Tag Archives: απεργία

Eλλάς-Ελλήνων-Επιστρατευμένων

Το πολιτικο προσωπικό του κεφαλαίου,στα πλαίσια της πολιτικής της λιτότητας που εφαρμόζει και στον τομέα της εκπαίδευσης,πέρασε με προεδρικό διάταγμα ένα νομοσχέδιο που προβλέπει αύξηση των ωρών εργασίας και συνεπώς την απόλυση 10.000 περίπου αναπληρωτών και χιλιάδες υποχρωτικές μεταθέσεις.Οι καθηγητές αποφάσισαν να απαντήσουν στην υποτίμηση του προιόντος της εργασίας τους και στο ενδεχόμενο της ανεργίας με απεργία και η κυβέρνηση,πιστή στο δόγμα της μηδενικής ανοχής μετά την επιστράτευση των λιμενεργατών και των εργαζομένων στο μετρό,συνέχισε με την ‘προληπτική επιστράτευση’ των εκπαιδευτικών.

Η συγκυρία (λίγο πριν τις πανελλήνιες) κατα την οποία αποφασίστηκε να περάσει το παραπάνω νομοσχέδιο δεν είναι καθόλου τυχαία.Αντίθετα αποσκοπεί στη δημιουργία ενός πλασματικού διπόλου μεταξύ μαθητών-γονέων και καθηγητών,στα πλαίσια της λογικής του κοινωνικού αυτοματισμού και κατ’επέκταση στη συκωφάντηση του αγώνα των εκπαιδευτικών. Σε παρόμοιες συγκυρίες λήφθηκαν οι αποφάσεις που αφορούσαν και άλλους κλάδους όπως αυτούς των οδηγών ταξί και των λιμενεργατών.Είναι σημαντικό να τονιστεί ότι το μέτρο της επιστράτευσης,το οποίο χρησιμοποιείται για τρίτη φορά αυτό το χρόνο,είναι ένα όπλο στα χέρια του κράτους εναντίον των κομματιών της κοινωνίας που αντιστέκονται και με πρόσχημα την ‘τάξη και την ασφάλεια’ καλλιεργείται ένα κλίμα τρομοκρατίας σε όποιονδήποτε σκεφτεί να σηκώσει κεφάλι.Σε αυτό συντελούν σημαντικά και οι μηχανισμοί προπαγάνδας του κεφαλαίου δυσφημίζοντας κάθε κοινωνικό αγώνα.Επιπλέον μέσω αυτών γεννιούνται και αναπαράγονται συγκεκριμένα στερεότυπα όπως αυτά του ‘τεμπέλη δημοσίου υπαλλήλου’,του ‘φοροφυγά μικροϊδιοκτήτη’,του ‘κοπανατζή δασκάλου’, του ‘βυσματία εργαζομένου στο μετρό’ κτλ με σκοπό τον αποπροσανατολισμό και τις διαμάχες μεταξύ των καταπιεζόμενων.Με αυτόν τον τρόπο εντείνεται το φαινόμενο του κοινωνικού κανιβαλισμού,το οποίο ευθύνεται εν μέρει για την αδυναμία των εκμεταλλευομένων να δράσουν συλλογικά και μαζικά για τη διεκδίκηση των δικαιωμάτων τους και την υπεράσπιση των κεκτημένων τους.

Η έξαρση της καταστολής που εντείνει το φαινόμενο του κοινωνικού κανιβαλισμού και αντίστροφα ο κοινωνικός κανιβαλισμός που καθιστά εύκολη λεία στα χέρια του κράτους τα εκάστοτε αγωνιζόμενα κομμάτια της κοινωνίας,σε συνδυασμό με την ηττοπάθεια που έχει κυριαρχήσει λόγω των συνεχόμενων αποτυχιών των διαφόρων κοινωνικών αγώνων των προηγούμενων χρόνων (2010-2012) έχει σαν αποτέλεσμα την ανάπτυξη ατομικιστικών ή στενά συντεχνιακών λογικών.Σε όλα αυτά,έρχεται να προστεθεί και μία μορφή κρατικοδίαιτου συνδικαλισμού με αυστηρά ιεραρχικές και γραφειοκρατικές δομές.Έτσι ενισχύεται η λογική της ανάθεσης και αποκόπτεται ο εκάστοτε αγώνας απο το κοινωνικό σύνολο,καθιστώντας τις διάφορες κλαδικές διεκδικήσεις ασύνδετες μεταξύ τους και συνεπώς ατελέσφορες,αδυνατώντας έτσι να τεθούν σε μία κοινή βάση που θα τις συνολικοποιήσει με κατέυθυνση την γενικότερη ανατροπή της υπάρχουσας κατάστασης.Παράλληλα,τα πρόσφατα παραδείγματα της άρνησης της Α.Δ.Ε.Δ.Υ. να συνδράμει τον αγώνα των εκπαιδευτικών και να προκυρήξει πανδημοσιοϋπαλληλική απεργία την πρώτη ημέρα των πανελλαδικών αλλα και της απόφασης του διοικητικού συμβουλίου της Ο.Λ.Μ.Ε. να αναστείλει την απεργία,ενάντια στηναπόφαση των τοπικών Ε.Λ.Μ.Ε. δείχνουν για άλλη μία φορά ξεκάθαρα την υποταγή των εργατοπατέρων στις επιταγές του αστικού κράτους.

Η επίθεση του κράτους και του κεφαλαίου,είναι επίθεση ενάντια στο σύνολο της κοινωνίας και ως τέτοια πρέπει να αντιμετωπιστεί.Για να μη μένουν οι διεκδικήσεις σε πρόσκαιρα αιτήματα είναι αναγκαία η απαξίωση και η υπέρβαση των παραπάνω γραφειοκρατικών δομών απο τους εργαζόμενους (κάτι που ήδη συμβαίνει) και ως αντιπρόταση η συγκρότηση αδιαμεσολάβητων και οριζόντιων δομών που θα δημιουργήσουν δεσμούς αλληλεγγύης στις τάξεις των καταπιεζομένων,μέσω των οποίων τα αιτήματα αυτά θα λειτουργήσουν ως εφαλτήριο για την πραγματοποίηση χειραφετημένων αγώνων με συγκεκριμένη πολιτική κατεύθυνση,για μια κοινωνία αυτοδιευθυνόμενη,χωρίς εκμεταλλευτές και εκμεταλλευόμενους.

Για να μη γίνουν οι επιστρατεύσεις καθημερινότητα…

…αδιαμεσολάβητοι ταξικοί αγώνες

senza classi
ελευθεριακή συλλογικότητα

Η εργατική πρωτομαγιά

Η εργατική πρωτομαγιά του 1886 αποτελεί μια λαμπρή στιγμή του εργατικού και αναρχικού κινήματος στην Αμερική αλλά και παγκόσμια. Αρχικά θα κάνουμε μια μικρή και συνοπτική ιστορική αναδρομή στις συνθήκες που επικρατούσαν στην περιοχή και ιδιαίτερα στο Σικάγο και στα γεγονότα που διαδραματίστηκαν εκείνη την περίοδο. Γεγονότα τα οποία σημάδεψαν το παγκόσμιο εργατικό και ταξικό κίνημα και θα μείνουν ανεξίτηλα στη μνήμη μας.

Ιστορική αναδρομή

Τα χρόνια εκείνα, όπου χαρακτηρίζονταν από αλματώδη βιομηχανική καπιταλιστική ανάπτυξη οι εργάτες στην Αμερική δούλευαν 72 και περισσότερες ώρες τη βδομάδα για πενιχρούς μισθούς.Οι συνθήκες στέγασης τους ήταν άθλιες και ταυτόχρονα οι συνθήκες υγιεινής και σίτισης βρίσκονταν σε ένα αντίστοιχα χαμηλό επίπεδο. Ακόμα έντονος ήταν ο κίνδυνος της απόλυσης με αποτέλεσμα μεγάλος αριθμός εργατών να μην μπορεί να έχει πρόσβαση στα βασικά αγαθά για να ζήσει.

Κομβική στιγμή για την οργάνωση του εργατικού κινήματος στην Αμερική ήταν η δημιουργία του Κεντρικού Εργατικού Συνδικάτου το 1884, το οποίο είχε ξεκάθαρη αγωνιστική και ανατρεπτική πολιτική, καθώς και άμεση επαφή και επικοινωνία με την Μαύρη Διεθνή( Διεθνής οργάνωση εργαζομένων). Σταδιακά η δυναμική του συνδικάτου αυξήθηκε, χαρακτηριστικό είναι το γεγονός ότι μετά από ένα χρόνο συμμετείχαν σε αυτό 22 συνδικάτα. Άρχισαν λοιπόν οι διαδικασίες προπαγάνδισης για την καθιέρωση του οκταώρου, γι’ αυτό το σκοπό δημιουργήθηκε στο Σικάγο μια πρωτοβουλία από διάφορες οργανώσεις(συνεργάστηκε ενεργητικά με αυτές και το κεντρικό συνδικάτο). Λίγες μέρες πριν τη πρωτομαγιά του 1886 οργανώθηκε μια μεγάλη διαδήλωση στην οποία πήραν μέρος 25.000 άτομα.

Η απεργία ξεκίνησε ελπιδοφόρα στο Σικάγο την 1η Μάη με πλήθος εργατών και κεντρικά τα συνθήματα του κεντρικού εργατικού συνδικάτου και της διεθνούς. Μαζική ήταν και η συμμετοχή στην απεργία και σε άλλες πολιτείες ( Λέηκ σωρ, Γουώμπας, Σαιν Πωλ, Μιλγουώκι κ.α.). Τα αφεντικά αντιλήφθηκαν τη δυναμική του κινήματος και τη μαχητικότητα των απεργών και επιστράτευσαν τους προστάτες τους, την αστυνομία αλλά και άλλους κατασταλτικούς μηχανισμούς για να καταστείλουν την διαδήλωση. Η πυγμή των εργατών μεγάλωνε μέρα με τη μέρα αυτό οδήγησε τις πρώτες συγκρούσεις την 3η Μάη, όταν οι ξυλεργάτες δέχθηκαν επίθεση από την αστυνομία κοντά σε εργοστάσιο ξυλείας καθώς προσπαθούσαν να πλησιάσουν τους απεργοσπάστες. Η αστυνομία άνοιξε ανεξέλεγκτα πυρά ενάντια στους απεργούς με αποτέλεσμα να σκοτωθούν 4 άνθρωποι και πάρα πολλοί να τραυματιστούν.

Οι αναρχικοί αγωνιστές του Σικάγο εξοργισμένοι από την επίθεση των αστυνομίας και των αφεντικών έκαναν κάλεσμα το απόγευμα της επόμενης μέρας στην πλατεία Αγοράς του Σικάγο. Από το πρωί βέβαια είχαν ξεκινήσει συγκρούσεις ανάμεσα στην επιτιθέμενη αστυνομία και τους απεργούς, οι οποίες όμως σταμάτησαν λίγο πριν την συγκέντρωση, που είχε προγραμματιστεί να είναι ειρηνική. Έπειτα από μερικές ώρες και ενώ η συγκέντρωση είχε διεξαχθεί ομαλά και ο κόσμος αποχωρούσε, η πλατεία περικυκλώθηκε από αστυνομικούς και στρατιώτες με επιθετικές διαθέσεις. Τη στιγμή που δόθηκε η εντολή να επιτεθούν, έσκασε μια βόμβα στις γραμμές των αστυνομικών (άγνωστος ακόμα και σήμερα ο βομβιστής)με επόμενο τον τραυματισμό 66 και τον θάνατο 7 απ ΄ αυτούς. Το γεγονός αυτό είχε σαν συνέπεια η αστυνομία να πυροβολεί υστερικά το πλήθος, σκοτώνοντας και τραυματίζοντας εκατοντάδες εργάτες.

Τις επόμενες μέρες καλλιεργήθηκε ένα κλίμα συκοφάντησης και πανικού από τον αστικό τύπο, ο οποίος στοχοποίησε το αναρχικό και εργατικό κίνημα.Η τρομοκρατία του κράτους εντάθηκε με αποτέλεσμα να γίνουν έφοδοι σε σπίτια και συλλήψεις των ακόλουθων αναρχικών αγωνιστών: Άλμπερτ Πάρσονς, Αύγουστος Σπάις, Μάικλ Σουώμπ, Σάμουελ Φήλντεν, Τζώρτζ Ένγκελ, Άντολφ Φίσερ, Όσκαρ Νήμπ και Λούις Λινγκ, οι οποίοι κατηγορήθηκαν ως ηθικοί αυτουργοί του βομβισμού και δικάστηκαν για τις ιδέες και το όραμα τους για μια αυτοδιευθυνόμενη κοινωνία. Οι Πάρσονς, Σπάις, Ένγκελ και Φίσερ απαγχονίστηκαν στις 17 Νοεμβρίου του 1887, την Μαύρη Παρασκευή. Οι Φήλντεν και Σουώμπ καταδικάστηκαν σε ισόβια, ενώ ο Λινγκ, μόλις 21 ετών αρνούμενος να διαπραγματευτεί με τους εξουσιαστές αυτοκτόνησε στο κελί του. Την κηδεία των αγωνιστών ακολούθησαν 200.000 άτομα.

Τα επόμενα χρόνια πραγματοποιήθηκαν μεγαλειώδεις διαδηλώσεις και συγκεντρώσεις μνήμης για τους Μάρτυρες του Σικάγο στις ΗΠΑ αλλά και σε διάφορες άλλες χώρες του κόσμου. Ο καρπός όλων αυτών των θυσιών και τραγικών συμβάντων ήταν η καθιέρωση του εργασιακού 8ώρου.

Συμπεράσματα

Οι αγώνες των εργατών και αναρχικών του Σικάγο εκείνη την εποχή είναι μια σημαντική παρακαταθήκη στο διεθνές ταξικό κίνημα και μπορούμε να βγάλουμε χρήσιμα συμπεράσματα απ ‘αυτούς καθώς παραμένουν ακόμα επίκαιροι.

Θεωρούμε πως οι μερικοί αγώνες, όπως αυτός της πρωτομαγιάς, όταν συνοδεύονται από ένα συνολικό πρόταγμα για την κοινωνική απελευθέρωση είναι αναπόσπαστο κομμάτι του εργατικού/ταξικού κινήματος και δεν πρέπει να υιοθετούμε λογικές απαξίωσης ή υποτίμησης της σημασίας τους. Επιπλέον αναγνωρίζουμε το συνδικαλισμό ως μέσο πάλης αρκεί αυτό να μην είναι όργανο κανενός κόμματος αλλά αντίθετα να αποτελεί μία αντιιεραρχική απάντηση στον γραφειοκρατικές και ελιτίστικες λογικές. Μέσα από τέτοιες αδιαμεσολάβητες διαδικασίες ο εργαζόμενος έχει τη δυνατότητα να αγωνιστεί για τα δίκαια αιτήματα του και να αρχίσει να αντιλαμβάνεται την ανάγκη για ανατροπή του τωρινού εκμεταλλευτικού συστήματος.

Ενάντια στην ολομέτωπη επίθεση του κεφαλαίου και του αστικού κράτους είναι εξέχουσας σημασίας ζήτημα να ορθώσουμε τις αντιστάσεις μας στους χώρους δουλειάς, στις γειτονιές, στις σχολές και αλλού να οργανωθούμε και να προτάξουμε σαν ισχυρή απάντηση στους κυριάρχους την κοινωνική επανάσταση.

«Θα’ ρθει μια εποχή που η σιωπή μας θα είναι πιο ισχυρή από τις φωνές που στραγγαλίζετε σήμερα!» Αύγουστος Σπάιζ

Η ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΡΓΙΑ
ΕΙΝΑΙ ΑΠΕΡΓΙΑ

ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΑ ΠΡΟΣΤΑΓΜΑΤΑ ΤΩΝ ΑΦΕΝΤΙΚΩΝ ΕΜΠΡΟΣ ΓΙΑ ΑΠΕΡΓΙΕΣ ΔΙΑΡΚΕΙΑΣ

senza classi
ομάδα ανατρεπτικής σκέψης

περί απεργίας

«Οι συντεχνίες σαμποτάρουν την οικονομική ανάπτυξη της χώρας», «ταλαιπωρούν τον κόσμο», «μια χούφτα τυχοδιωκτών εμποδίζει τους εργαζόμενους να πάει στη δουλεία τους», «δεν σέβονται την κοινωνία και τη δημοκρατία», είναι μερικές από τις φράσεις που τα αφεντικά και τα κρατικά και δημοσιογραφικά τους φερέφωνα αρέσκονται να αναπαράγουν, προκειμένου να δυσφημίσουν τις απεργιακές κινητοποιήσεις. Πίσω από τη δυσφήμιση αυτή κρύβεται φυσικά ο φόβος της εξουσίας για την χειραφέτηση των εργαζομένων και η ανάγκη να στρέψουν την κοινωνία εναντίον τους. Οι διεκδικήσεις όμως των εργαζομένων είναι άμεσα συνυφασμένες με την κοινωνική κατάσταση, καθώς η κάθε επιχείρηση αποτελεί μια μικρογραφία της κοινωνίας και ένα μικρό παρακλάδι του δαιδαλώδους καπιταλιστικού συστήματος.

Παρά τη διαφορετικότητα των διεκδικήσεων, στην επίτευξη των οποίων αποσκοπούν οι απεργίες, τα πραγματικά τους αίτια εστιάζονται στην αντίφαση κεφαλαίου-εργασίας. Συνήθως τα αιτήματα που προβάλλουν αφορούν την αύξηση/μη μείωση των μισθών, η οποία πολλές φορές ανάγεται σε ζήτημα επιβίωσης για τους απεργούς, και την βελτίωση των εγκαταστάσεων για τη μεγαλύτερη ασφάλεια και καλύτερη υγεία των εργαζομένων. Τα προβλήματα των χαμηλών μισθών και της κακής υποδομής συνδέονται άμεσα με το καπιταλιστικό σύστημα, καθώς προέρχονται από την πρόθεση των αφεντικών να αυξήσουν όσο μπορούν τα περιθώρια κέρδους τους. Σε καιρούς κρίσης, λόγω μείωσης του περιθωρίου κερδών μισθοί και συνθήκες υγιεινής φθίνουν επίσης. Η απεργία λοιπόν, που έχει σαν αποτέλεσμα την παράλυση των μέσων παραγωγής, είναι το ισχυρότερο όπλο στα χέρια των εργαζομένων.

Στην προσπάθειά τους να καταπνίξουν όσους στρέφονται εναντίον τους, αφεντικά και κράτος έχουν στο πλευρό τους τον κρατικοδίαιτο συνδικαλισμό, με επικεφαλής τους διαβόητους εργατοπατέρες. Λειτουργώντας λοιπόν ιεραρχικά, ο εργαζόμενος κόσμος εγκλωβίζεται σε πρόσκαιρες διεκδικήσεις. Θεμέλιος λίθος του είναι η γραφειοκρατία στη λήψη των αποφάσεων, που σημαίνει περιθωριοποίηση των «ενοχλητικών» φωνών, ενώ σε καιρούς σχετικής ευημερίας ευρέως διαδεδομένες είναι και οι πελατειακές σχέσεις, απόρροια του ατομικισμού και της λογικής του βολέματος.

Στις περιοδικές κρίσεις του καπιταλισμού, το καρότο τελειώνει και αναλαμβάνει το μαστίγιο. Η κλιμάκωση των απεργιακών κινητοποιήσεων συνεπάγεται την ολοένα και μεγαλύτερη επέμβαση της αστυνομίας και την ολοένα και σκληρότερη καταστολή των απεργών. Τα σώματα ασφαλείας σπεύδουν να διαλύσουν βίαια κάθε μεγάλη κινητοποίηση όχι μόνο στον δημόσιο αλλά και στον ιδιωτικό τομέα(πχ Χαλυβουργία), πράγμα που αποδεικνύει περίτρανα ποιόν στα αλήθεια υπηρετεί το κράτος και οι μηχανισμοί καταστολής του, με τις ευλογίες φυσικά των καθεστωτικών ΜΜΕ που σπεύδουν να το συγχαρούν, λέγοντας ότι φροντίζει για την διατήρηση της ομαλότητας . Οι επιστρατεύσεις εργαζομένων(πχ μετρό, ναυτεργάτες) ,δείχνουν με άλλον ένα τρόπο πόσο αυταρχικό μπορεί να γίνει το κράτος όταν η καθεστηκυία τάξη απειλείται, αλλά και τη δύναμη της απεργίας.

Κοιτάζοντας τις πρόσφατες στον ελλαδικό χώρο ατελέσφορες κινητοποιήσεις, είναι σημαντικό να τονιστεί ότι πέρα από την παρακαταθήκη που μας αφήνουν μικρότερες ή μεγαλύτερες νίκες του κινήματος , η κληρονομία και εκείνων που δεν τελεσφόρησαν μας δίνει πολλά χρήσιμα διδάγματα. Η σκληρή κρατική καταστολή υποδεικνύει ότι τα νόμιμα μέσα δεν αρκούν, δείχνοντας την ανάγκη για περαιτέρω ριζοσπαστικοποίηση του κινήματος. Οι 24ωρες απεργίες-«τουφεκιές στον αέρα» στις οποίες επιδίδονται οι γραφειοκρατικές συνδικαλιστικές ενώσεις όπως η ΓΣΕΕ και η ΑΔΕΔΥ δείχνουν πόσο επίκαιρη είναι πάντα η οργάνωση από τα κάτω, οι δομές χειραφέτησης που θα επιτρέψουν την μακρόχρονη και συνεπώς αποτελεσματική παράλυση της παραγωγής και των υπηρεσιών. Η μη επιτυχία των μεμονωμένων και κλαδικών κινητοποιήσεων καθιστά αναγκαίο το γενικό απεργιακό ξεσηκωμό και τη δημιουργία δεσμών αλληλεγγύης στα λαϊκά στρώματα της κοινωνίας. Τέλος, η περιστροφή της παραγωγής γύρω από το κέρδος προτάσσει σαν απώτερο στόχο της άρνησης εργασίας την ανατροπή του υπάρχοντος σάπιου συστήματος της εκμετάλλευσης.

ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΑ ΑΦΕΝΤΙΚΑ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΛΑΚΕΔΕΣ ΤΟΥΣ
ΠΡΟΤΑΣΣΟΥΜΕ ΤΗΝ ΓΕΝΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΑΠΕΡΓΙΑ ΔΙΑΡΚΕΙΑΣ

senza classi
ομάδα ανατρεπτικής σκέψης

Κάλεσμα στην γενική απεργία 20 φλεβάρη 2013

afisa20feb

Η σημερινή κατάσταση χαρακτηρίζεται από την άγρια επίθεση του κεφαλαίου(ντόπιου και ξένου) και της τρικομματικής κυβέρνησης που το στηρίζει.Η συντονισμένη αυτή επίθεση έχει στόχο την κατάργηση των εργατικών κατακτήσεων,την υποδούλωση της κοινωνίας και την όξυνση των ταξικών αντιθέσεων.Χρέος μας λοιπόν η ανατροπή αυτού του βάρβαρου συστήματος,το οποίο κατασπαράζει τις ζωές μας,με οργανωμένους συλλογικούς αγώνες για τη χειραφέτηση των εργαζομένων και για το χτίσιμο μιας νέας κοινωνίας χωρίς εκμεταλλευτές και εκμεταλλευόμενους.

ΤΕΡΜΑ ΣΤΗΝ ΑΠΑΘΕΙΑ
ΟΛΟΙ -ΕΣ
ΣΤΗΝ ΓΕΝΙΚΗ ΑΠΕΡΓΙΑ 20 ΦΛΕΒΑΡΗ
11:00 π.μ. ΜΟΥΣΕΙΟ

senza classi
ομάδα ανατρεπτικής σκέψης