεί το υπάρχον βάρβαρο σύστημα;
Η θέση μας λοιπόν, σε αρμονία με την ταξική ανάλυση της πραγματικότητας έρχεται να δείξει συνοπτικά ότι αυτό το εγχείρημα διεξόδου από την κρίση του καπιταλισμού είναι ένας μύθος και μάλιστα έχει χρεοκοπήσει μερικές δεκαετίες νωρίτερα.

Αρχικά μια ‘αριστερή΄ και ‘προοδευτική’ κυβέρνηση έχει ως αντιπρόταση της ενάντια στον λεγόμενο νεοφιλελευθερισμό, το κοινωνικό κράτος ή κράτος δικαίου με το οποίο θα βάλει όρια στην φρενήρη κυριαρχία της αγοράς πάνω στην κοινωνία. Η πρόταση αυτή εντούτοις είναι ανεπαρκής καθώς το κράτος αποτελεί σύμμαχο και όργανο των αφεντικών και είναι ξεκάθαρο πως η παρέμβαση του στην οικονομία εξαρτάται από τις ανάγκες του κεφαλαίου την εκάστοτε χρονική περίοδο. Ιστορικά, η παρέμβαση ‘κεινσιανού’ τύπου μετά τον β’ παγκόσμιο πόλεμο και το σχέδιο Μάρσαλ εξυπηρετούσε την οικονομική ανασυγκρότηση των καπιταλιστικών κρατών και όχι τις ανάγκες του προλεταριάτου. Επίσης κατά τη δεκαετία του 70,λόγω της πετρελαικής κρίσης φάνηκε η ανεπάρκεια του εν λόγω τύπου διαχείρισης της, έτσι το κεφαλαίο οδηγήθηκε στην εγκατάλειψη του.
Ακόμα, στους κόλπους των ‘αριστερών΄ που επιθυμούν την εξουσία του αστικού κοινοβουλίου υπάρχει η εκτίμηση ότι το αστικό σύστημα παραγωγής μπορεί να γίνει πιο ανθρώπινο και βιώσιμο και ότι μέσα σε αυτό με τις υπάρχουσες κοινωνικές σχέσεις(καπιταλιστικές δηλαδή) θα είναι δυνατό να υπάρξουν καλύτερες μέρες για τους εκμεταλλευόμενους. Ουσιαστικά προωθείται το ιδεολόγημα της ταξικής ειρήνης, πιο απλά η πεποίθηση ότι αφεντικά και εργάτες έχουν κοινά συμφέροντα και ότι είναι εφικτό να ζήσουν ικανοποιημένοι όλοι μαζί. Είναι προφανές πως αυτά είναι δεν εξυπηρετούν τα συμφέροντα και τις ανάγκες του λαού αλλά τις αστικής τάξης.

Οι θιασώτες της ‘αριστερής’ διακυβέρνησης ,επιπλέον, ενισχύουν την λογική της ανάθεσης και του βολέματος των ψηφοφόρων της, αφού διακυρήσσουν ότι θα μεριμνήσουν αυτοί για το μέλλον του τόπου και θα αγωνιστούν να τιθασεύσουν τους ευρωπαίους εταίρους και τους ‘άπληστους επιχειρηματίες’. Τέτοιες δηλώσεις έχουν ως αποτέλεσμα τον εφησυχασμό του κόσμου, την κινηματική νωθρότητα και τον αφοπλισμό της όποιας διάθεσης για οργάνωση και συμμετοχή σε συλλογικές διαδικασίες όπου θα μπορεί ο καθένας να πάρει απόφαση ως ίσος μεταξύ ίσων για την κοινωνία.

Στο παρελθόν, αλλά και σήμερα έχουν υπάρξει αυτού του είδους κυβερνήσεις με διαφορετικά χαρακτηριστικά η καθεμία. Τη δεκαετία του 70 στην Χιλή η κυβέρνηση με τον Σ.Αλιέντε ,προσπάθησε να εφαρμόσει αρκετές μεταρρυθμίσεις ‘σοσιαλιστικού’ χαρακτήρα, η ουσιώδης όμως αλλαγή προς την εργατική και κοινωνική απελευθέρωση δεν ήρθε ποτέ καθώς η κυβέρνηση ανετράπη πραξικοπηματικά από το στρατό. Μέσα από αυτό το παράδειγμα φαίνεται ότι δε φτάνουν οι καλές προθέσεις κάποιας κυβέρνησης για να οδηγηθεί η κοινωνία στην λύτρωση της από τα δεσμά του κεφαλαίου και του κράτους. Άλλο ένα χαρακτηριστικό σημερινό μάλιστα παράδειγμα είναι η Κύπρος, με την κυβέρνηση του κόμματος ΑΚΕΛ, το οποίο στο όνομα μιας αριστερής ιδεολογίας όχι απλά δεν πραγμάτωσε αυτά που είχε στο πρόγραμμα του αντιθέτως έβαλε τη χώρα στο ΔΝΤ. Πρόσφατα έχασε τις εκλογές από το δεξιό ΔΗΣΥ, στέλνοντας τον κόσμο ξανά σε μια συνταγή που θα υπηρετήσει πιστά τις επιταγές των αφεντικών.

Διάφορες προσεγγίσεις θεωρούν ως πρότυπο κοινωνικού κράτους τις Σκανδιναβικές χώρες υποστηρίζοντας ότι εκεί ανθεί η παιδεία, η υγεία και άλλες κοινωνικές παροχές, φτάνουν και σε σημείο να απαξιώνουν την ταξική πάλη, λέγοντας ότι η εργασία και το κεφάλαιο συνεργάζονται για το κοινό καλό. Απαντώντας σε αυτές τις αξιώσεις έχουμε να τονίσουμε ότι η κρίση έχει αγγίξει και τις συγκεκριμένες χώρες, που σημαίνει ότι γίνονται αρκετές περικοπές και πως η ευμάρεια τελειώνει για μεγάλα κομμάτια του πληθυσμού. Τέλος να προστεθεί ότι στον καπιταλισμό, εξαιτίας της ανταγωνιστικότητας των εθνικών οικονομιών, τα κράτη με πιο αναπτυγμένη οικονομία και σχετικά καλύτερο βιοτικό επίπεδο έχουν πατήσει επί πτωμάτων άλλων και βασίζουν εκεί σε μεγάλο βαθμό την ‘ανάπτυξη’ τους.

Η κρίση πιθανόν αργά ή γρήγορα θα κάνει τον κύκλο της το θέμα είναι όμως αν θα την πληρώσουν τα κομμάτια της κοινωνίας που παράγουν ή τα αφεντικά και οι υπηρέτες τους; Η θέση μας είναι εκ διαμέτρου αντίθετη από ένα μοντέλο ‘αριστερής’ διαχείρισης καθώς αφενός θεωρούμε ότι οι ουσιαστικές διαφορές του από το φιλευλεύθερο μοντέλο των αναδιαρθρώσεων είναι ελάχιστες. Αφετέρου κανένα κόμμα ή σχήμα εκ των ‘άνω’ δε θα σώσει την εργατική τάξη. Είναι αναγκαίο οι εκμεταλλευόμενοι να μην εγκλωβιστούν σε ψευτοδιλήμματα αριστερής η δεξιάς κυβέρνησης. Ή χειραφέτηση τους είναι μονάχα δικό τους έργο. Μέσα από συλλογικούς αδιαμεσολάβητους και ανυποχώρητους αγώνες στις κινηματικές διαδικασίες και οργάνωση στις σχολές, στις συνελεύσεις γειτονιών, στους τόπους δουλειάς θα έρθουν οι προσωρινές διεκδικήσεις και με σαφή ταξικό προσανατολισμό και συνέπεια θα φτάσουμε στο σημείο να διεκδικήσουμε την κοινωνία που οραματιζόμαστε. Μια κοινωνία με πρώτο στόχο τις ανάγκες των ανθρώπων και όχι την συσσώρευση κέρδους.

‘Της γης οι δούλοι και οι ραγιάδες μοναχοί τους θα σωθούν’ Διεθνής

‘Και αν είναι ο λάκκος σου πολύ
βαθύς, χρέος με τα χέρια σου να σηκωθείς’ Κ.Βάρναλης

ΜΕ ΚΑΘΕ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ
ΙΔΙΑ ΘΑ ΕΙΝΑΙ Η ΚΡΙΣΗ

ΣΤΟΥΣ ΤΑΞΙΚΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ
Η ΔΙΚΙΑ ΜΑΣ ΛΥΣΗ

senza classi
ομάδα ανατρεπτικής σκέψης